บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 15 หน้า 3
โอะซะมุพยายามชี้ให้เห็น “ถ้าทุกคนไม่เคารพกฎหมาย แล้วจะมีกฎหมายไว้เพื่ออะไร ต่อไปสังคมจะอยู่ร่วมกันยังไง”
โคจิรีบแทรกขึ้น เมื่อเห็นริวกับโอะซะมุเริ่มไม่ยอมกัน “ท่านโอะซะมุต้องการหลักฐานอะไรบ้าง พวกเรายินดีให้ความร่วมมือเต็มที่”
ริวชะงักด้วยสีหน้าไม่พอใจ หันไปมองโคจิ โคจิมองตอบด้วยแววตาสุขุมลุ่มลึกมากกว่าริว ริวจำต้องยอมเงียบลง
“ต้องขอสอบปากคำคนของโอะนิซึกะทุกคน.. รวมทั้งคุณริวด้วย”
“ผมเต็มใจช่วย... ถ้ามันจะทำให้ตำรวจตามจับตัวคนบงการได้เร็วขึ้น เพื่อปิดคดีนี้ซะที!”
ริวกับโอะซะมุจ้องหน้ากัน สายตาดุเดือด ไม่ยอมกัน มาซาโตะลอบมองริวด้วยความเป็นห่วง
ริวตบตู้คอนเทนเนอร์ที่วางอยู่ข้างๆ โครม! ด้วยความหงุดหงิดมาก
มาซาโตะเตือน “ใจเย็นๆ หน่อยสิ”
“ผมพยายามแล้ว ... แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ทาเคชิเป็นญาติคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ ตำรวจมัวแต่ช้า.. หาหลักฐานเอาผิดใครไม่ได้”
คาซูมะให้เหตุผลริว “ท่านโอะซะมุทำดีที่สุดแล้ว ถ้าเราไม่เชื่อถือตำรวจแบบท่าน เราคงเชื่อถือใครไม่ได้อีกแล้ว”
ริวกดดันมาก สีหน้าเครียด โคจิเดินไปแตะที่ไหล่ “โกรธไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น.. มีแต่จะขาดสติ ทุกอย่างจะแย่ลง”
ริวนิ่งพยายามสงบสติอารมณ์ตามคำพูดของโคจิ
โคจิเตือนสติ “การพยายามมองหาอะไรจากความมืด.. อาจทำให้เรามองไม่เห็นอะไรเลย”
ริวประชด “ต้องรอจนกว่าโอะนิซึกะไม่เหลือใครแล้วใช่มั้ย”
“คงอีกไม่นาน... อาสังหรณ์ใจว่าคนร้ายใกล้ตัวเราเข้ามาทุกที” โคจิมีสีหน้าหวาดหวั่นและกังวลใจ
ระเบียงริมสวนบ้านมิซาว่าตอนกลางคืน
ริกิยืนอยู่ตรงระเบียง หันขวับมาถามซาโตชิด้วยสีหน้า สายตาดุ “เอาศพมือปืนนั่นไปโยนไว้ในถิ่นโอะนิซึกะทำไม”
“ผมอยากให้ตำรวจคิดว่า เป็นการล้างแค้นกันเองของพวกโอะนิซึกะ”
“สิ้นคิด!” ริกิตวาดลั่น จนซาโตชิหน้าเสีย
“ศพของไอ้โกะโร่ ซุจิ เคยถูกโยนทิ้งที่นั่น แค่นี้ตำรวจก็รู้แล้วว่าเป็นการจัดฉาก”
“ผมมั่นใจว่าไม่มีใครรู้จักมือปืนที่ผมจ้างมา ตำรวจคงพุ่งเป้าไปที่พวกซะโต้ ของไอ้เคนอิจิ คู่แค้นเก่าของโอะนิซึกะ”