บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 5 หน้า 3
เนื่องจากการบวงสรวงละครจะทำที่คุ้ม ฐาปกรณ์จึงจัดให้นักข่าวถ่ายรูปและสัมภาษณ์ทีมนักแสดง นักข่าวค่อนข้างสนใจคู่ตรีภพกับพิมพ์ดาวมากกว่า ตรีภพกับมาสาริน ทำให้มาสารินไม่พอใจ กว่าจะเสร็จงานเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้ากันก็มืดแล้ว ลานจอดรถเริ่มว่างวาย พิมพ์ดาวเดินกระปลกกระเปลี้ยไปยังรถที่จอดห่างไปเกือบกิโล มีรถสปอร์ตแล่นมาชะลอข้าง พิมพ์ดาวไม่สนใจเพราะรู้ว่ารถใคร ตรีภพเลื่อนกระจกลง
“รถคุณจอดอยู่ไหนนี่”
“ตรงที่จอดรถ น็อนวีไอพี ข้างกองขยะ”
“ขึ้นมาซี ผมจะไปส่ง”
“ไม่ต้อง ฉันมีขา เรี่ยวแรงฉันยังดี ว้าย”
ไม่ทันขาดคำ พิมพ์ดาวก็สะดุด หัวทิ่มเกือบคว่ำหน้า ตรีภพร้องเฮ้ย จอดรถรีบลงมา
“คุณ! เป็นอะไรบ้าง”
พิมพ์ดาวหน้าแตก รองเท้าข้างหนึ่ง แผ่นหนังหลุดจากพื้นทั้งแผง “ฉันไม่เป็นไรย่ะ”
“ไง ตอนนี้จะขึ้นรถผมได้หรือยัง”
“ฉันเดินเท้าเปล่าได้” พิมพ์ดาวขยับเดิน มือหิ้วรองเท้า เดินไปได้ 2 ก้าวก็ร้องสุดเสียง ตรีภพคว้าไว้
“โอ้โฮ ทุ่นระเบิดหมาเต็มเลย ถามครั้งสุดท้ายนะ จะขึ้นรถผมไหม”
“เชอะ... ขึ้นก็ได้”
พิมพ์ดาวเดินฉับๆมาจะขึ้นรถ ตรีภพเดินมาทำท่าคล้ายจะเปิดประตูให้แบบสุภาพบุรุษ
“ไม่ต้องมาทำสุภาพบุรุษเปิดประตูให้ฉันหรอก”
“ใครบอกล่ะ ผมมาขวางว่าอย่าเพิ่งขึ้น”
พิมพ์ดาวตาเขียว “นี่จะมาเล่นแง่อะไรกับฉันอีก”
“ไม่ได้เล่นแง่ แค่ขอเช็คก่อนว่าคุณไม่ได้เหยียบขี้หมามาขึ้นรถสปอร์ตผม”
ตรีภพมองอย่างซีเรียส พิมพ์ดาวยิ่งโมโห
ระหว่างขับรถไปส่งพิมพ์ดาว ตรีภพชวนพิมพ์ดาวคุย
“เสาร์นี้คุณจะไปไหม”
“ไปไหน ไปอะไร”
“ก็คุณน้ากับน้องเดือนชวนผมไปทำบุญไง”
พิมพ์ดาวยิ่งโมโห ที่ตรีภพยิ่งมาทำสนิทสนม “ฉันไม่ชอบไปทำบุญที่วัด”
“ยังไง ไปแล้วร้อน เข้าเขตวัดไม่ได้เหรอ”
“ฉันไม่ใช่ผี แต่ไปวัดทีไร ชาวบ้านชอบแห่มาดู กับพระมาขอถ่ายรูปคู่ ยิ่งคุณไป วัดไม่แตกเหรอ”
ตรีภพหัวเราะ “โธ่ วัดที่เรากำลังจะไปเป็นวัดปฏิบัติ ไม่มีอะไรแบบนี้หรอก ไปเถอะคุณ ทำบุญซะ
ละครเรื่องนี้จะได้ราบรื่นไง เอ้า ถึงแล้ว”
พิมพ์ดาวมองหน้า รถมาถึงกองขยะพอดี
“ฉันไปล่ะ” พิมพ์ดาวเปิดประตู ลังเลนิดหนึ่ง แล้วหันมา “ขอบใจ”
พิมพ์ดาวลงไป ตรีภพกลั้นยิ้ม
ต่างคนต่างขับรถแยกย้าย พิมพ์ดาวมองดูรถตรีภพในกระจกส่องหลัง มีเมสเซจเข้าที่มือถือ
พิมพ์ดาวหยิบมาเปิดดู เห็นตรีภพส่งข้อความเอสเอ็มเอสมาหา ‘พรุ่งนี้เจอกัน เมมเบอร์ผมไว้ด้วย’ พิมพ์ดาวโยนมือถือลงเบาะ “ใคร ใครเป็นคนให้เบอร์ฉันไป แม่หรือยายเดือน”