บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 5 หน้า 4
ในคุ้มร้าง ยอดหล้าอยู่บนตั่ง เพ่งดูขันสาครตรงหน้า นางผัน นางเผื่อน คุกเข่ากับพื้นชะเง้อดู ภาพพิมพ์ดาวในขันน้ำแลดูพร่าเลือน น้ำไหวรุนแรงขึ้น ภาพพิมพ์ดาวหายวับไป ยอดหล้าโกรธเกรี้ยว เงยหน้าขึ้น
“ทำไม ทำไม ข้าถึงมองไม่เห็นนังดารารายซักที”
“มันยังมีบุญคุ้มตัวมันอยู่กระมังเจ้า” ผันบอก
“บุญอันใด มันคือคนบาป ก่อกรรมทำเข็ญกับข้าไว้หนักหนานัก แต่มันกลับได้เสวยสุข ได้ครองคู่อยู่กับพี่เทพ”
“นั่นแหละเจ้า ต่อไปเจ้านางน้อยก็จะหมดบุญ ถูกเจ้านางชำระโทษมันอย่างสาสม” เผื่อนปลอบ
“ใช่ นังดารารายมันโป้ปดมดเท็จ ใส่ร้ายให้ข้าเป็นคนบาปมานานนัก.. ต่อไปทุกผู้คนจะได้รู้เสียที ว่าความ
จริงเป็นเช่นไร”
วันรุ่งขึ้นมีการนัดตัวละครสำคัญมาซ้อมบทฉากสำคัญๆ ตลอดช่วงเช้าและบ่าย มีการจัดเก้าอี้ล้อมเป็นวง ตรีภพ มาสาริน พิมพ์ดาว แพท ซึ่งรับบท หลวงเทพ ยอดหล้า ดาราราย คุณเพ็ง นั่งอยู่ ส่วนฐาปกรณ์ มาดามสุ รัก และลูกกบ ก็จะอ่านบทของตัวละครประกอบอื่นๆให้ ยังไม่ทันจะเริ่ม บีบี ก็เดินฉับๆมา เครื่องเพชรแพรวพราวเช่นเคย มือลากเก้าอี้ครูดพื้นดังกึงกังเข้ามาแทรกระหว่างมาสารินกับพิมพ์ดาวหน้าตาเฉย ทุกคนอึ้งตะลึงงันไป
“เอ้า ลินซี่ กระเถิบหน่อยค่ะ ลูกขา แม่พิมพ์พิลาไลหลบหน่อยซียะ”
ฐาปกรณ์มองหน้ามาดามสุ ถามเบาๆ “ใคร ใครไปจุดธูปเรียกอีนี่มา”
“อยู่ว่างๆก็เลยมาช่วยอ่านบทค่ะ” บีบีตีเนียน
ฐาปกรณ์เอามือกุมหัว มีอาการคล้ายจะเป็นบ้า มาดามสุบีบแขนให้สงบไว้ บีบีทำไม่รู้ไม่ชี้ ฐาปกรณ์สงบสติอารมณ์ “เอ้า... เริ่มได้”
ทุกคนเตรียมตัวอ่านบท จู่ๆไฟเพดานก็หรี่ลงนิดหนึ่ง ทุกคนแหงนมองดูไฟ
“แค่ไฟตก... เริ่มเถอะค่ะ” สุชาดาเร่ง
มาสารินเริ่มเตรียมตัวอ่าน
ที่คุ้มร้าง ยอดหล้าพึงพอใจ “ทุกผู้คนจะได้รู้กันเสียที ว่าความจริงเป็นเช่นไร”
มาสารินอ่านบทเป็นยอดหล้าที่แสนหวาน
“เจ้านกน้อยๆ มากินข้าวมา ผัน เผื่อน ช่วยข้าโปรยข้าว เร็ว”
“เจ้า เจ้านางเจ้า”
“เจ้าดูซี นกน้อยพวกนี้น่ารักเหลือเกิน” มาสารินแอ๊บสวยได้แนบเนียนพอควร ตรีภพกับพิมพ์ดาวมอง