บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 10 หน้า 5
คุ้มหลวงเวลากลางคืน ที่ห้องพัก มาลารินแต่งชุดนอนเบบี้ดอลล์นั่งฮัมเพลง แปรงผมอยู่ที่กระจกเงาโต๊ะเครื่องแป้ง บีบีนั่งขัด
เครื่องเพชรอยู่ที่เตียง มาลารินขอยานอนหลับจากบีบี บีบีแปลกใจที่วันนี้ มาลารินยอมกินยานอนหลับง่ายๆ ที่แท้มาลาริน
แอบใส่ยานอนหลับให้บีบีกินแทน
ในคุ้มร้าง ทุกอย่างดูรกร้างทรุดโทรม แต่ที่เติ๋นกลับมีแสงสว่างเรืองรอง ยอดหล้านั่งอยู่หน้าคันฉ่อง งดงามอลังการ นางผัน
นางเผื่อน จัดชายผ้า ปักดอกไม้คำให้ ยอดหล้าไม่เข้าใจว่า ทำไมเวลาไปพบหลวงเทพที่คุ้มหลวง จึงสร้างกายหยาบ
ได้ไม่กี่อึดใจก็กลายเป็นกายทิพย์ ผิดกับอยู่ที่คุ้มร้าง นางผันจึงเสนอให้ยอดหล้าเชิญหลวงเทพมาที่คุ้มแทน
เวลา 5 ทุ่ม ตรีภพซึ่งนั่งอ่านบทอยู่บนเตียง ก็เอาบทเก็บไว้ที่ลิ้นชักโต๊ะหัวเตียง ล้มตัวลงนอน ปิดโคมไฟหัวเตียง ส่วนพิมพ์ดาว
นั่งบนโซฟา กำลังทาเล็บเท้าอยู่ใกล้หน้าต่าง เห็นไฟห้องตรีภพดับ “ต๊าย เด็กอนามัย”
ยอดหล้าก้าวมายังชานเรือนกว้าง เห็นท้องฟ้ามืดมนเบื้องบน พลางยื่นมือไป “นกน้อยๆ จงมา” อีกาปีศาจตัวมหึมาบินร่อนลงเกาะ
ที่ข้อมือยอดหล้า
“ไปหาหลวงเทพ.. พาเขามาที่นี่”
อีกาปิศาจส่งเสียงแก๊กยาว ขยับปีกบินขึ้นสูง ยอดหล้ามองตาม นางผัน นางเผื่อน คิกคักกันอยู่ข้างหลังตามประสาผีแรด
ตรีภพนอนหลับใหลอยู่บนเตียง มีเสียงซึงแผ่วเบาดังแว่วมา ตรีภพเห็นภาพในคุ้มร้างอันงดงาม ยอดหล้าบรรเลงเพลงซึงอยู่ ตรีภพ
กระสับกระส่าย ยอดหล้าบรรเลงเพลง พลางเหลือบตามองมา ทั้งยั่วยวน ทั้งทรงอำนาจ ตรีภพผวาขึ้นนั่งบนเตียง
พิมพ์ดาวซึ่งยังหลับไม่สนิท ก็ได้ยินเสียงเพลงดวงดาวแว่วมาเช่นกัน
ตรีภพนั่งนิ่งบนเตียง มีลักษณะครึ่งหลับครึ่งตื่น ทันใดคล้ายมีลมกระโชก ประตูระเบียงเปิดอ้าออก หมอกประหลาดไหลเอื่อย
เข้ามาตามพื้น แสงสีเขียวอาบไปทั่วห้อง มีเสียงร้องแก๊กยาว ตรีภพมองไป อีกาปีศาจเกาะราวลูกกรงระเบียง ดวงตาลุกจ้า
เป็นเปลวไฟ ตรีภพก้าวลงจากเตียง เสียงเพลงดวงดาวแว่วมาตามลม
พิมพ์ดาวเดินมาที่หน้าต่าง เสียงเพลงดวงดาวยังดังอยู่ พิมพ์ดาวเปิดม่านมองไปแล้วขมวดคิ้ว ที่ประตูระเบียงห้องตรีภพเปิดอ้าอยู่
ตรีภพยืนอยู่กลางแสงสีเขียว ที่ระเบียง อีกามหึมาเกาะอยู่ พิมพ์ดาวพิศวงกับสิ่งที่ตัวเองเห็น อีกาปีศาจหันมา เห็นดวงตาที่ลุกเป็นไฟ
แล้วกางปีกมหึมาบินขึ้นไป พิมพ์ดาวผงะ
ตรีภพถูกยอดหล้าสะกดให้ออกจากห้องไปคุ้มร้าง แต่มาลารินมาเจอเสียก่อน
“คุณตรีขา ออกมาทำอะไรดึกดื่นขนาดนี้คะ”
มาลารินขยับมามองดูตรีภพ เห็นสีหน้านิ่งสนิท ดวงตามองตรงไปเบื้องหน้า
“คุณตรี อะไรคะนี่ สลีปวอร์คหรือคะ”
ตรีภพออกเดินต่อ มาลารินยึดแขนไว้ ตรีภพดึงแขนออก มาลารินเข้ากอดจากด้านหลัง สร้อยสายสิญจน์ที่คอมาลาริน
แตะเข้ากับแผ่นหลังตรีภพ ตรีภพชะงัก ตื่นจากภวังค์
“อะไรกันนี่ นี่ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
บนตั่ง ยอดหล้านั่งดีดซึงพลันชะงักกึก เงยหน้าขึ้นมอง แล้วร้องกรี๊ดอย่างขัดใจ นางผัน นางเผื่อนผงะ
ทันใด คุ้มอันมลังเมลืองงดงามก็เลือนหาย กลายเป็นทั้งสามอยู่ท่ามกลางความรกร้าง
