บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 8

คุ้มนางครวญ ตอนที่ 8

บทประพันธ์ดัดแปลงจากบทประพันธ์ เรื่อง คุ้มนางครวญ ของ สรรัตน์ จิรบวรสุทธิ์

บทโทรทัศน์วิสุทธิชัย บุณยะกาญจน

พิมพ์ดาวนอนหลับ กระสับกระส่าย ฝันว่าโดนนกพิราบโจมตีที่ลานวัด

ภาพฝูงนกพิราบโจมตีพิมพ์ดาว กลายเป็นภาพในขันน้ำมนต์ที่ยอดหล้าเพ่งอยู่ นางผัน นางเผื่อนคุกเข่าชะเง้อดู 

“ดาราราย ข้าเห็นเจ้าแล้ว” น้ำในขันไหวเป็นระลอก พิมพ์ดาวดิ้นรน

ยอดหล้าโบกมือ

“เจ้าซ่อนตัวจากข้ามิได้หรอก ข้าจะต้องรู้ว่าเจ้าหดหัวอยู่ที่ไหน”

น้ำในขันไหวอีก ภาพเปลี่ยนเป็นภาพบ้านพิมพ์ดาว แล้วเลื่อนเป็นภาพชั้นบน แล้วเลื่อนเป็นหน้าต่างห้องนอนพิมพ์ดาว

พิมพ์ดาวดิ้นรนอยู่ในความฝัน จันทราก้าวมาข้างเตียง

“พิมพ์ ยายพิมพ์ ลูก”

จันทราหันรีหันขวาง แล้วเห็นที่โต๊ะข้างเตียงมีเขี้ยวเสือไฟวางอยู่

ยอดหล้าดวงตาเจิดจ้า น้ำในขัน เห็นเงาจันทรา พิมพ์ดาว ผ่านม่านหน้าต่างห้องนอนพิมพ์ดาว แต่ก่อนที่ยอดหล้าจะเห็นหน้าพิมพ์ดาว จันทรา
ก็สวมเขี้ยวเสือไฟให้พิมพ์ดาวที่คอเสียก่อน ภาพในน้ำดับวับ น้ำในขันรวมตัวกลายเป็นใบหน้าเสือพุ่งสูงขึ้นในอากาศ นางผัน นางเผื่อน ผงะ
หงายหลัง ยอดหล้าลุกถอยออก ดวงตาลืมโพลงเกิดเป็นเปลวไฟล้อมกาย เห็นใบหน้าเสือคำรามอีกครั้งก่อนสลายตัวกลายเป็นน้ำทิ้งตัว
กลับลงในขันสาคร

“เจ็บใจนัก ข้าจะต้องเห็นเจ้า”

ยอดหล้าสำรวมจิตใหม่ แต่น้ำในขันกลับดำมืดนิ่งสนิท นางผัน นางเผื่อน คลานมาชะเง้ออีก

“ไม่ได้ผลเจ้า เจ้านาง” นางผันว่า

“เจ้านางน้อย มีเสือมนตราคุ้มกายเจ้า” นางเผื่อนสำทับ

ยอดหล้าหันขวับมา ดวงหน้าบึ้งตึง

“ผู้ใดถามความเห็นเจ้า นังขี้ครอก”

ผัน เผื่อน หมอบกราบ กลัว ลนลาน ยอดหล้ากางสองแขน กำมือร้องกรี๊ด

เสียงกรีดร้องของเจ้ายอดหล้าทำให้คนที่อยู่ในคุ้มต่างหวาดผวา แก้วเดินไปยังระเบียง มองไปยังคุ้มร้างอย่างขมขื่น

มหาจรวยนั่งสมาธิอยู่ในเรือน มีอาการผวาเยือก แล้วลืมตาขึ้นหันไปมองหีบลงอักขระ