บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 5
คุ้มนางครวญ ตอนที่ 5
บทประพันธ์ดัดแปลงจากบทประพันธ์ เรื่อง คุ้มนางครวญ ของ สรรัตน์ จิรบวรสุทธิ์
บทโทรทัศน์วิสุทธิชัย บุณยะกาญจน
ตฤษมาหาตรีภพที่คอนโดแต่เช้า ตรีภพแต่งชุดนอน เดินตาปรือมาเปิดประตูห้องให้ตฤณ ก่อนจะเดินตาปรือไปยัง
เดย์เบดทิ้งตัวลงนอนคว่ำกางแขนกางขา ตฤณเดินไปเอาถุงวางบนโต๊ะกินข้าว เอาเบียร์เข้าตู้เย็น แล้วเดินมาดู
สภาพตรีภพ
“เจออะไรเข้าไปวะ”
“ปิดกล้อง เจอเข้าไปสี่วันสี่คืนต่อกัน สัตว์ เด็ก เอฟเฟกท์ สลิง ครบ ได้นอนรวมๆกันไม่ถึง 10 ชั่วโมง
นี่นอนชดเชยมาวันนึงแล้วยังไม่หายโทรมเลย”
“เออ ลุกขึ้นมากินอะไรก่อนไป”
“ไม่อยากกินว่ะ”
“ปิดไปเรื่องนึง แล้วเรื่องใหม่เปิดกล้องเมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้า เห็นว่าจะไปปักหลักที่เชียงใหม่เดือนนึงเลย นี่เห็นทำท่าว่าจะไปถ่ายฉากหลักที่บ้าน
ไอ้แก้วกัน”
“เออดีโว้ย ปลายเดือนนี้ข้าลาพักร้อนจะได้ไปถล่มไอ้แก้วด้วย”
“พอจะไปก็โทรไปบอกก่อนแล้วกัน”
ตฤณมีอาการอยู่ไม่สุข รื้อแมกกาซีนดู เห็นหนังสือบันเทิงหน้าปกรูปพิมพ์ดาว
“นี่มีข่าวว่าเอ็งใช้เส้น เอาแฟนเอ็งมาเล่นด้วยกันหรือ”
“ไม่ได้ใช้เส้น แล้วก็ไม่ได้เป็นแฟนด้วย”
“ถ้ายายเมย์ไม่ท้องขึ้นมา พิมพ์ดาวก็ไม่ได้เล่นหรอก”
“เฮ้ย แล้วน้องลินซี่นางเอกใหม่น่ะ เอ็กซ์จริงหรือเปล่าวะ โอโฮ้ แล้วตอนที่ผ้าหลุดเอ็งเห็นอะไรดีๆบ้างหรือ
เปล่า”
“ไอ้ตฤณ นี่เอ็งเป็นหมอโรคจิตหรือว่าเป็นคนไข้กันแน่วะ”
“เอ็งก็รู้ว่าข้าเป็นโรคแพ้นม”
ตฤณยกแก้วนมขึ้นดื่ม ตรีภพนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว บทคุ้มนางครวญปึกใหญ่วางอยู่ ตรีภพมองดูแล้วขรึมลง
“ไอ้ตฤณ เอ็งเคยมีอาการเดจาวูไหม”
“ไม่ค่อยว่ะ ทำไม เอ็งเดจาวูเรื่องอะไร”
“มันก็ไม่เชิงเดจาวูหรอก แต่ข้าเคยฝันเห็นผู้หญิงแต่งตัวเป็นเจ้านางทางเหนือ เรียกข้าว่าพี่เทพ เหมือนชื่อในบทละคร แล้ว
คำที่ผู้หญิงคนนั้นคร่ำครวญถึงข้า ก็เป็นคำพูดแบบเดียวกับที่อยู่ในบทละครเลย”
ตรีภพมองเลยไป ตฤณแปลกใจไปด้วย
ที่ห้องนอนพิมพ์ดาว พิมพ์ดาวนั่งขัดสมาธิบนเตียง มีบทละครทั้งเรื่องวางอยู่ พิมพ์เดือนนั่งอยู่ด้วย
“ต้องไปอยู่เชียงใหม่เป็นเดือนเลยหรือคะ”
“สามอาทิตย์มั้ง”
“ดีค่ะ ปลายเดือนนี้หนูปิดเทอมพอดี หนูจะได้ไปเป็นผู้ติดตาม”
“จะได้ไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยายมาดามสุน่ะเขี้ยวจะตาย ดีไม่ดีเขามาหักค่ากินอยู่เธอจากค่าตัวฉันละตายเลย”
พิมพ์เดือนหัวเราะกิ๊ก “แหม... ให้หนูไปช่วยเสิร์ฟน้ำก็ได้”
“เธออย่าไปแย่งหน้าที่สวัสดิการเขาเลย” พิมพ์ดาวรวบบทละครขึ้นมา พลางถอนหายใจเบาๆ
“มีอะไรคะ พี่พิมพ์หนักใจเรื่องบทหรือ”
“เปล่า”
“แล้วมาทอดถอนใจใหญ่ทำไมคะ”
“นี่ ฟังพี่เล่าแล้วอย่าเอาไปพูดให้แม่รู้นะ” พิมพ์ดาวนึกเรียบเรียงคำพูด
“ค่ะ ค่ะ ไม่บอกค่ะ”
“พี่เคยฝันเห็นเรื่องราวแบบเดียวกับในบทละครนี่มาก่อน ในฝันนั่น พี่เป็นเจ้านางดาราราย มีนาย
ตรีภพเป็นหลวงเทพอยู่ด้วย”
พิมพ์เดือนขมวดคิ้ว “เดจาวูหรือคะ”
“แต่ว่าเจ้ายอดหล้าในฝันนั่นไม่ใช่คุณลินซี่ แต่เป็นเจ้านางที่สวยมาก แล้วก็น่ากลัวมากด้วย”
“น่ากลัวยังไงคะ”
“นอกจากฝันครั้งนั้น พี่ยังฝันซ้ำๆซากๆ เห็นผู้หญิงคนนั้นอาฆาตมาดร้ายพี่ บอกจะจองล้างจองผลาญพี่ให้
ถึงที่สุด”
“อี้ย วิญญาณอาฆาตหรือคะ อื๋อ น่ากลัวกว่าชัตเตอร์อีก” พิมพ์เดือนยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
พิมพ์ดาวค้อน “นี่ รู้งี้ฉันไม่เล่าให้เธอฟังหรอก”
“คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่พิมพ์ พี่พิมพ์อาจจะเครียดเรื่องงานน่ะ เลยเก็บเอาไปฝัน”
“ขอให้จริงเถอะ อย่าให้เป็นเรื่องผีๆสางๆเลย”
“อ้าว ไหนว่าพี่พิมพ์ไม่เชื่อเรื่องผีไงคะ”
“พี่ไม่ใช่ไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ พี่แค่ไม่เชื่อพวกผีแม่ม่าย หรืออะไรๆก็วิญญาณเด็กคอยตามขี่คอต่างหาก”