บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอนที่ 13
คุ้มนางครวญ ตอนที่ 13
หลังจากพิมพ์ดาวสวมสร้อยเขี้ยวเสือไฟให้มาลารินแล้ว มาลารินก็หน้าตากลับเป็นปรกตินอนสงบอยู่บนเตียง ไม่ต้องเสียบสายและถูกมัดมือมัดเท้าอีก
“ของขลังของพี่พิมพ์นี่ศักดิ์สิทธิ์จัง” แพททึ่ง
พิมพ์ดาวยักไหล่ “พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แค่ลองดูแค่นั้น”
“แต่ก็แปลกจริงๆ นะฮะ ยังกะมิแรเคิล” ราเชนทร์ไม่ค่อยเชื่อนัก
“วุ้ย มิราคง มิราเคิ่นอะไร ฉันถามหมอแล้ว หมอเขาลองเปลี่ยนยาให้ ยาตัวใหม่ดู อาการก็เลยดีขึ้น” บีบีว่า
“อ๋อ เหรอค่ะ ดีค่ะ หนูจะได้เอาสร้อยกลับ”
มาดามสุกดมือไว้ “วุ้ย คุณบีบีไม่เชื่ออย่าลบหลู่ นี่พิมพ์ดาวให้ลินซี่ใส่ไว้ก่อนก็แล้วกัน”
“ก็ได้ค่ะ”
ทุกคนมองดูมาลารินที่ยังหลับดูบริสุทธิ์สดใส ไม่มีใครรู้ตัวว่ามีเงาของยอดหล้าขนาดมหึมาทาบทับไปทั้งห้อง
ระหว่างทางกลับคุ้ม ในรถราเชนทร์เป็นคนขับ พิมพ์ดาวนั่งคู่ แพทนั่งอยู่คนเดียวข้างหลัง
“ของขลังอะไรน่ะครับ”
“ของคุณแม่ให้ฉันมาน่ะค่ะ เรียกว่าเขี้ยวเสือไฟ”
“เสือไฟคืออะไร”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
“แล้วทำไมคุณถึงรู้ว่า ถ้าใส่ให้ลินซี่แล้วอาการจะดีขึ้น”
พิมพ์ดาวไม่รู้จะตอบยังไง
“นั่นซีคะ” แพทก็อยากรู้
“ก็แค่ลองดูนั่นแหละค่ะ ฉันเห็นอาการคุณลินซี่แย่มาก คิดว่าลองดูก็ไม่น่าจะเป็นอะไร”
“แต่ได้ผลจริงๆ ด้วย”
ราเชนทร์เหลือบมองพิมพ์ดาวยิ้มๆ
“คุณพิมพ์นี่ใจดีจริงๆ แต่คงไม่ใช่ทำบุญกับงูเห่านะครับ”
พิมพ์ดาวมองขมวดคิ้ว แพทตีไหล่
“คุณเชนพูดอะไร”
“โธ่ ผมปากหมาแต่จริงใจนะครับ”
ถนนดูมืดทะมึนไม่มีรถสวน บรรยากาศวังเวง พิมพ์ดาวเคลิ้มหลับ แพทมองเห็นร่าง 2 ร่างยืนอยู่ข้างทาง
นุ่งซิ่นมีผ้าคาดอกผม เกล้าสูง แพทมองอย่างแปลกใจ แต่เมื่อรถแล่นผ่าน มองไปข้างหน้าก็มีร่าง 2 ร่างยืนอยู่ข้างทางเหมือนเดิม รถแล่นผ่านอีกครั้ง แพทหันไปมองปรากฏว่าร่างทั้งสองร่างหายไป แพทชักใจไม่ค่อยดี แพทมองกลับมาที่หน้ารถ เห็นนางผันนางเผื่อน ยืนอยู่กลางถนน รถพุ่งผ่านร่างสองนางไป แพทตาเหลือกพูดไม่ออก ร้องไม่ออก
ราเชนทร์เหลือบมองกระจกส่องหลัง เห็นนางผัน นางเผื่อน ดูน่าสะพรึงกลัวนั่งอยู่เบาะหลัง ราเชนทร์แผดร้องสุดเสียง รถพุ่งพรวดไปข้างหน้า รถโฟร์วีลชนราวกั้นขาดกระจุย ตรงสู่ขอบเหว ราเชนทร์หักพวงมาลัยกลับ พิมพ์ดาวตื่น แพทร้องวิ๊ด รถไถลเอียงล้อข้างหนึ่งตกขอบเหว รถเอียง นางผัน นางเผื่อนยิ้ม
ทันใดนั้นยอดหล้า ก็ใช้พลังดึงรถที่ไถลเอียงพุ่งพรวดกลับขึ้นสู่ไหล่ถนนได้
ราเชนทร์ถอนใจเฮือก “คุณพิมพ์ คุณแพทไม่เป็นไรนะครับ”
“ฮือ คุณเชนขับรถยังไง” แพทเสียขวัญ
“เกิดอะไรขึ้นคะ” พิมพ์ดาวถาม
“ผม...ผมเห็น ผู้หญิงแต่งตัวแบบนางข้าไทในรถ”
“นางผัน นางเผื่อนหรือคะ”
ราเชนทร์กลืนน้ำลาย แพทกลัวสุดขีด พิมพ์ดาวหน้าซีด
ที่คุ้มร้าง ยอดหล้าตาวาวโรจน์ ไม่พอใจที่นางข้าไททำนอกเหนือคำสั่ง
“เจ้าสองคนทำอันใด”
ยอดหล้าเงื้อมือขึ้นสูงตบนางผัน นางเผื่อนกระเด็นไป นางผัน นางเผื่อนกุมแก้มร้องหวีด น้ำตาไหลพราก
“ข้าจะฆ่าเจ้านางน้อยเจ้า” “ฆ่าเพื่อล้างแค้นให้เจ้านางเจ้า”
ยอดหล้าตามไปจิกหัวนางเผื่อนๆ แหงนเงยเจ็บปวด
“สู่รู้นัก”
นางผันร้องไห้ยอดหล้าเหวี่ยงนางเผื่อนไปชน นางผันล้มไปด้วยกัน
“ข้าจะไม่ให้นังน้องทรยศตายตอนนี้”
ยอดหล้ายืดกายขึ้นมองไป ดวงตาวาวเจิดจ้า
“ข้าจะทำให้มันจำทุกอย่างได้ ให้มันสำนึกเสียใจ ให้มันเจ็บปวดทุกข์ทรมานแสนสาหัส จนต้องร้องขอความตายจากข้า”
คืนนั้น เมื่อไม่มีสร้อยเขี้ยวเสือไฟ พิมพ์ดาวก็เข้าสู่ฝันร้าย ในความมืด ใบหน้างามสะคราญของยอดหล้า
มองมา
“ข้าตามหาเจ้ามานานนัก ดาราราย บัดนี้ ข้าเจอเจ้าแล้ว น้องรัก ผู้เป็นเหมือนอสรพิษที่ข้าเลี้ยงไว้ข้างกาย
ตอนนี้สิ่งวิเศษใดๆ ก็คุ้มเจ้ามิได้แล้ว”
ยอดหล้ายิ้มดูสคราญโฉม ทันใดใบหน้านั้นก็กลายเป็นอสูรกาย แสยะเขี้ยว พุ่งพรวดมา พิมพ์ดาวผวาลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือกุมสายสิญจน์ที่คอ