บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 8 หน้า 5

ตรีภพเปลี่ยนชุดนอน ยืนมองออกไปนอกระเบียง บนท้องฟ้า ดวงจันทร์ทอแสงอยู่ แสงจันทร์จับยอดคุ้มร้าง

จนเห็นได้ในระยะไกล ตรีภพมองอย่างแปลกใจ

“ยังมีคุ้มเก่าอีกหลังนึงด้วยหรือนี่”

ยอดหล้าก้าวมาเบื้องหลัง มองตรีภพอย่างรักใคร่ผูกพัน ตรีภพหันมา เดินผ่านยอดหล้าไป ตรีภพกลับเข้าห้อง

ยอดหล้ามองตาม มีแววขัดใจ

แก้วนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง มองดูเงาสะท้อนของตนเองอย่างสับสน มีความรู้สึกผิดต่อตรีภพ ระคนกับความ

แหนหวงยอดหล้าที่มีมากขึ้น แก้วซบหน้าลงกับฝ่ามือ  มีเสียงหัวเราะคิกคักระริกระรี้ดังขึ้น แก้วหน้าบึ้ง ลุกขึ้น

หันมากลางห้อง

“เข้ามาทำไมในห้องฉัน”

นางผัน นางเผื่อน ปรากฏตัวเลือนราง

“เจ้านางไล่พวกข้าออกมาเจ้า”

“เจ้านางอยู่ที่ไหน”

“จะที่ไหนเล่า ถ้ามิใช่อยู่กับหลวงเทพ”

แก้วขบกราม

“ออกไป ออกไปจากห้องฉัน.. แล้วอย่าไปก่อเรื่องหลอกหลอนใครเป็นอันขาด”

นางผัน นางเผื่อน มองแก้วอย่างล้อเลียน แล้วจางหายไป แก้วอึดอัดขัดใจ

ตรีภพนอนหลับอยู่บนเตียง มีแสงสีทองเรื่อเรืองอาบมา พร้อมกับเสียงซึงแผ่วเบา ตรีภพลืมตาขึ้น พบว่าเตียงนอน

กลายเป็นเตียงสี่เสา มีมุ้งโปร่งบางกางครอบอยู่ ตรีภพลุกขึ้นนั่งอย่างแปลกใจ พบว่าห้องทั้งห้องสว่างเรืองรอง

งดงามด้วยแสงจากผางประทีปและเชิงเทียน ตรีภพขยับตัว มือคว้าได้มาลัยที่ร้อยอย่างวิจิตรบรรจง ตรีภพเอามา

แตะจมูก แล้วแหวกม่านมุ้งออกไป

ตรีภพก้าวไปช้าๆ ในห้องที่ดูเหมือนห้องเดิม แต่การตกแต่งกลับไปสู่ยุคเกือบ 200 ปีก่อน ตีต่างลงรักปิดทอง

ม่านผ้าปักฝีมือละเอียดยิบ ฉากกั้นห้องเป็นภาพวาดบนกระดาษบางแบบจีน เสียงซึงยังดังไพเราะอยู่ ตรีภพก้าวไปยัง

ระเบียง ที่ตอนนี้มีผ้าโปร่งบางกันรายรอบ มีร่างระหงอยู่บนตั่ง มีเครื่องแขวนดอกไม้สดอยู่ด้านหลัง ส่งกลิ่นกำจาย

ร่างนั้นกำลังดีดซึงบนตัก ตรีภพก้าวไปมองอย่างตื่นตะลึง ความรู้สึกกึ่งจริงกึ่งฝัน

“เพราะเหลือเกิน”

ยอดหล้าชะงัก เงยหน้าขึ้นมองดูตรีภพ แล้วยิ้มแย้มชายตา

“จนป่านนี้ ท่านก็ยังมาแอบฟังเพลงข้าเจ้าอยู่ พี่เทพ”

“พี่เทพ ผมชื่อตรีภพต่างหาก”

ยอดหล้าวางซึงข้างกาย แล้วลุกขึ้นก้าวมาใกล้

“ไม่ใช่ ท่านคือพี่เทพ หลวงเทพภักดีของข้าเจ้า”

“นั่นมันแค่ตัวละคร บทบาทที่ผมเล่นต่างหาก”

“ไม่ใช่ ท่านมีตัวตนจริงๆ”

ตรีภพมองดูยอดหล้า

“คุณคือผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่เล่นซึงในความฝันของผม”

ยอดหล้าขยับตัวออกห่างอย่างขัดใจ

“จนป่านนี้ ท่านยังจำข้ามิได้หรือว่าข้าคือใคร”

“คุณคือ เจ้ายอดหล้า”

ยอดหล้ายิ้มออก ก้าวมาหาอีก “พี่เทพ ท่านจำข้าเจ้าได้แล้วใช่ไหมเจ้า”

“แต่คุณเป็นแค่ตัวละครในเรื่องแต่ง”

