บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 22 หน้า 4

ริมแม่น้ำ ข้างถนน มือข้างหนึ่งปรากฏขึ้น พยายามจิกยึดหญ้าเพื่อดึงตัวเองขึ้นมา ซาโตชิโผล่ขึ้นมาจากพุ่มหญ้า เนื้อตัวเปียกชุ่ม เสื้อผ้าขาดวิ่น เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ ซาโตชิพยายามคืบคลานขึ้นมาบนถนน อย่างทุลักทุเล บาดเจ็บมาก ซาโตชิ คิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่โดนเคนอิจิหักหลัง

“ศพพูดไม่ได้ การตายของแกจะทำให้มิซาว่ากับโอะนิซึกะฆ่ากันเอง ฮ่า ๆ” 

ซาโตชินึกแค้น “มิซาว่ากับโอะนิซึกะต้องรู้แผนชั่วของไอ้เคนอิจิ”

ซาโตชิกัดฟันฝืนทนความเจ็บปวด ยันตัวเองลุกขึ้น เดินโซเซไปยังริมถนน พยายามยามโบกรถที่แล่น ผ่านไปมา แต่ไม่มีรถคันไหนจอดรับ ซาโตชิโมโห “ไอ้พวกไม่มีน้ำใจ!”

รถกระบะคันหนึ่งกำลังแล่นผ่านมา เป็นรถกระบะที่มีผ้าใบคลุมท้ายรถอยู่ ซาโตชิเห็นสัญลักษณ์ ของตระกูลโอะนิซึกะติดอยู่หน้ารถ “รถของโอะนิซึกะ เฮ้...จอด...จอดก่อน”

ซาโตชิรีบโบกเรียกรถกระบะคันนั้นด้วยความตื่นเต้น รถกระบะชะลอความเร็ว และจอดข้างทาง  

ซาโตชิเดินโซเซไปทางฝั่งข้างคนขับ ที่คนในรถเลื่อนกระจกลงมา “พาฉันไปหาโอะนิซึกะโซเรียวเดี๋ยวนี้ ฉันมีเรื่องด่วน”

ชายสองคนในรถหันมองปรึกษากัน  ท่าทางตัดสินใจ 

รถกระบะแล่นมาจอด เสียงซาโตชิดังขึ้นจากใต้ผ้าใบคลุมท้ายรถ “ถึงแล้วใช่ไหม”

เงียบ..ไม่มีเสียงตอบ ซาโตชิจึงพยายามลุกขึ้น เปิดผ้าใบออก เคนอิจิยืนยิ้มกริ่ม รอต้อนรับซาโตชิอยู่ “เคนอิจิ!!” ซาโตชิตาเหลือก ตกใจมาก

บ้านมิซาว่า ริกิเปิดผ้าคลุมร่างซาโตชิ ช็อก ตกใจมากที่เห็นศพลูก 

ไอโกะกรีดร้องแทบสิ้นสติ โผเข้าไป กอดร่างไร้วิญญาณของซาโตชิ “ไม่จริง... พี่ซาโตชิ!”

ริกิขยุ้มผ้าคลุมร่างซาโตชิแน่น หลั่งน้ำตาด้วยความเสียใจ “ซาโตชิลูกพ่อ....”

จูโร่ก้มหน้าสลด ในการจากไปของเจ้านาย 

เคนอิจิ ยามะและโคเฮ แอบสบตารู้กัน ก่อนยุยงต่อ

“เราเจอศพของซาโตชิในรถของโอะนิซึกะ คาดว่ากำลังจะเอาศพไปทิ้ง” 

“ทาเคชิไม่มีทางฆ่าพี่ซาโตชิ...ฉันไม่เชื่อ!”

ริกิน้ำตาร่วง มองไอโกะที่ร้องไห้ตัวโยน กอดศพซาโตชิ คร่ำครวญถึงซาโตชิด้วยความเศร้าโศก อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“พี่ซาโตชิสัญญาว่าจะดูแลน้องตลอดไป... พี่ใจร้าย... พี่โกหก... ฮือ.....” ไอโกะร้องไห้เสียใจจนทรุดหมดแรงลงกับพื้น