บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 22 หน้า 3
มายูมิเห็นท่าทางริวเริ่มเครียดอีก จึงหาทางเปลี่ยนเรื่อง “อุ๊ย... ว่าวจะตกแล้ว”
ริวหันกลับไปสนใจกระตุกว่าวอีกครั้ง คอยผ่อนหนักผ่อนเบาให้ว่าวโต้ไปตามแรงลม มายูมิแกล้ง แย่งว่าวมาเล่นคนเดียว ริวไม่ยอม พยายามแย่งกลับ มายูมิวิ่งหนี ไม่คืนให้ริวง่ายๆ ริววิ่งไล่ตาม ทั้งสองหัวเราะ ยิ้มแย้มให้กัน
มายูมิมัวแต่วิ่งหนีริว จนสะดุดขาตัวเองล้มลง “โอ๊ย!!”
“มายูมิ!” ริวรีบมาประคอง “เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เจ็บข้อเท้า...สงสัยข้อเท้าเคล็ด”
ริวมองข้อเท้ามายูมิด้วยความเป็นห่วง
ริวให้มายูมิขี่หลัง เดินผ่านชายป่าอันอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นานาพันธุ์ และนกมากมาย หลายชนิดที่พากันส่งเสียงร้องดุจดนตรีจากธรรมชาติ ริวหันมองรอบตัว รู้สึกได้ถึงความสดชื่นของธรรมชาติ ที่ไม่มีการปรุงแต่ง
“มนต์วิเศษจากธรรมชาติ” ริวสูดอากาศรอบ ๆ อย่างชุ่มปอด สีหน้าสดชื่นขึ้นมาก
“รู้สึกดีขึ้นใช่ไหมคะ”
ริวหันไปยิ้มให้มายูมิ “ขอบคุณ...ที่พยายามทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น”
“ฉันอยากให้กำลังใจ ให้คุณผ่านช่วงเวลาแย่ๆ ไปเร็วที่สุด”
ริวเดินช้าลง ฉุกคิดถึงเรื่องพ่อแม่ขึ้นมาอีก มายูมิขยับตัว เหมือนต้องการลงจากหลังริว ริวจึงหยุดเดินเพื่อย่อตัวให้มายูมิลงยืนอย่างนิ่มนวล
“ข้อเท้าฉันเจ็บน้อยลงแล้ว...ฉันเดินเองได้” มายูมิก้มศีรษะเล็กน้อย “ขอบคุณที่ให้ฉันขี่หลังมานะคะ”
ริวยิ้มรับ เงียบๆ มายูมิเป็นห่วง “คุณยังแค้นคนที่ทำให้พ่อกับแม่คุณเสียชีวิตใช่ไหม”
ริวไม่ตอบ สีหน้าเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"ความแค้นเหมือนยาพิษ ยิ่งคิดมันก็ยิ่งซึมเข้าไปในใจ จนเปลี่ยนตัวเราให้เป็นคนอื่น สิ่งเดียวที่จะถอนพิษได้ ก็คือการให้อภัย”
“สำหรับผม...การให้อภัยคนชั่ว คือการหลอกตัวเอง”
“ต้องมีคนตายอีกเท่าไหร่ ความแค้นถึงจะสิ้นสุด”
“ไม่ใช่แค่การล้างแค้น”
มายูมิเงยหน้าขึ้นสบตาริวอย่างไม่เข้าใจ
“โอะนิซึกะมีหน้าที่ปกป้องเมืองนี้ให้พ้นจากอำนาจชั่ว ถ้ากำจัดคนชั่วไม่ได้ ก็ต้องมีคนอื่น ..สูญเสียคน ในครอบครัวเหมือนผม” ริวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตั้งใจทำเพื่อหน้าที่ แม้จะยังเจ็บปวดกับการได้รู้ความจริงครั้งนี้
มายูมิไม่สบายใจ เป็นห่วงริว