บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11
ในห้องนอนทาเคชิ แพรวดาวกับทาเคชิพลิกตัว หันมาเจอกัน ทั้งสองนอนไม่หลับ ทำให้อดขำกันไม่ได้
“นอนไม่หลับเพราะแปลกที่ล่ะสิ”
แพรวดาวยิ้มๆ “ค่ะ”
“แต่ผมมีความสุข จนไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไปเลย”
แพรวดาวอมยิ้มเขิน ก่อนนึกขึ้นมาได้ “ตอนเล่นโจฮัง ทำไมคุณขอดูลูกเต๋าคะ?”
“พ่อเคยบอกผมว่า บ่อนของอาริกิจะเอาลูกเต๋าที่ถูกเจาะเป็นพิเศษมาใช้ ทำให้ลูกเต๋าส่วนใหญ่ออกเป็นด้านเลขคี่ เมื่อรวมแต้มก็เป็นเลขคู่ เคนอิจิไม่ใช่คนซื่อสัตย์ ผมจึงลองเสี่ยงดู”
“ตอนนั้นฉันกลัวว่าคุณจะทายผิด”
“ไม่ว่าผมจะชนะหรือแพ้ เคนอิจิก็ไม่ปล่อยเรา”
“คุณรู้ว่าเราไม่มีทางรอด แต่ก็เข้าไปช่วยฉัน”
“ผมเลือกโจ เลขคู่ หมายถึงเราสองคน ถ้าอยู่ก็อยู่ด้วยกัน ถ้าตายก็ต้องตายพร้อมกัน!”
แพรวดาวอึ้ง ซาบซึ้งมาก “ทาเคชิ... ฉันไม่รู้จะตอบแทนความรักของคุณยังไง”
“เวลาหนึ่งปีที่ได้อยู่กับคุณจนกว่าจะเรียนจบ มันมีค่าที่สุดสำหรับชีวิตผมแล้ว” ทาเคชิยื่นมือไปกุมแพรวดาวไว้ ราวกับกำลังซึมซับความสุขนั้นผ่านมายังมือเธอ “ตราบใดที่ผมยังไม่ได้แต่งงานกับไอโกะ คุณคือภรรยาที่ต้องออกงานคู่กับผม พรุ่งนี้คุณต้องเริ่มรับผิดชอบงานในฐานะ “โอคุซัง””
สีหน้าแพรวดาวลำบากใจอยู่ไม่น้อย กับภาระที่ยิ่งใหญ่และไม่คุ้นเคยนี้ “โอคุซังต้องเรียนรู้อะไรบ้างคะ”
“อย่างแรก... เวลาผู้ชายเมืองนี้รู้สึกสนิทสนมกับผู้หญิงคนนึงเป็นพิเศษ เค้าจะเรียกแทนตัวเธอว่า “คิมิ”
ส่วนผู้หญิงจะเรียกแทนตัวผู้ชายที่เป็นสามีด้วยความยกย่องว่า “อะนะตะ””
“คิมิ ? อะนะตะ?”
“นอนได้แล้วคิมิ ... ที่รักของผม” ทาเคชิดึงมือแพรวดาวขึ้นมาจูบที่หลังมือเบาๆ อย่างนิ่มนวล แพรวดาวยิ้ม เคลิ้ม มองทาเคชิราวกับอยู่ในภวังค์ ทาเคชิยิ้มอบอุ่นให้แพรวดาว ก่อนหันหลังนอนอย่างพยายามข่มจิตใจตัวเอง
แพรวดาวหันหลังให้ทาเคชิ กุมมือที่ทาเคชิจูบไว้แนบอกด้วยความปลาบปลื้ม ยังคงรู้สึกถึงความอบอุ่นของริมฝีปากเขา แพรวดาวพึมพำเบาๆ “ราตรีสวัสดิ์ค่ะอะนะตะ ... ที่รักของฉัน”
แพรวดาวหลับตาลง ยิ้ม มีความสุข