บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 28 หน้า 4
5 มีนาคม 2557 ( 14:39 )
1.2M
“ความจริงเป็นเช่นใดข้ารู้ แต่ข้ากลับไม่บอกลูก เพื่อจงใจให้นางชังเจ้ากับน้อง ข้าผิด ผิดยิ่งนัก”
“ยอดหล้าจึงหลงกลนักพรตชั่วนั่น เรื่องราวจึงเลวร้ายพินาศไปทุกอย่างดังนี้”
หอมุกมองไปไกล “เวียงแก้วมีคนชั่วช้าที่สุดเสแสร้งเป็นคนดี ใช้เรื่องลวงความเท็จใส่ร้ายคน จากเรื่องน้อยกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่หลวง ดุจโยนหินลงในน้ำ”
“วงคลื่นนั้นกว้างขึ้นทุกทีแล้ว”
สร้อยคำยิ้มยื่นมือออกเกาะกุมมือหอมุก “ไม่หรอกเจ้าพี่ วงน้ำนั้นต้องหยุด เริ่มจากเราสองคนก่อน”
หอมุกพยักหน้ายิ้มอย่างสดใส
ที่ชานเรือนเชื่อมหอต่างๆ ของคุ้ม สร้อยคำยิ้มคลายใจเดินกลับกับนางข้าไทคนสนิท ยากินยาทาถูกมอบให้หอมุกไปแล้ว ทั้ง 3 เดินผ่านเงามืด มีคนผู้หนึ่งยืนซ่อนอยู่ ร่างนั้นก้าวสู่แสงสว่างเห็นดวงหน้าหล่อเหลาของเถรกระอำที่ยิ้มพรายพอใจ
หอมุกอาการดีขึ้นขยับกายขึ้นนั่งตรง ในเรือนเหลือเพียงนางคนสนิทผู้เดียว
“เอายาน้องข้ามาให้ซี”
นางคนสนิททำตาปริบๆ “น้องอันใดกันเจ้า”
หอมุกค้อน “ก็น้องสร้อยคำนี่ซี เจ้านี่โง่งมนัก”
นางคนสนิทกลั้นยิ้มเดินมาหลังฉากกั้น เทยาน้ำจากขวดแก้วลงจอกแก้ว เถรกระอำก้าวมาเบื้องหลังอย่างเงียบกริบ
นางคนสนิทก้าวมาช้า ๆ ถือถาดวางจอกแก้วเดินมา พลางยิ้มเร้นลับ คุกเข่าลง หอมุกยื่นมือมารับจอกไป
“ข้าจะบอกความจริงยอดหล้าในวันพรุ่งนี้”
“เจ้า”
หอมุกดื่มยาสีหน้ายิ้มละไมแล้วชะงักกุมคอมองไป นางข้าไทคนสนิทยังนั่งคุกเข่าอยู่ แต่ที่หลังฉากกั้น นางข้าไทคนเดียวกันนอนนิ่งสลบอยู่บนพื้น หอมุกร้องอุทานชี้นิ้ว “ยาพิษ เจ้า เจ้า”
นางข้าไทลุกขึ้น ร่างเลือนวูบไปเป็นเถรกระอำยืนตระหง่าน หอมุกผงะ “เจ้าราชบุตร”
“ข้าเอง”
“ท่าน...ท่านชั่วร้ายนัก”
“เจ้าบอกในสิ่งที่ข้ารู้อยู่แล้วทำไม”
หอมุกสะอึก เลือดเริ่มไหลจากปาก จมูก หูและดวงตา เอียงกายล้มลงบนเตียง เถรกระอำหันมายิ้มอย่างสมใจ