บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอนที่ 13 หน้า 3
11 กุมภาพันธ์ 2557 ( 01:38 )
1.2M
ก่อนพิมพ์เดือนจะออกเดินทาง จันทรามอบตลับกลมที่ได้มาจากหลวงตาให้กับพิมพ์เดือน ในตลับกลมมีคดพญานก ซึ่งเป็นหินรูปไข่นก ขนาดราว 1 นิ้ว สีดำแต่มีประกายเลื่อมพราย มีตาข่ายทองหุ้มและตะขอ มีฤทธิ์ด้านคุ้มครองตัว กันอันตราย เมตตามหานิยม
ที่ดอนเมือง พิมพ์เดือนเดินลากกระเป๋ามหึมามาตามทาง แถมสะพายกระเป๋าใบใหญ่มาอีกใบ มองไปเห็นตฤณมีเป้สะพายหลังใบเล็กเดินสวนมา พิมพ์เดือนกลัวตฤณจะจำได้ จึงรีบสวมหน้ากากอนามัย ใส่แว่นกันแดด
แถมยังไอโขลกๆ ราวเป็นวัณโรคเรื้อรัง ตฤณมีอาการอี๋รีบเดินหนีไป แต่เมื่อขึ้นไปบนเครื่อง ก็ปรากฏว่าทั้งสองคนดันมานั่งที่ติดกันซะอย่างนั้น พิมพ์เดือนไม่กล้าถอดหน้ากากออก ได้แต่รอจนเห็นตฤณหลับซบหน้าต่าง พิมพ์เดือนเหลือบดูแล้วปลดหน้ากากออกด้านหนึ่ง ยกขวดน้ำดื่มอย่างกระหาย ทันใดก็มีเสียง
“แน่! คุณ”
พิมพ์เดือนใจหายวาบ ค่อยๆ หันไปดูเห็นตฤณยังคงหลับอยู่
“อีตาจิต ละเมอเหรอ”
พิมพ์เดือนเชิ่ดใส่ หันหน้ามาทันใดตฤณก็ขยับตัวมาซบไหล่พิมพ์เดือนๆ ตาโต หันไปเอามือผลักสุดแรงเกิด ตฤณเอียงไปกระแทกกระจกหน้าต่างดังสนั่น “โอ๊ย”
ตฤณกุมหัวตื่น พิมพ์เดือนสมน้ำหน้า ตฤณขยับตัวตรงมองมา พิมพ์เดือนรีบคาดหน้ากากอนามัยใหม่
ที่หน้าท่าอากาศยานเชียงใหม่ มีบรรดาแท็กซี่ รถตู้ที่มารอรับลูกค้า พิมพ์เดือนยังคงใส่หน้ากากอนามัย ลากกระเป๋า สะพายอีกใบเดินเซแซ่ดๆ มา พิมพ์เดือนมองซ้าย มองขวาแล้วปลดหน้ากากออก โทรศัพท์
“ฮัลโหล พี่พิมพ์รถที่มารับละคะ ว้าย มาดามสุไม่ให้...ให้หนูไปเอง...ไปยังไงคะ...ค่ะ...ค่ะ...ค่ะ”
พิมพ์เดือนวางสายหน้างอ “ฮึ ไม่ดูแล น้องนุ่งเลย ให้ไปเอง ถ้าเจอไอ้โรคจิตจะทำยังไง”
พิมพ์เดือนหันมาเจอตฤณในระยะประชิด ตฤณมองอย่างเอาเรื่อง
“ว้าย แม่”
“ไงคุณ แหม นึกว่าใคร ทำเป็นปิดหน้าปิดตา”
พิมพ์เดือนเข้าสู่โหมดสาวซื่อ “คะ คุณพูดกับฉันหรือคะ”
“นี่ไม่ต้องมาเนียนเลย แหมทำเป็นจำผมไม่ได้”
“แต่ฉันจำไม่ได้จริงๆ นี่คะ”
“นี่คุณ คุณขับรถตัดหน้าจนผมชนท้าย”
พิมพ์เดือนทำตาโต ยกมือปิดปาก พูดเสียงดังขึ้น
“ฉันรู้แล้ว นี่คุณมาแกล้งพูดเพื่อจะทำความรู้จักฉัน”
บรรดาคนขับรถตู้เริ่มขยับมาดู
“เฮ้ย ทำไมคุณร้ายอย่างนี้”
พิมพ์เดือนเริ่มร้องไห้
“อ้าว เฮ้ย คุณ”
คนขับรถตู้ 3-4 คน คิดว่าตฤณเป็นพวกโรคจิต ลวนลาม จึงเข้ามาขวาง รปภ.เข้ามาช่วยล็อคตัวตฤณ พิมพ์เดือนสบโอกาส รีบส่งที่อยู่ให้กับคนขับรถตู้พาไปคุ้ม พิมพ์เดือนหันมามองตฤณที่โดนล็อกตัวแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ที่ลานจอดรถท่าอากาศยาน ตรีภพเดินพาตฤณที่สะพายเป้มาที่รถเช่า ตฤณหน้างอหงิก
“ไอ้หมอจิต แกไปลวนลามเขาจริงหรือเปล่าวะ”
“ไอ้บ้า ยัยตัวแสบนั่นมันใส่ร้ายฉันโว้ย”
“แกแน่ใจว่าแกไม่ได้ไปทำหื่นใส่เขานะ”
“ไม่มี!”