มาลารินเกาะแขนประคองตรีภพเข้ามาในห้อง ตรีภพมีอาการเข่าอ่อนทรุดนั่งลงบนโซฟา มาลารินเสียหลักล้มลงไป
บนตัก ”ว้าย” มาลารินประคองตัวขึ้น เอามือคล้องคอตรีภพ สบตาวามวาว ที่ประตูหน้าห้องที่ยังแง้มอยู่ พิมพ์ดาว
มองเข้ามา
“นี่น่ะหรือ ไม่มีอะไรกัน”
ตรีภพเอามือจับไหล่ ประคองให้มาลารินนั่ง แล้วขยับถอยห่าง
“ขอบคุณนะครับ ถ้าคุณไม่มาเจอ ไม่รู้ว่าผมจะเดินไปถึงไหน”
“คุณตรีเคยสลีปวอร์คกิ้งมาก่อนหรือคะ”
“ไม่เคยเลยครับ”
มีลมกรูเกรียวมา ม่านสะบัดไหว เสียงซึงแว่วมา ตรีภพหันไปมอง มีท่าทีอาลัยอาวรณ์
“เสียงเพลง เพลงดวงดาว ผมเดินตามเสียงเพลงนี้ไป”
“เพลงอะไรกันคะ ลินซี่ไม่เห็นได้ยินเลย”
มาลารินลุกขึ้นไปปิดประตูระเบียง แล้วหันมาทำกอดอก “อู๊ย หนาวจัง”
ตรีภพมอง มาลารินกอดอก เอาแขนกดอกให้ทะลักล้น เดินระทดระทวยมา
พิมพ์ดาวหันจะเดินกลับห้องด้วยความไม่พอใจตรีภพ “ทุเรศ!” ลมพัดมาถึงตัว เสียงเพลงแว่วมา พิมพ์ดาวชะงัก
ในห้องตรีภพ มาลารินยืนกอดอกตาแป๋ว
“หนาวหรือครับ”
“ค่ะ”
ตรีภพคว้าเสื้อแจกเกตมาสวมให้มาลาริน มาลารินเซ็ง แล้วกลับคว้ามือตรีภพให้โอบกอดตัวเองจากด้านหลัง
“อุ่นจังเลย”
ตรีภพอึ้ง มาลารินคลายมือ หมุนตัวมายืดอก แหงนมองตรีภพ ตรีภพมองดู มาลารินยวนยั่ว ทันใด มีเสียงกระแทก
ที่ประตูกระจกที่ระเบียง ตรีภพ มาลาริน หันขวับไป เห็นอีกาสีดำมากมายกระแทกประตู จนกระจกแตกเพล้ง อีกาปีศาจ
โฉบดึงสายสิญจน์ขาดจากคอมาลาริน ฝูงกาปีศาจบินพรูเข้ามา เข้าโจมตีตรีภพ มาลาริน มาลารินร้องกรี๊ด เอามือปัดป้อง
ตรีภพคว้าผ้าคลุมเตียงมา ตวัดคลุมตัวเองและมาลาริน
“ระวังครับ”
ฝูงกายังกลุ้มรุมเข้ามาจิกตีจนผ้าคลุมเตียงฉีกขาด ตรีภพ มาลาริน พยายามหนีไปทางประตู แล้วเสียหลักล้มลง ฝูงนกยังกลุ้ม
รุมจิก ประตูเปิดออก พิมพ์ดาวก้าวมามองดูภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง
“คุณพิมพ์ หนีไป”
อีกาหัวหน้าฝูงหันมามองพิมพ์ดาว มีอาการราวจำได้ มันตาลุกเป็นไฟ พุ่งมาใส่พิมพ์ดาว พิมพ์ดาวยกมือป้องปิด เบือนหน้าหลบ
เขี้ยวเสือไฟเปล่งแสงเจิดจ้า มีภาพพร่างพรายของหน้าเสือแยกเขี้ยวคำราม เสียงเสือดังกึกก้อง อีกาปีศาจลนลานบินหนีไป
ทางประตูระเบียง ฝูงกาบินตามไป เพียงครู่เดียวห้องก็สงบ ราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตรีภพจับไหล่พิมพ์ดาว “คุณไม่เป็นอะไรนะ”
พิมพ์ดาวสะบัดตรีภพเซไป เดินไปดูที่ระเบียง ตรีภพเดินตาม บนท้องฟ้า เห็นฝูงการาวหมอกควันสีดำ บินตรงไปยังคุ้มร้าง
แก้ว ฐาปกรณ์ มาดามสุ สายใจ เฟื่องฟ้า ระริน ตาทอง ราเชนทร์ แพท ดาราอาวุโส โผล่มา มาลารินโผไปกอดแก้ว ร้องไห้โฮ
แก้วมองดูสภาพห้องแล้วเม้มปาก
ตรีภพ พิมพ์ดาว สบตากัน พิมพ์ดาวหมางเมิน
ยอดหล้ายืนอยู่ที่ระเบียงคุ้มร้าง ชายผ้าปลิวสะบัดไหว นางผัน นางเผื่อน ยืนอยู่เบื้องหลัง ฝูงกาปีศาจบินวนรอบตัว อีกาปีศาจ
บินมา ยอดหล้ายื่นมือไป มันเกาะข้อมือไว้ ปากร้องแก๊กๆ ยอดหล้านิ่งฟัง
“ดารารายอันใดของเจ้า”
อีกายังคงร้อง
“ไม่ใช่ นังนั่นชื่อมาลาริน ข้าจะสั่งสอนมันเอง”
อีกาทำตาปริบๆแล้วบินไป ยอดหล้าโกรธแค้น ดวงตาเจิดจ้า