“ข้าเจ้าไม่ใช่เรื่องแต่ง ข้าเจ้าคือยอดหล้าจริงๆ”

“คุณเป็นแค่ความฝัน”

“ท่านจะได้รู้ว่า ข้าเจ้าคือความจริง”

ยอดหล้าก้าวเข้าหาอ้อมอกตรีภพ ซบหน้ากับแผงอก ตรีภพยืนนิ่ง เคลิบเคลิ้มแต่สะกดกลั้นเอาไว้

“ผม.. แต่.. ผม.. เราไม่ควร”

ยอดหล้าช้อนตามองตรีภพ เอามือจับแก้ม “ท่านพูดมากนัก พี่เทพ”

ยอดหล้าพลันเขย่งตัว ดึงตรีภพมา ตรีภพก้มลงจูบดูดดื่ม ลมแรงพัดผ้าบางกระพือพลิ้ว ยอดหล้าสุขสมอิ่มเอิบ

ตรีภพเคลิบเคลิ้ม ตรีภพประคองยอดหล้าลงบนเตียง ยอดหล้ายิ้มยวน แต่ก็ยังเอียงอาย ตรีภพเคลิบเคลิ้ม ยอดหล้า

ผมสยายแผ่ไปบนหมอน 

“ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน พี่เทพ”

”ผม.. ผมชื่อตรีภพ”

ตรีภพจู่ๆก็ชะงัก ขยับออกห่าง “ผมไม่ใช่หลวงเทพอะไรนั่น ผมชื่อตรีภพ”

ยอดหล้าเบิกตากว้าง ลุกขึ้น ผมรุ่ยร่าย

“พี่เทพ ทำไมพูดเช่นนี้”

ยอดหล้าคว้าแขนตรีภพ มือยอดหล้าทะลุแขนตรีภพไป ยอดหล้าตกใจ ตรีภพอึ้ง มองดูยอดหล้า

“คุณ!”

ตรีภพยื่นมือมา มือนั้นทะลุร่างยอดหล้าราวเป็นอากาศ ตรีภพลุกพรวดถอยหลัง 

ยอดหล้าตกใจงุนงง “ทำไม ทำไมต้องเป็นเช่นนี้”

ยอดหล้ามองดูตรีภพ เห็นแววหวาดกลัวก็ยิ่งเจ็บปวด “พี่เทพ!”

ยอดหล้าลุกขึ้น แสงมลังเมลืองกลายเป็นมืดหม่น มีแสงสีเขียวจับทุกอย่าง ดูน่าสะพรึงกลัว ยอดหล้าผมสยายแผ่

ไปทั้งห้อง เงยหน้ากรีดร้องกัมปนาท

ตรีภพผวาตื่นขึ้นมาบนเตียง ห้องพักอยู่ในสภาพเดิม ตรีภพมองดูรอบๆ พวงมาลัยยังวางอยู่หอมกำจาย ตรีภพมองไป

ยังระเบียง ประตูเปิดอยู่ ม่านไหวด้วยแรงลมดึก ตรีภพมองดูบนหมอนใหม่ พวงมาลัยหายไปแล้ว 

ตรีภพอึ้งเล็กน้อย บอกตัวเองว่าคงยังสะลึมสะลือ

คุ้มร้างผุพัง ยอดหล้าดูซูบซีด ดวงตาชั่วร้าย นางผัน นางเผื่อนดูหม่นหมอง แสงสีเขียวอาบร่างและบริเวณนั้น

“ทำไม ทำไม”

“เจ้านางเจ้า ไม่ว่าอย่างไร เราก็มิใช่มนุษย์” นางผัน นางเผื่อนช่วยกันปลอบ

“ร่างเราเป็นกายละเอียด เรามีกายหยาบได้ชั่วครั้งชั่วคราว”

ยอดหล้าผมสยายยาวกรอมเท้า มองอย่างขุ่นใจ

“นั่นสำหรับเจ้า มิใช่ข้า พลังสมาธิข้ากล้าแข็งกว่าเจ้ามากนัก พี่เทพ.. ทำไมท่านต้องกลัวข้า ท่านเคยรักข้า

ยิ่งกว่าสิ่งใด”

นางผัน นางเผื่อน มองหน้ากัน แล้วคลานมาแทบเท้า

“เจ้านาง.. อย่าทุกข์ร้อนเลยเจ้า”

“ต้องมีมนตราอาคมแก้ไขเรื่องนี้ได้เจ้า”

ยอดหล้าลุกขึ้น นั่งตัวตรง “ท่านอาจารย์คงมีวิธี.. แต่ข้ามิรู้มนต์นี้ ท่านอาจารย์ ข้าอยากได้ท่านกลับมาช่วยข้า..

ท่านต้องกลับมาช่วยข้า ท่านต้องกลับมา”

เสียงยอดหล้ากึกก้องกัมปนาท ออกไปยังภายนอกคุ้มที่มืดทะมึน เมฆมหึมาเคลื่อนเกลื่อนแสงจันทร์