“แต่แกน่ะมันหื่นจนเข้าเนื้อแล้ว แกอาจจะลวนลามเขาโดยไม่รู้ตัวก็ได้”
ตรีภพแกล้งพูด ตฤณมองหน้า “ก็ยังดีกว่าแก ละเมอเดินไปเข้าห้องใครบ้างแล้วก็ไม่รู้”
ตรีภพอึ้ง “เออ หายกันว่ะ”
ทั้งคู่มาถึงรถเช่าแล้วขึ้นไป ตรีภพออกรถ รถเคลื่อนไป
ที่ศาลากลางสวนกำลังมีอาหารมื้อเย็น พิมพ์เดือน พิมพ์ดาว แพท ราเชนทร์อยู่ที่โต๊ะเตี้ยตัวหนึ่ง ห่างออกไป ฐาปกรณ์ มาดามสุ กับดาราอาวุโสที่รับบทพระยาพิชิตชัย คุณหญิงอำภาอยู่ที่โต๊ะอีกตัว มาดามสุค้อนพิมพ์ดาว
“ต๊าย แห่ขนสังคญาติมาอยู่ฟรี กินฟรี”
พระยาพิชิตชัยและคุณหญิงอำภาชะงักกึก
“อ้าว ก็ไหนบอกให้ผมพาเมียมาได้” พระยาพิชิตชัยงง
“ถ้ารู้พี่จะได้ไม่พาผัวมา” คุณหญิงอำภาว่า
มาดามสุสะดุ้งยิ้มเรี่ยราด ฐาปกรณ์สมน้ำหน้าเมีย
“วุ้ย ของคุณพี่ 2 คนไม่เป็นไรค่ะ เพราะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ แต่แม่นี่แค่ตัวอิจฉาไม่ควรมีผู้ติดตามค่ะ”
มาดามสุค้อนอีกทีพิมพ์เดือนทำท่าเรียบร้อย ราเชนทร์ตักอาหารให้พลางทำตาหวาน
“ลองนี่ซีครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
พิมพ์ดาวมองดูท่าที ราเชนทร์รู้สึกตัวรีบตักอาหารให้พิมพ์ดาวบ้าง
“คุณพิมพ์ นี่อร่อยจริงๆ ฮะ”
“ค่ะ เดี๋ยวฉันตักเองค่ะ”
แพทค้อน “แล้วไม่ตักอาหารให้แพทบ้างหรือคะ”
“จานอยู่ตรงหน้า ตักเองซีเจ๊”
แพทมองดูพิมพ์เดือน “น้องเดือนนี่เรียบร้อยจัง”
“ขอบคุณค่ะ”
“ยังไม่คุ้นน่ะซีคะ นี่สร้างภาพค่ะ” พิมพ์ดาวว่า
“พี่พิมพ์น่ะ หนูเพิ่งโดนคนโรคจิต เอ้อ ตอแยมา”
ขณะนั้น ตรีภพกำลังพาตฤณเดินตัดสนามมายังศาลา
“หิวยังวะ ตอนนี้ได้เวลากินพอดี”
“ไม่หิวโว้ย ยังแค้นยายตัวแสบนั่นอยู่ ถ้าเจออีกทีนะ”
ที่โต๊ะพิมพ์ดาว พิมพ์เดือนยังคงสนิมสร้อย เล่าเรื่องไอ้โรคจิตให้ทั้งโต๊ะฟัง
“หนูก็ได้แต่ภาวนาว่า อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย”
พิมพ์เดือนจิบน้ำมองไปแล้วแทบสำลัก ตรีภพกับตฤณยืนตะลึงอยู่ตรงหน้า
“ว้าย แม่”
“คุณ!”
พิมพ์ดาว แพท ราเชนทร์งง พิมพ์ดาวถาม “ใครเหรอ ยายเดือน”
ตรีภพงง ถามตฤณ “อะไร นี่พิมพ์เดือนน้องคุณพิมพ์”
“นายโรคจิตคะ”
“นี่แหละยายตัวแสบ”
ตฤณก้าวไปมองกินเลือดกินเนื้อ พิมพ์เดือนลุกพรวดขึ้นเชิด พิมพ์ดาว แพท ราเชนทร์ลุกตาม ตรีภพรีบก้าวไปยืนข้างตฤณ
“นายโรคจิตนี่แหละค่ะ ที่มาลวนลามหนู”
“คุณมาลวนลามน้องสาวฉันเหรอ”
”ผมไปลวนลามอะไรคุณ”
“คุณเอาเซกซ์ทอย เอาตุ๊กตายางมาเป่าลมให้ฉันดู”
“นั่นมันของคนไข้ผม”
“คนไข้”
“นี่ เพื่อนผมเป็นจิตแพทย์ชื่อ ตฤณ”
“ใช่ ผมเป็นคนรักษา ไม่ได้เป็นคนไข้”
พิมพ์เดือนทำไม่รู้ไม่ชี้ “ฉันไม่รู้นี่”
“นี่มันอะไรกันคะ” พิมพ์ดาวสงสัย
ตฤณนึกปราดไปแล้วจำได้ ยิ้มร่า “ผมนึกออกแล้ว”
พิมพ์เดือนเองก็นึกออก “อย่านะ”
“คุณพิมพ์ดาวครับเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน ที่หน้าร้านเจ๊เล้ง คุณพิมพ์เดือนขับรถคุณปาดหน้าผม ผมเบรกไม่ทันเลยเสยท้ายเข้า”
พิมพ์ดาวหันขวับมามองพิมพ์เดือน “ยายเดือน!”
“ผมให้มาตกลงกัน น้องสาวของคุณขอให้ผมไม่เอาเรื่อง ไม่ให้รู้ถึงคุณ พอได้จังหวะ ก็ขับรถหนีผมไป”
พิมพ์ดาวตาเขียวหยิกพิมพ์เดือนๆ ปัดป้อง ตฤณยิ้มสะใจ