บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 8 หน้า 2
บีบีมาหาสุชาดาที่ออฟฟิศ เพี่อขอคุยเรื่องคิวของลินซี่
“นี่ เรื่องคิวลินซี่ต้องขอคุยใหม่นะคะ”
“อ้าว ก็ตอนแรกบอกว่าเทคิวให้ถ่ายจันทร์ถึงศุกร์ เหลือเสาร์อาทิตย์ให้พักไงคะ”
“ตอนนี้ไม่ได้แล้วค่ะ ให้แค่จันทร์ถึงพุธพอ เหลือวันอื่นให้ละครอีกเรื่อง”
สุชาดารู้ทัน “ละครอีกเรื่องอะไรคะ ไม่เห็นมีข่าว”
“อุ๊ย เป็นความลับน่ะซี เขาก็จะเปิดเหมือนกัน”
“เปิดละครหรือจะไปเปิดก้นงานอีเว้นท์กันแน่คะ”
มาดามสุแข็งใส่บ้าง บีบีคอแข็ง
“ไม่รู้ล่ะ ให้ได้แค่จันทร์ถึงพุธ”
“แต่หนูลินซี่เป็นนางเอก ออกแทบจะทุกฉาก แล้วพฤหัส ศุกร์ จะให้ถ่ายอะไรคะ”
“ก็ถ่ายวิวถ่ายแมวอะไรไปก็ได้”
“นี่ คนอื่นๆเค้าไม่มีใครมีปัญหานะคะ น้องตรีน่ะ เสาร์อาทิตย์ก็ไม่กลับกรุงเทพด้วยซ้ำ แม่พิมพ์ดาวก็เทคิวให้
เหมือนกัน”
“พวกไม่มีงานน่ะซี”
“เอ้อ พี่บีบีคะ ช่วงนี้ลินซี่ป่วยบ่อยๆ ให้บินไปบินมา ตรากตรำออกอีเว้นท์ไม่ไหวหรอกค่ะ ลินซี่ว่าลินซี่เทคิว
ให้มาดามดีกว่า”
“อ้าว อีนี่ เอ๊ย ลูกขา เอางั้นหรือคะ ลูกขา”
มาลารินพยักหน้าตาแป๋ว บีบีพูดไม่ออก มาดามสุค้อนขวับ
ตรีภพเดินดูความเรียบร้อยรอบๆคอนโด ก่อนจะออกเดินทางไปถ่ายละคร โดยฝากบ้านไว้กับตฤณ
“ต้นไม้น่ะรดน้ำดีๆนะโว้ย”
“เออ แกไม่ต้องห่วงหรอก ต้นไม้ฉันก็จะดูให้ บิลอะไรมาก็จะเช็คให้”
“รถฉันแกก็จะเอาไปขับให้”
ตฤณทำหน้ากระเรี่ยกระราดนิดหนึ่ง
“เออซีวะ รถดีๆ จอดไว้เฉยๆให้หัวเทียนบอดทำไง”
“ไม่บอดโว้ย รถฉันยังไม่ถึงหกเดือนเลย”
“น่า ฉันจะดูแลไอ้ลูกรักแกอย่างดี จะเอาไปเคลือบแว๊กซ์ใหม่ด้วย”
“เออ” ตฤณหลงดีใจยิ้มแป้น “แต่ตอนไปส่งนี่เอารถแกไป”
“ทำไมวะ”
“รถฉันเข้าอู่ว่ะ อีกสองอาทิตย์ได้ ใบรับอยู่นี่ ไปรับให้ด้วย”
ตฤณอ้าปากค้าง ตรีภพโบกใบรับรถยักคิ้วให้
จันทรายืนอยู่หน้าเทอเรซ ในใจเป็นห่วงพิมพ์ดาว แต่ก็พยายามยิ้มแย้มส่งลูกสาว
“จะไปแล้วหรือ”
“ค่ะ เครื่องออกตั้งเย็น แต่ให้ไปเจอกันตั้งแต่บ่ายทำไมไม่รู้”
“ไปเป็นคณะใหญ่มั้งคะ” พิมพ์เดือนว่า
“ใหญ่อะไร ที่ได้ไปเครื่องน่ะ มีนักแสดงนำไม่กี่คนเอง แต่ตัวเล็กๆน่ะ ไม่ว่าจะผู้เฒ่าผู้แก่ ยายมาดามยัดขึ้นรถตู้
หมด”
“แหม แกไม่ให้ขึ้นรถ บ.ข.ส ส้มไปก็ดีแล้วละค่ะ”
“ไปเหอะ ยายเดือน เออ รถฉันน่ะ ขับให้ดีๆนะจ๊ะ อย่าให้มีขูดขีด”
“รับรองร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ”
พิมพ์ดาวกราบลาที่อกจันทรา “แม่ขา หนูไปนะคะ”
จันทรากอดพิมพ์ดาวไว้แน่น แล้วคลายออก มองดูสร้อยเขี้ยวเสือไฟที่คอลูก
“รักษาเนื้อรักษาตัวนะลูก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้นึกถึงคำสอนหลวงตา”
“แหม ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ยังไงก็ให้ระวังไว้ อ้อ แล้วสร้อยเขี้ยวเสือไฟอย่าให้ห่างตัวนะ”
