บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16 หน้า 2
“เอ่อ... เคยอ่านเจอในหนังสือครับ” ทาโร่รีบแก้ตัว ไม่อยากให้ริวจับพิรุธได้
“สงสารโซเรียว ป่านนี้คงเฉาเพราะคิดถึงโอคุซัง” ริวเห็นใจทาเคชิ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
ในห้องพักฟื้น ทาเคชิลอบถอนใจเบื่อหน่าย เมื่อไอโกะคอยเอาอกเอาใจอยู่ข้างเตียงไม่ยอมห่าง
“ไอโกะให้แม่บ้านทำขนมโมจิที่ทาเคชิชอบทานมาด้วย ...ลองชิมหน่อยสิคะ”
“ผมยังไม่อยากทาน”
“แอปเปิ้ลไหมคะ เดี๋ยวไอโกะปอกให้”
ทาเคชิส่ายหน้าปฏิเสธ
“คนหมดสตินาน ๆ เพิ่งฟื้น ต้องดื่มน้ำเยอะ ๆ นะคะ” ไอโกะกำลังจะไปรินน้ำ
ทาเคชิรีบตัดบท “ถ้าผมอยากได้อะไรจะบอกคุณเอง ...ขอบคุณ”
ทาเคชิเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง คิดถึงแพรวดาว
ไอโกะมองทาเคชิอย่างนึกน้อยใจ แต่ยังไม่ละความพยายาม “นั่งรถเข็นออกไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไอโกะไปเอารถเข็น”
“ผมบาดเจ็บ ไม่ได้พิการ ไม่ต้อง...”
ไอโกะรีบผลุนผลันออกไป ไม่ทันได้ฟังทาเคชิ ทาเคชิมองตามอย่างอ่อนใจ
บริเวณสวนในโรงพยาบาล ไอโกะพาทาเคชิออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ใบหน้าไอโกะยิ้มแย้ม มีความสุขที่ได้อยู่กับทาเคชิ
“อากาศตอนนี้กำลังสบาย ทาเคชิคงจะสดชื่นขึ้น”
ไอโกะพูดพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ สีหน้าสดชื่นมาก ท่าทางทาเคชิอึดอัด ไม่ค่อยพอใจ
“ขยับตัวมากแผลจะอักเสบ”
“ให้คัตสึ เซกิ มาเข็นสิ คุณจะได้ไม่เหนื่อย”
“สำหรับทาเคชิ... ไอโกะเต็มใจทำให้ทุกอย่าง” ไอโกะยิ้มให้ทาเคชิอย่างจริงใจ แววตาเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเขา
ทาเคชินิ่งมองไอโกะ ระแวงว่าจะมาไม้ไหน
ผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาเกาะบนพุ่มไม้ใกล้บริเวณที่ไอโกะยืนอยู่ “ผีเสื้อ?” ไอโกะมองผีเสื้อ ตื่นเต้นมาก
ทาเคชิประชดนิดๆ “ไม่เคยเห็นเหรอ”
“ไม่เคยลืม...” ไอโกะยิ้มมองผีเสื้อ พูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้ผีเสื้อตกใจ “ความทรงจำเกี่ยวกับผีเสื้อ... ก็คือความทรงจำวัยเด็กของไอโกะกับทาเคชิ”
ทาเคชิชำเลืองมองผีเสื้อ พยายามนึกถึงอดีตที่เคยมีร่วมกับไอโกะ