บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 14

คุ้มนางครวญ ตอนที่ 14

ที่หลังอาศรมเรือนครูบาสรีมีต้นไทรใหญ่ ทิ้งรากอากาศมากมายลงสู่พื้น ครูบาสรีวัยราว 60 ปีปลายดูแก่เฒ่า ผิวคล้ำดำ มีหนวดเคราสีเทา นุ่งห่มผ้าสีคล้ำจนเกือบดำ นั่งขัดสมาธิเพชรหลับตาอยู่บนแท่นหินใต้ร่มไทร บนแท่นหินตรงหน้า ดารารายสวมชุดบุรุษนั่งขัดสมาธิ หลับตาแต่เริ่มยุกยิกๆ ไกลออกไป นางทิพย์ นางทิม นั่งสวดมนต์พลางชะเง้อดู ครูบาสรีพลันลืมตาขึ้น ดวงตานั้นสดใสราวคนหนุ่ม มีพลังอำนาจเจิดจ้า
    “เจ้ายุกยิกๆอันใด”
    “ท่านตา.. ข้าเจ้าเจ็บเจียนตายแล้วเจ้า”
    “งั้นหรือ ให้มันตายไป”
    “ท่านตา”
    “มิมีผู้ใดตายเพราะนั่งสมาธิหรอก”
    “ข้าเจ้านี่แหละจะเป็นคนแรกเจ้า”
    “สมาธิเป็นบาทฐานของทุกสิ่งทุกการทุกงาน เชิงอาวุธ เชิงดาบ เชิงปืน ต้องใช้สมาธิทั้งนั้น”
    “ข้าเจ้าฝึกปืนผาหน้าไม้ เกี่ยวอันใดกับนั่งหลับตาเจ้า”
ครูบาสรีเหนื่อยใจ หน้าดุเคร่ง ดวงตาปราณี
    ”งั้นจงลุกขึ้น และเดินกำหนดรู้ไป”
ดารารายรับคำ รีบลุกผลุบผลับ เดินเขยกๆไปกลับ ครูบาสรีหลับตาลง ดารารายเดินกำหนดซ้ายขวามายังพุ่มไม้หนึ่ง พุ่มไม้แหวกออก ดารารายมองดูแล้วตาโต
    “เจ้าพี่!”    
ดารารายรู้ตัวรีบเอามือตะครุบปาก ในพุ่มไม้ ยอดหล้าโผล่หน้ามา
    “เจ้าฝึกอันใดอยู่ เมื่อใดจึงจะแล้ว”
    “ยังมิได้ฝึกอันใด.. จนเย็นก็มิรู้จะแล้วหรือเปล่าเจ้า นี่เจ้าพี่จะไปที่ใดเจ้า”
    “ข้าจะไปผาน้ำตก กะมาชวนเจ้าไปด้วยกัน”
    “เจ้าพี่รอข้าก่อน ข้าไปด้วยเจ้า”
    “นั่นผู้ใด ออกมาหาข้าที่นี่ซิ” ครูบาสรีพูดโดยไม่ลืมตา เสียงนั้นเข้มดุ