บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 9 หน้า 4
ตีหนึ่ง เอ็ดดี้ในชุดดำกลืนกับความมืด หยิบปืน 2 กระบอกมาเหน็บเอว ที่ข้อเท้ามีมีดพกเล่มใหญ่ ออกจากห้อง
ราเชนทร์ตรงไปที่คุ้มร้าง
ส่วนที่ห้องพิมพ์ดาว พิมพ์ดาวยังนอนไม่หลับ แพทนอนกุมสร้อยสายสิญจน์หลับอยู่บนเตียงข้างๆ พิมพ์ดาวเอามือแตะ
สร้อยเขี้ยวเสือไฟ แล้วข่มตาให้หลับ
ที่ห้องตรีภพนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ควันจางลอยเรี่ยพื้นมาจากระเบียง เลื่อนลอยไปถึงเตียง ยอดหล้าในเครื่องทรง
มลังเมลืองเป็นสีทองก้าวมา เกาะเสาเตียง มองดูตรีภพอย่างสุดรัก ตรีภพขยับตัวลืมตาขึ้น เหลือบมาเห็นยอดหล้า
ก็ลุกพรวดขึ้น นั่งบนเตียง ความรู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน
“คุณอีกแล้ว”
“ข้าเจ้าเองเจ้า พี่เทพ”
ตรีภพลุกขึ้นจากเตียง “คุณคือใครกันแน่”
“พี่ใยต้องถามสิ่งที่พี่รู้อยู่แล้วล่ะเจ้า”
“ไอ้แก้ว เอ้อ เจ้าแก้ว บอกว่าบทละครเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เล่าสืบต่อกันมา”
ยอดหล้ายิ้ม “ไม่ใช่หรอกเจ้าพี่เทพ เรื่องที่เล่าสู่กันมา ข้าเจ้าคือหญิงแพศยาสาธารณ์ ผู้นำความอับอายมาสู่คุ้มเวียงแก้ว”
ตรีภพงุนงง “แล้วเรื่องนี้”
“คือความจริงไงเจ้า ความจริงที่ข้าเจ้าอยากให้โลกรู้”
“ความจริง”
“แต่ความจริงแท้ก็คือ ข้าเจ้ารักพี่ยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้”
ยอดหล้ามองตรีภพ ดูงดงามมลังเมลือง
พิมพ์ดาวนอนไม่หลับ ลุกขึ้นไปดื่มน้ำ จากหน้าต่างห้องพิมพ์ดาว มองเห็นระเบียงห้องตรีภพ เห็นม่านบาง หลังม่าน
มีเงาตรีภพ และเงาที่จางกว่าของยอดหล้า ดูระเหิดระหงยืนอยู่ใกล้กัน พิมพ์ดาวสำลักน้ำพรวด ลดขวดลงมองดู
ตาไม่กระพริบ
เอ็ดดี้สำรวจหาห้องใต้ดินที่ใต้ถุนคุ้มร้าง เจอซากศพสมุนโจร เห็นสภาพซูบ แก้มตอบ และคอที่มีแผลเหวอะ
เอ็ดดี้ผงะ แต่ก็ตั้งสติได้ยิงปืนเข้าใส่ร่างสมุน มันไม่สะดุ้งสะเทือน เดินทื่อเข้ามา เอ็ดดี้เก็บปืน ดึงมีดใหญ่ออกมา
ฟันกำจัดไปสองซาก ระหว่างต่อสู้ร่างเอ็ดดี้กระแทกเข้ากับแนวต้นไม้เถาที่รกเรื้อ รูดลง ไม้เถาแยกออก เห็นประตู
ห้องใต้ดิน เอ็ดดี้พลันแทรกตัวเข้าประตูห้องใต้ดิน วิ่งลงไป
ที่ห้องตรีภพ ยอดหล้ามองตรีภพ ดวงหน้าเปล่งปลั่ง ดวงตาเปี่ยมรัก ตรีภพเคลิบเคลิ้ม ยอดหล้าก้าวมาใกล้ เอามือโอบ
รอบคือตรีภพ ยอดหล้ายิ้มยวนยั่ว ตรีภพก้มลงจูบดูดดื่ม พิมพ์ดาวอ้าปากค้าง มองดูเงาของทั้งสองตาไม่กระพริบ
ห้องใต้ดินคุ้มร้างมืดสนิท เอ็ดดี้ขีดไฟแช็ก เปลวไฟลุกสูง เอ็ดดี้ดึงแท่งเชื้อเพลิงแบบมัดไต้ออกมาจ่อจด กลายเป็นคบไฟ
ชูไปรอบๆ แล้วเอาคบไฟจ่อตัวซากร่างสมุนโจรที่เหลือ ไฟเริ่มลาม ครู่เดียวก็ลุกท่วมตัว ล้มลง
ทันใดที่ความว่างเปล่าตรงหน้า นางผัน นางเผื่อน ปรากฏตัวขึ้นเป็นเงาเลือนราง แล้วชัดขึ้น เอ็ดดี้มองดู มีท่าทางตื่นเต้น
เตรียมพร้อม แต่ไม่เกรงกลัว
ที่ห้องตรีภพ ตรีภพรู้ตัว ขยับถอยออก ยอดหล้าวาบหวาม
“พี่เทพ มีอันใดเจ้า”
“คุณไม่มีตัวตน”
ยอดหล้าค้อน ดวงตาวามวาว จับมือตรีภพมาโอบตัว
“ถ้าไม่มีตัวตน ไยท่านแตะต้องข้าได้”
“คุณเป็นแค่ความฝัน”
ยอดหล้ายิ่งก้าวเข้าไปใกล้จนแนบชิด
“ถ้าเช่นนั้น พี่ก็จงดื่มด่ำกับฝันนี้เถิด”
ยอดหล้าเขย่งตัว เอามือประคองหน้าตรีภพแล้วจูบ ตรีภพเคลิบเคลิ้มจูบตอบ
พิมพ์ดาวเห็นแล้วก็หน้าแดงแล้วซีด
ที่ห้องใต้ดินคุ้มร่าง นางผัน นางเผื่อน กรายตัวเข้าหาเอ็ดดี้คนละด้าน จนตัวติดเอ็ดดี้ เริ่มลูบไล้ ยวนยั่ว
ตรีภพพยายามปฏิเสธ
“จงรักข้าเจ้า ให้สมกับที่ข้าเจ้ารอคอยพี่มานานแสนนาน”
ตรีภพเหมือนตกอยู่ภวังค์ ตวัดอุ้มยอดหล้าขึ้น ยอดหล้าเอา 2 มือกอดคอตรีภพ
พิมพ์ดาวใจหาย หันหลังให้หน้าต่าง เม้มปากหันไปรูดหน้าต่างปิด แล้วเดินไปกระแทกตัวนั่งบนเตียง ในใจรู้สึก
หวงแหนแปลกๆขึ้นมา