บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอนที่ 13 หน้า 4
11 กุมภาพันธ์ 2557 ( 01:38 )
1.2M
ที่ห้องสมุด แก้วยืนเกาะกรอบหน้าต่างมองไปยังคุ้มร้าง มีแววขมขื่น สับสน ประตูห้องเปิดออก ตรีภพและตฤณเข้ามา
“แก้ว ไอ้ตฤณมาแล้วว่ะ”
แก้วหันมาใบหน้าดูว่างเปล่า ตฤณซึ่งยิ้มร่ากางมือเข้ามาชะงักไป แก้วยิ้มนิดๆ
“มาแล้วหรือ”
“ก็มาแล้วซี”
“ที่นี่ยินดีต้อนรับ ทำตัวตามสบาย”
“ไม่กล้าว่ะ ที่นี่ยังกะวังเจ้า”
“ก็เจ้าน่ะซี แต่ไอ้แก้วไม่ยอมให้เรียกเท่านั้น” ตรีภพว่า
ตฤณเองรู้สึกว่ามีความห่างเหินบางอย่าง แต่รู้ว่าไม่ใช่อาการถือตัว
“ทำไมวะ บุญหล่นทับทั้งที”
“มันอาจไม่ได้บุญก็ได้ ไหนกระเป๋าแกล่ะ”
“มีแค่เป้ใบเดียวนี่แหละ”
“แกไปห้องก่อนก็แล้วกัน...ฉันมีอะไรต้องทำก่อน”
“ดีว่ะ อยากอาบน้ำเต็มทีแล้ว”
ตรีภพพาตฤณออกไป แก้วนั่งลงที่โต๊ะทำงานอย่างเหม่อลอย
ที่ห้องพักตรีภพ ตฤนนอนเอกเขนกดูทีวี ตรีภพเอาเสื้อผ้าในเป้ออกแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าให้เพราะรำคาญ
“นี่น่ะหรือที่แกบอกให้ฉันมาดูเอง”
“แกคิดว่าไง”
“ไอ้แก้วดูแปลกไปจริงๆ แต่ไม่ใช่อาการสามล้อถูกหวยว่ะ มันมีอะไรบางอย่างดูเศร้าๆ แล้วก็ดูสับสนด้วย”
ตรีภพมองหน้าตฤณ “จริงเหรอวะ”
“ฉันเป็นจิตแพทย์นะโว้ย ถูกฝึกมาให้ดูอาการคนโดยเฉพาะ”
“แล้วมันเศร้าเรื่องอะไร”
“ไม่รู้วะ มันอาจไปหลงรักสาวที่ไหน แต่เขาไปรักคนอื่นก็ได้”
ตฤณพูดเพ้อเจ้อตามนิสัย
“ไม่เห็นมันมีสาวที่ไหนซักคน”
“เออ แล้วแกกับคุณพิมพ์ดาวนี่ยังไงกันแน่”
“ไม่เห็นยังไงนี่”
“อย่ามาสะตอ เห็นแวบเดียวก็ดูออกว่าแกชอบเขา ไม่ใช่แค่ข่าวลือแล้ว”
ตรีภพทำตาปริบๆ แล้วยักไหล่
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี..แหมเห็นแวบเดียว..แล้วเขาล่ะคิดยังไงกับฉัน”
“ไม่มีวี่แววเลยว่ะว่าเขาจะชอบแก”
ตฤณแกล้งพูด ตรีภพอารมณ์เสียเล็กน้อยนั่งลงบนเตียง
“เฮ้ย เลิกพูดเถอะ ฉันให้แกมาดูฉันเรื่องละเมอเดิน ไม่ใช่ให้มาหาคู่ให้”
“มิน่าแกถึงได้ละเมอเดินอยู่เรื่อย ที่จริงแกอยากละเมอไปเข้าห้องคุณพิมพ์มากกว่า ถ้าละเมอก็ดูให้ดีล่ะ เดี๋ยวไปเจอยายตัวแสบนั่นเข้า”
ตฤณพูดเองก็สะใจเอง ตรีภพบรรจงยกเท้าถีบ ตฤณถลาตกเตียงไป
ที่ห้องพักมีการเลื่อนเตียงพิมพ์ดาวกับแพทมาติดกันเพื่อให้นอนได้ 3 คน แพทเตรียมเอาสายสิญจน์กับพระเครื่องคล้องคอ ที่โต๊ะเครื่องแป้งพิมพ์ดาวยังคงซักไซ้น้องสาว
“แล้วนี่ซ่อมรถเสร็จหรือยัง”
“แหมกันชนบุบนิดเดียวแค่นั้นเอง เสร็จแล้วค่ะ”
“ฮึ รู้งี้ฉันไม่ให้แกใช้ก็ดี”
“ดีค่ะ จอดไว้เฉยๆ เดือนนึงให้แบตหมด”
“เออ แล้วนี่ยังไง”
“หนูให้แม่ใบเฟิร์นสตาร์ททุกวันค่ะ ฮึ คนอะไร รักรถมากกว่าน้อง”
พิมพ์เดือนค้อนพี่สาวประหลับประเหลือก พิมพ์ดาวหมั่นไส้ แพทยิ้มขำ 2 พี่น้อง
“ทำไม เธอเป็นอะไร”
“ก็ตอนที่หนูโดนอีหมอโรคจิตชนท้ายน่ะ มันกระเทือนไปถึงตับเลยนะคะ”
“นี่เธออย่ามาเว่อ แล้วนี่ยังที่เธอไปใส่ร้ายคุณหมอนั่นอีก”
“หนูไม่ได้ใส่ร้าย อีหมอนี่ต้องเป็นหมอลามกแน่ๆ ค่ะ อย่าหลงเชื่อหน้าซื่อๆ เนิร์ดๆ นะคะ”
“ก็เหมือนเธอนั่นแหละย่ะ เธอน่ะไม่แพ้ยายลินซี่หรอก”
แพทหัวเราะออกมา ขยับมาส่งสายสิญจน์ให้พิมพ์เดือน 1 เส้น
“แหม น้องเดือนไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เอ้า นี่ค่ะ”
พิมพ์เดือนคอหดรับมา
“แหม ที่นี่เฮี้ยนขนาดนั้นเลยหรือค่ะ”
“อย่าให้พูดเลย อื้อยย”
“นี่แม่เป็นห่วงมากเลยนะคะ ให้ของขลังหนูมา แล้วก็ให้กำชับพี่พิมพ์ว่า อย่าให้สร้อยเขี้ยวเสือไปห่างตัวเด็ดขาด”
พิมพ์ดาวอึ้ง แพทร้องอุทาน
“ว้าย ตายแล้ว พี่พิมพ์”
“ทำไมหรือคะ”
“แค่วันสองวันไม่เป็นไรหรอกค่ะ” พิมพ์ดาวไม่กังวล