บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 2 หน้า 4

ในห้องอาบน้ำรวมสำหรับผู้ชาย ริกิพูดถึงไอโกะด้วยความชื่นชมและภาคภูมิใจในตัวลูกสาวเป็นอย่างมาก 

“ลูกไอโกะตั้งใจเรียนจนคุณครูทุกคนเอ่ยปากชม”

ริวแอบอมยิ้มขำ ๆ เพราะมั่นใจว่าคนอย่างไอโกะไม่ได้เป็นอย่างที่ริกิพูด อิจิโร่ปรามริวด้วยสายตา ริวจึงต้องพยายามกลั้นขำไว้

ริกิฉวยโอกาสเสนอเรื่องงานหมั้นทันที “เราน่าจะกำหนดวันหมั้นให้เรียบร้อย  โอะนิซึกะกับมิซาว่าจะได้ผูกพันกันมากกว่านี้”

อิจิโร่ก็เห็นด้วย “อึม.. จริงของนาย”

“แต่โซเรียวเคยบอกว่าจะรอให้ผมเรียนจบก่อน” ทาเคชิรีบท้วง

“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องหมั้นกับหนูไอโกะอยู่ดี”

“ผมอยากเรียนให้จบเพื่อออกมาช่วยกิจการที่บ้าน ก่อนจะคิดเรื่องส่วนตัว”

“ทำไมแกชอบค้านฉันทุกเรื่อง”

“ผมมีเหตุผลของตัวเอง ขอตัวก่อนนะครับลุงริกิ” ทาเคชิก้มหัวเคารพริกิก่อนลุกออกไปดื้อ ๆ อิจิโร่มองตามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่พอใจ

“เอาน่า... ทาเคชิเป็นเด็กหนุ่มรู้จักคิด คนฉลาดย่อมคิดถึงอนาคตก่อนเรื่องส่วนตัว”  ริกิตบบ่าอิจิโร่เบาๆ  ทำเหมือนเข้าใจเพื่อน 

อิจิโร่ผ่อนลมหายใจยาว สบตาริกิราวกับขอบคุณที่ริกิเข้าใจ 

ตอนเย็น บริเวณโถงบ้านมิซาว่า 

ซาโตชิคุยกับริกิ “ทาเคชิทำเหมือนไม่อยากหมั้นกับไอโกะ”

ริกิแววตาแข็งกร้าวต่างจากก่อนหน้า เขาโกรธที่ทาเคชิปฏิเสธลูกสาวสุดที่รักของตน 

ซาโตชิไม่เข้าใจ “พ่อรู้.. แต่ยังอยากให้ไอโกะแต่งงานกับมัน”

ริกิยังยืนยันคำเดิม “เป็นคำสัญญาที่มิซาว่ากับโอะนิซึกะเคยตกลงกันไว้” 

ซาโตชิรู้ทัน “น่าจะมีอะไรมากกว่านั้น”

“เมื่อไหร่ที่ตระกูลมิซาว่าเกี่ยวดองกับตระกูลโอะนิซึกะ เมืองนี้จะไม่มีใครยิ่งใหญ่ไปกว่าเรา” สีหน้าริกิมาดมั่น ร้ายลึก

ตอนกลางคืน ในห้องนอนทาเคชิ ทาเคชินั่งมองรูปแพรวดาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นซากุระ แล้วพับดาวด้วยกระดาษสีหลายแบบ ใบหน้าเหม่อลอย ราวกับตกอยู่ในภวังค์ ริวเดินเงียบเข้ามา เห็นท่าทางเหม่อของทาเคชิ จึงแกล้งโบกมือไปมาผ่านหน้าทาเคชิ 

“เอามือออกไปไกลๆ” 

“อ้าว เห็นเหรอ ... นึกว่าใจลอยไปหาสาวในรูปแล้ว”