บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 10 หน้า 3
ที่คุ้มร้างซึ่งงดงามมลังเมลือง ยอดหล้าถือซึงนั่งบนตั่ง กรีดนิ้วบรรเลงเพลงดวงดาวเบาๆ นางผัน นางเผื่อน
อยู่ที่พื้น แก้วหน้าเครียด ยืนอยู่ห่างออกมา
“ทำไมเจ้านางต้องทำอย่างนี้”
ยอดหล้าเลิกคิ้ว ยังคงเล่นซึงต่อไป แก้วขยับก้าวมาใกล้
“เจ้านางเคยรับปากแล้ว ว่าจะไม่ให้พวกทีมละครเป็นอันตราย”
“ข้าไปตกปากรับคำเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
ยอดหล้าวางซึงลงข้างตัว แก้วถอนใจ
“มันไม่ใช่พวกละคร แต่มันคือพวกโจรหน้าโง่นั่น ที่เข้ามาหาความตายซ้ำแล้วซ้ำอีก”
“ทำไมเจ้านางถึงไม่ไล่มันไป ทำไมต้องฆ่ามันต่อหน้าผู้คนขนาดนั้น”
“จะเป็นไรไป ข้าฆ่ามัน เท่ากับยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัว”
นางผัน นางเผื่อน คิกคัก
“ผมไม่เข้าใจ”
“ข้าฆ่ามันเพื่อสื่อความไปถึงนายของมัน ว่าอย่ากล้าดีส่งใครมาอีก”
“แล้วนกตัวที่สองล่ะครับ”
“ข้าสื่อความถึงครูอาจารย์ของมัน”
“อะไรนะครับ”
ยอดหล้าเบื่อหน่าย นางผัน นางเผื่อนรีบแทรก
“ไอ้ทองดีมันเป็นคนมีอาคม”
“มันเล่นงานข้าสองคนเกือบตาย”
“แต่โชคดีที่ข้าสองคนตายเรียบร้อยไปแล้ว ฮิ ฮิ ฮิ”
ยอดหล้ามอง นางผัน นางเผื่อน หดหัวไปคล้ายเต่า
“อาจารย์ของมันสืบเชื้อสายมาจากครูบาสรี ฤๅษีโฉดชั่วทุศีลนั่น”
“มันพูดชื่อครูของมันด้วยเจ้า เจ้านาง” นางผัน นางเผื่อนบอก “มันพูดชื่อมหาจรวย”
“ใช่.. เจ้าจงไปสืบความเรื่อง มหาจรวยผู้นี้มาให้ข้า” ยอดหล้าสั่งแก้ว
“เจ้านาง! ท่านจะทำอะไรอีก”
ยอดหล้าลุกขึ้น “ไม่ใช่กงการอะไรของเจ้า อย่าโอหังบังอาจกับข้าอีก”
“ขออภัย เจ้านาง แต่ยังไงผมก็ต้องพูด”
“จงพูดมา”
“ถ้าเจ้านางยังฆ่าคนเป็นผักปลา ก็จะมีพวกเจ้าหน้าที่บ้านเมืองเข้ามาสืบสวน ยิ่งไปกว่านั้น พวก
คณะละครก็อาจเปลี่ยนใจ เลิกถ่ายทำละครที่คุ้มนี้ เจ้าตรีก็จะต้องกลับไปด้วย”
ยอดหล้าใจเสียนิดหน่อย แต่ก็ยังดื้อดึง
“สองผัวเมียละโมบโลภมากนั่นไม่ไปจากที่นี่ง่ายๆหรอก”
“แต่ถ้ามีใครตายอีก ก็ไม่แน่นะครับ”
ยอดหล้าเชิดหน้า “ก็ได้ จะไม่มีใครตายอีก”
แก้วถอนใจ รู้สึกคลายใจลง ยอดหล้ายิ้มเยาะในใจ ‘จะไม่มีใครตายอีก ในวันสองวันนี้’
นางผัน นางเผื่อน เหมือนได้ยินความใน.. หัวเราะคิกคัก ยอดหล้ายิ้มพราย
คืนนั้น ตาทองไปปรึกษามหาจรวยที่เรือน
“ยิ่งมีคนตายคาคุ้มแบบนี้ อาถรรพ์ก็จะยิ่งรุนแรงขึ้นไหมครับท่านมหา”
“ไสยศาสตร์เป็นของแปลก ยิ่งมีการบูชายัญ ก็ยิ่งเพิ่มความเชื่อ เพิ่มความขลัง เพิ่มมนตราอาคม.. แต่ที่จริง
กลับยิ่งเป็นการสร้างเวรสร้างกรรม”
ตาทองร้อนรนใจ
“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะครับ ท่านมหา”
“ฉันก็พยายามหาทางอยู่ ลุงทอง”