บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 11 หน้า 2
หลังจากการถ่ายทำ 4 วันแรกผ่านไป กองถ่ายมารถเก็บคิวนักแสดงอาวุโสได้หมด สุชาดาจึงจัดเลี้ยงส่งนักแสดงอาวุโสที่คาราโอเกะของพ่อเลี้ยงธาดา ทุกคนประหลาดใจที่อยู่ดีๆ มาดามสุก็ใจป้ำ
รถตู้มารับนักแสดงไปคาราโอเกะ มาลารินแต่งชุดวูบวับ ราตรีสั้น เดินมากับบีบีที่ถมเครื่องเพชรเต็มตัว มาลารินเกาะแขนตรีภพ
”คุณตรีขึ้นรถคันไหนคะ”
“ยังไม่รู้เลยครับ”
พิมพ์ดาวกับแพทมอง ตรีภพสบตาพิมพ์ดาว แล้วมองแพท
มาลารินดึงตรีภพไปขึ้นรถคันแรก “ไปคันนี้เถอะค่ะ” แล้วหันมายิ้มตาแป๋วกับพิมพ์ดาว “ไปก่อนนะคะ”
มาลารินดึงตรีภพขึ้นรถไปกับบีบี คนขับรถรอปิดประตู
รถตู้คันถัดไปมาเทียบ รัก ลูกกบ เบิ้ม ขึ้นรถพิมพ์ดาว แพท ขึ้นตาม
ในรถตู้คันแรกตรีภพคลำอกเสื้อ “อ้าว ผมลืมมือถือ รอก่อนนะครับ” ตรีภพลงไป
ในรถตู้คันที่ 2 แพทเปิดกระเป๋าถือ “ว้าย ลืมแว่นตา รอเดี๋ยวนะคะ”
แพทลงรถสวนกับตรีภพ หลิ่วตาให้กัน แพทเดินไปขึ้นรถตู้คันแรก
“ว้าย มาทำไมยะ รถเต็มแล้ว” บีบีว่า
“คุณตรีบอกให้ไปได้เลยค่ะ” แพทหันไปบอกคนขับรถ “ไปได้เลยค่ะ พี่”
รถตู้เคลื่อนออก มาลารินเกือบกรี๊ด ราเชนทร์ยื่นหน้ามาจากเบาะหลัง “หนีบไม่อยู่ หลุด”
มาลารินมองกินเลือดกินเนื้อ
“อะไร ใครหนีบไม่อยู่” สุชาดาถาม
“อ๋อ อาเชาว์น่ะครับ แกเปิดตัวแล้ว” ราเชนทร์เบี่ยงประเด็น
“ว้าย”
“หา พี่เชาว์ก็เป็นเหรอ” ฐาปกรณ์ตกใจ
ที่รถตู้คันที่ 2 ตรีภพขึ้นมานั่งข้างพิมพ์ดาว พิมพ์ดาวหันมา “น้องแพท”
พิมพ์ดาวชะงัก เมื่อเห็นว่าตรีภพมานั่งข้าง
“น้องแพทไปคันนู้น ออกรถได้เลยครับ”
พิมพ์ดาวเชิดใส่
รถตู้สองคนขับตามกันออกไป
ที่ระเบียงคุ้มหลวง แก้วก้าวมามองตามรถตู้
ในรถตู้ ตรีภพมองพิมพ์ดาว
“นี่คุณ ทำไม 2-3 วันนี้คุณถึงคอยหลบหน้าผม”
“อย่าสำคัญตัวผิด ฉันจะไปหลบหน้าคุณทำไม”
“อย่ามาพูด.. พอผมจะพูดด้วยก็เชิดใส่”
“ก็ฉันขี้เกียจพูดด้วย มีอะไรไหม”
“อ้าว นี่คุณ ใครๆเค้าก็ว่าเราคบหาดูใจกันอยู่ จู่ๆคุณมาทำห่างๆกับผม.. เดี๋ยวก็มีข่าวมือที่สามที่สี่อีกหรอก”
พิมพ์ดาวเชิด “จะให้ฉันตั้งโต๊ะแถลงข่าวก็ได้นะ ว่าเลิกคบกันแล้ว”
“เพราะอะไรดีล่ะ”
“อะไรก็ได้ ไลฟ์สไตล์ไม่เหมือนกัน ทางบ้านไม่ชอบ หรือไม่ก็จับได้ว่าคบคนอื่นด้วย”
ตรีภพรู้สึกตงิดๆ “ฝ่ายไหน”
“ก็ต้องฝ่ายคุณซี”
ตรีภพถึงบางอ้อ “ผมรู้แล้ว นี่คุณเข้าใจผิดเรื่องผมกับคุณลินซี่อีกแล้วซี”
“นี่ ฉันบอกคุณแล้วนะว่าอย่าสำคัญตัวผิด คุณจะไปต่อบทกับใครในห้องมันเรื่องของคุณ ฉันไม่สน”
“งั้นคุณไม่อยากรู้จริงๆหรือว่าคืนนั้น.. มันเกิดอะไรขึ้น”
พิมพ์ดาวลังเล มองหน้าตรีภพ ตรีภพทำหน้าจริงจัง
“คุณได้ยินเสียงซึงเล่นเพลงดวงดาว”
“แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คุณลินซี่ดึงตัวผมไว้ไม่ให้ออกไปนอกตัวคุ้ม”
“คุณเคยละเมอเดินมาก่อนไหม”
ตรีภพส่ายหน้า “แล้วก่อนที่ฝูงกาจะโจมตี.. ผมก็ได้ยินเสียงซึงอีกครั้งนึง”
พิมพ์ดาวกัดริมฝีปาก
“แต่แปลก.. ที่คุณลินซี่ไม่ได้ยินเสียงเพลงนั่นเลย เหมือนเสียงซึงนั่นสื่อกับผมแค่คนเดียว”
พิมพ์ดาวมองหน้าตรีภพ ‘ไม่ใช่แค่กับนายคนเดียวหรอก’
ตรีภพมองดูพิมพ์ดาว รู้ว่าพิมพ์ดาวเชื่อ พิมพ์ดาวยักไหล่
“เรื่องที่คุณแก้ตัวมานี่ ฉันจะพยายามเชื่อ”
“ใครบอกว่าผมมาแก้ตัว คุณสำคัญตัวผิดไปแล้ว”
พิมพ์ดาวตาเขียว ตรีภพสะใจที่เป็นฝ่ายย้อนบ้าง พิมพ์ดาวสะบัดหน้า มองไปนอกหน้าต่าง แต่มีอาการพึงใจนิดๆ