“ค่ะ รู้แล้วค่ะ”
”มา มากอดอีกที”
“เอ้า กรุ๊ปฮัก มากอดกันเร็ว”
พิมพ์เดือนเข้ามากอดด้วยเป็นสาม จู่ๆใบเฟิร์นก็เข้ากอดด้วย
“ฮือ ไปตั้งเกือบเดือน หนูคิดถึงคุณแย่เลย”
3 แม่ลูกชะงัก ค่อยๆคลายออก ใบเฟิร์นถอยออก 3 แม่ลูกมองดูสาวใช้ไฮเทค
“หนูจะออนเฟซตลอดก็แล้วกันค่ะ มีอะไรคุณคุยมาได้เลยนะคะ”
“ย่ะ เปิดสไกป์ไว้ด้วยนะ” พิมพดาวประชด
พิมพ์ดาวขับรถกลับจากดอนเมือง รถของตฤณแล่นตามมาเบื้องหลัง พิมพ์เดือนขับรถไปแต่งหน้าไป ตฤณแซงซ้าย
ขึ้นไปก็เห็นพิมพ์เดือนปัดขนตาอยู่
“เออดี ทาตาตอนขับรถ”
รถตฤณเจอรถซาเล้งข้างหน้า ต้องชะลอ พิมพ์เดือนแล่นนำ พิมพ์เดือนกำลังคว้าลิปมาแตะปาก ตาก็เห็นป้ายเจ๊เล้ง
อยู่ในระยะใกล้ พิมพ์เดือนกลัวเลย จึงรีบหักรถเข้าเลนซ้าย ตัดหน้ารถตฤณกระชั้นชิด รถตฤณชนท้ายรถพิมพ์เดือน
นั่งอึ้งอยู่ในรถดังโครม ตฤณลงไปเคาะกระจกรถ
“นี่ คุณลงมาเลย”
พิมพ์เดือนลงมาจากรถ มีรอยลิปสติกจากมุมปากไปถึงหู พิมพ์เดือนทำสวยซื่อ
“คุณขับรถยังไงฮะ อยู่ๆก็เปลี่ยนเลนพรวดมา”
พิมพ์เดือนเถียงเสียงอ่อยๆ “คุณต่างหากขับรถมาชนท้ายฉัน”
“ก็คุณเปลี่ยนเลนพรวดแบบนี้ ไฟเลี้ยวก็ไม่เปิด แถมยังแต่งหน้าไปขับรถไปอีก”
“ใครบอก!”
“ไม่ต้องมีใครบอกหรอก คุณน่ะทาลิปสติกเลยขึ้นไปถึงขมับแล้ว”
พิมพ์เดือนชะงัก ก้มลงส่องกับกระจกข้าง “ว้าย”
พิมพ์เดือนเอามือป้ายป้อยๆ หันมาหาตฤณทำหน้าสำนึกผิด ตฤณยังโมโหอยู่ มองเห็นป้ายร้าน
“อ้อ รู้แล้ว คุณคงบ้าความสวยความงามขนาดหนัก พอเห็นป้ายเจ๊เล้งก็หักพรวดเข้ามาเลย”
“ไม่จริงนะ”
“ไปโทรเรียกประกันมาเลย ผมก็จะโทรเดี๋ยวนี้”
พิมพ์เดือนหน้าเสีย “อย่าเรียกประกันเลยค่ะ นี่รถพี่สาวฉัน ฉันไม่อยากให้พี่รู้”
“อ้าว นี่ขโมยรถเขามาขับหรือ”
“ไม่ใช่นะคะ นะคะ นะคะ”
พิมพ์เดือนทำหน้าคล้ายแมวประจบ ตฤณมองดู เห็นความงามสดใสก็เริ่มใจอ่อน หันไปดูรถ เห็นว่ารถตัวเองอาการ
น้อยกว่าท้ายรถคู่กรณีมาก
“ก็ได้ แล้วจะยังไง”
“ฉันจะซ่อมให้คุณเอง”
“เอานามบัตรคุณมา.. นามบัตรผมอยู่ในรถ”
ตฤณเดินมาที่รถ พิมพ์เดือนเดินตามมา ตฤณเปิดประตู โก้งโค้งหานามบัตรในนกระเป๋า ไม่มีจึงเปิดประตูหลัง
ของสิ่งหนึ่งหล่นลงมายังพื้นฟุตบาท พิมพ์เดือนมองดู ขมวดคิ้ว ตฤณถอยมาดู แล้วตาเหลือก ของสิ่งนั้นคือ
ตุ๊กตายาง ที่มีระบบเป่าพองลมได้อัตโนมัติ
“ว้าย คุณ.. พวกจิต”
“ไม่ใช่นะคุณ นี่ของบำบัด”
“บำบัดอะไร คนลามก”
“ไม่ใช่”
พิมพ์เดือนมองเข้าไป เห็นของลามกอื่นๆอีก เต็มลังกระดาษใหญ่ พิมพ์เดือนตกใจวิ่งหนีไปขึ้นรถ ตฤณจะวิ่งตาม
แต่มือตุ๊กตาเกี่ยวไว้ ตฤณละล้าละลัง พิมพ์เดือนจึงขับรถหนีไปได้ ตฤณได้แต่มองตามอย่างโมโห
ในรถพิมพ์ดาว พิมพ์เดือนขับรถหนี สีหน้าสนิมสร้อยกลายเป็นเจ้าเล่ห์
“แค่นี้ก็รอดมาได้แล้ว ตุ๊กตายางช่วย ฮิฮิ”
พิมพ์เดือนมองกระจกหลัง “หน้าตาก็ดี ไม่น่าเป็นพวกโรคจิตเลย อี๊ย์”