บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 5 หน้า 5
ย้อนกลับไปในอดีต ที่หลังคุ้มน้อย ซึ่งคือคุ้มร้างในยุคปัจจุบัน มีลานกว้างปูด้วยอิฐ รอบด้านตกแต่งด้วยไม้กระดาน พวกว่านใบต่างๆ ขณะนี้ลานอิฐเต็มไปด้วยนกมากมาย พวกนกเขา นกกระจอก ฯลฯ ยอดหล้าดูงดงามสดใส ผมเกล้าสูงปักดอกไม้ มีผ้าคาดอก และซิ่นกรอมเท้า ผ้าคล้องไหล่ดูวูบวับมีราคา ในมือถือขันใส่ข้าว กำลังโปรยปรายข้าวให้นกกิน นางผัน นางเผื่อนก็ถือขันข้าวคนละใบ กำลังโปรยปรายข้าวอยู่ ไม่ได้มีความสุขนัก เพราะนกบินมารุมเต็มตัว
“เจ้า ว้าย อีตัวนี้จิกหัวข้าเจ้า” นางผันร้อง เอามือปัดมวยผม นางเผื่อนหัวเราะเยาะ “สมน้ำหน้า”
นางผันค้อนขวับ นางเผื่อนหัวเราะอีก ทันใดก็มีของเหลวสีขาวตกแปะบนไหล่นางเผื่อน
“ว้าย ขี้”
“เจ้านางเจ้า อีนกน้อยมันขี้รดข้าเจ้าเจ้า” นางเผื่อนเต้นเร่าๆ ยอดหล้าทำหน้าครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง
“เจ้านี่นะ น่าชังจริง”
ทันใดนกก็แตกฮือขึ้น ทั้งฝูงบินหนี ยอดหล้าเอามือป้องผม นางผัน นางเผื่อนวี้ดว้าย ร่างระหงในชุดคล้ายกันก้าวมา ในมือถือหน้าไม้มาด้วย ตามหลังด้วยสาวใช้ 2 นาง หน้าตาหมดจด ยอดหล้านิ่วหน้า
“เจ้านี่เอง ดาราราย”
ในปัจจุบัน พิมพ์ดาวเตรียมอ่านบทตัวเอง
“เจ้าทำให้นกของข้าตื่นหนีหมด” มาสารินว่า
“ท่านกล่าวหาข้าผิดแล้วเจ้าพี่ โน่นต่างหาก”
ภาพในอดีต ดารารายชี้มือขึ้นไปบนท้องฟ้า ยอดหล้าแหงนตามบนท้องฟ้า มีนกสีดำตัวใหญ่ บินวนอยู่
“นกกาหรือ ตัวใหญ่จริง”
“อีกายักษ์ตัวนี้ เพิ่งฉกเนื้อมาจากเรือนครัว ข้าจะสั่งสอนมันซักหน่อย”
ขาดคำ ดารารายก็ประทับหน้าไม้ หลิ่วตาเล็งไป
“ดาราราย อย่าเลย สงสารมัน”
ลูกดอกพุ่งออกจากแหล่งดังขวับ ลูกดอกพุ่งขึ้นฟ้า เข้าปีกปีกอีกาใหญ่ มันร้องแก๊กยาว ปีกหักตกลงสู่พุ่มไม้
ดารารายยิ้มร่าดีใจ นางทิพย์ นางทิม หัวเราะคิก ผัน เผื่อน ค้อนขวับ
“โดนแล้วเจ้า เจ้านางน้อย” นางทิพย์ดีใจ
“เจ้าใจร้ายนัก ดาราราย” ยอดหล้าหันไปเอาผ้าคลุมไหล่ผืนงามจับอีกาใหญ่ขึ้น มันตีปีกด้วยความตกใจ
“นกน้อย นกน้อย ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่เป็นไรแล้ว” อีการับรู้ได้ มันสงบลง ดารารายหน้าบึ้ง
“เจ้าพี่ เจ้าพี่จะทำอันใด อีกานี่เป็นของข้า”
“ขอให้ข้าเถอะ ข้าจะเยียวยามันให้หาย”
“แค่อีกาตัวเดียว ก็ได้ ข้ายกให้ท่าน”
“ขอบใจเจ้า ครั้งนี้ข้าติดหนี้เจ้าครั้งหนึ่ง คราวหน้าเจ้าประสงค์สิ่งใดข้าก็จะยกให้เจ้า”
“จริงนะ”
“ข้าสัญญา”
เบื้องหน้าพระปฏิมา ในวิหารระยิบระยับด้วยแสงเทียน ควันธูปตลบอบอวล ยอดหล้าและดารารายในภูษาวูบวับ มีเครื่องประดับเต็มที ทางด้านหลัง นางผัน นางเผื่อน นางทิพย์ นางทิมนั่งอยู่
“เจ้าแม่ข้ากับเจ้าแม่เจ้า ทะเลาะกันอีกแล้ว”
“คราวนี้เรื่องอันใดอีกเล่า”
ยอดหล้าหน้าแดง “วันก่อนเจ้าพ่อให้ครูบาสรีทำนายโชคชะตาราศีเราสองคน ครูบาทำนายว่า ข้ากับเจ้า จัก จัก”
“จักอันใด”
“จักแย่งชิงผู้ชายคนเดียวกัน และจักกลายเป็นศัตรูกัน”
“ฮึ หมอดูคู่กับหมอเดา ข้าไม่เชื่อดอก”
“ข้าก็ไม่เชื่อ”
“ท่านไม่เชื่อ แต่ทำไมถึงได้หวาดกลัวนัก เอาเถอะ ข้าขอให้คำมั่นต่อหน้าพระปฏิมา ว่าข้าไม่มีวันแย่งชิงชายคนนั้นของเจ้าพี่เป็นอันขาด หากแม้นวันใดข้าคิดคด ตระบัดสัจวาจานี้ ขอให้ข้าจงตายด้วยทัณฑ์ทรมาน ตาย แล้วก็จงอย่าได้ผุดได้เกิด ให้..”
ยอดหล้าหน้าเสีย ยุดมือดารารายไว้ให้หยุด “พอเถิดพอ ข้าเชื่อเจ้าแล้ว”
ปัจจุบันตรีภพกำลังอ่านบทหลวงเทพ “นั่นเสียงเครื่องดนตรีอะไร ไพเราะจริง”
“อ๋อ นี่เสียงเครื่องดีด ชาวเหนือเรียกว่าซึงขอรับ คุณหลวง” รักอ่านบทแทนข้ารับใช้