บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 14 หน้า 4

ยอดหล้าพยักหน้าให้ดาราราย สองราชธิดากราบลง แล้วออกไป ดารารายทำมีดสั้นตกลงพื้น เมื่อลูกสาวลับตัว หอมุกก็ลุกขึ้นค้อนสามีตาคว่ำ
    “อันใดอีกเล่า”
    “คิดว่าจะลงโทษอันใด มีแค่ให้ยอดหล้าอบรมบ่มนิสัย ยอดหล้าใจอ่อนดังนุ่นจะทำอันใดได้”
    ”ดารารายจักได้ซึมซับนิสัยยอดหล้าไว้บ้างไง”
    “ลูกสาวสองคน เจ้าพี่รักใครมากกว่ากันเจ้า”
ดารารายเดินกลับมา ชะงัก แอบหลังฉากกั้นห้อง
    “ลูกคนใดได้ดั่งใจข้า ข้าย่อมรักคนนั้นมากกว่า”
ดารารายนิ่งอั้น
เจ้านางหอมุกพอใจ เจ้าหลวงแสงอินทร์โอบกอดนางไว้จากเบื้องหลัง พลางจูบผม
“แล้วเมียสองคน เจ้าพี่รักใครมากกว่ากันเจ้า”
เจ้าหลวงแสงอินทร์รู้อยู่แล้วว่าต้องเจอคำถามนี้ เพราะถูกถามมาเป็นพันๆครั้งแล้ว
    “เจ้าคือรักแรกของข้า ย่อมล้ำลึกฝังอยู่กลางใจ”
ดารารายเชิด หันกลับไป

เรือนเจ้าสร้อยคำ นางข้าไทคนสนิทเปิดประตูออก เจ้าหลวงแสงอินทร์ถือมีดพกดารารายเข้ามา สร้อยคำอยู่บนเตียง ค้อนสามีขวับ นางข้าไทออกไป แสงอินทร์ก้าวไปหาสร้อยคำ
    “ถ้าจะมาเฆี่ยนตีลูกล่ะก็ ไม่ทันแล้วเจ้า ดารารายไปเรือนยอดหล้าแล้ว”
    “ดารารายลืมมีดพกเอาไว้ที่เรือนโน้น ข้าเอามาคืนเจ้า”
    “มีดของลูกก็เอาไปคืนลูกซีเจ้า เอามาให้ข้าเจ้าทำไม”
เจ้าแสงอินทร์นั่งลงชิดเจ้านางสร้อยคำ
    “เพราะมีดนี้เคยเป็นของเจ้า มีดที่เคยช่วยชีวิตข้า ณ ครั้งศึกเมืองกอง”
สร้อยคำค้อน ดวงตาฉ่ำ
    “ตอนนั้นเจ้าพี่ชังข้านักมิใช่หรือ ที่ต้องหมั้นหมายกับข้าเจ้า”
    “ข้าแค่โกรธที่ถูกบังคับ แต่เมื่อได้ร่วมเป็นร่วมตาย หัวใจข้าก็รักเจ้าโดยไม่รู้ตัว”
    “หัวใจที่มีเจ้าพี่หอมุกครอบครองอยู่แล้วน่ะซีเจ้า”
    “ถึงเจ้ามิใช่รักแรก แต่ก็รักมั่นผูกพันยิ่งนัก”
สร้อยคำขยับถอย ลุกขึ้น
    ”แบ่งใจไปรักลูกดารารายบ้างเถอะเจ้า”
เจ้าแสงอินทร์ลุกตาม พลางยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ
    “ลูกคนนี้เก่งกล้าสามารถ ฉลาดเฉลียว ปากคอเราะร้าย คล้ายเจ้ายิ่งนัก”
    “ฮึ”
“ที่ดารารายบอกว่าจำไม่ได้ เพราะนั่นก็ขืด นี่ก็กาลกิณี ข้าเกือบหัวเราะออกมาแล้ว เฮ้อ บ้านเราเมืองเราช่างเชื่องมงายสมดังลูกว่า”
สร้อยคำค้อนสวามี “แล้วไยต้องเกรี้ยวกราดลงโทษลูกนักล่ะเจ้า”
    “ไม่ว่าอย่างไรลูกก็ทำผิด ให้ท้ายได้อย่างไร ดีเสียอีกให้ยอดหล้าอบรม เผื่อจักเรียบร้อยขึ้นบ้าง”