บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 19 (จบบริบูรณ์) หน้า 11
“บ้า! ทำไมคิดยังงั้น”
“อะไรมันก็เกิดขึ้นได้นี่ ขนาดผมเป็นพ่อ ยังต้องมาอุ้มท้องเลย”
รามิลยังนวดขาเภตราต่อ “ลูกจะหน้าตาเป็นยังไง เขาก็น่ารักสำหรับเราเสมอค่ะ แต่ฉันมั่นใจนะว่า ลูกเราต้องหน้าตาดีเหมือนเราสองคนแน่ๆ คุณคะ พอรู้เพศแล้ว เรามาช่วยกันตั้งชื่อให้ลูกดีมั้ยคะ...”
รามิลเห็นเภตราไม่ตอบก็ก้มมอง เภตรานอนหลับกรนคร่อก..คร่อก..ไปแล้ว
“อุ๊ย หลับแล้วเหรอ ตายแล้ว เรานอนกรนด้วยเหรอเนี่ย ไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
รามิลขยับตัวไปปิดโคมไฟ แล้วล้มตัวนอนกอดเภตราอย่างมีความสุข
วันใหม่ โรงพยาบาล ในห้องตรวจอัลตราซาวน์ เภตรานอนเปิดพุงให้ทิพย์มณีใช้เครื่องมือลากวนไปบนท้อง รามิลยืนอยู่ข้างเตียง ทั้งสามคนมองไปที่จอมอนิเตอร์อัลตร้าซาวน์แบบ 4 มิติ ภาพทารกในจอ มีเสียงทิพย์มณีอธิบายประกอบ
“ลูกของคุณตัวโตแล้วก็แข็งแรงมากค่ะ อวัยวะทุกส่วนพัฒนาตามเกณฑ์”
รามิลดีใจที่ได้เห็นลูกตัวเองจนน้ำตารื้น ต้องหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับน้ำตา เสียงเครือ “ลูกของเรา”
ทิพย์มณีเงยมองรามิล แปลกใจ ชื่นชม “คุณพ่อ sensitive จังเลยนะคะ คงรักและดูแลคุณแม่ดีมากแน่ๆ” รามิล เภตรายิ้ม
“ตกลงเขาเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายครับ.. คะ”
ทิพย์มณีเพ่งมองจอ “ยังไม่เห็นอวัยวะเพศนะคะ เมื่อกี้เด็กยกขาขึ้นมาบัง รอสักครู่นะคะ เผื่อแกจะเอาขาลง อ้าว...พลิกตัวหันหลังให้ซะแล้ว” รามิล เภตรามองจอเสียดาย
“ขี้อายแบบนี้ สงสัยลูกสาวแน่เลย เอาไว้รอลุ้นตอนคลอดก็ได้นะคุณ”
“ค่ะ” เภตรายื่นมือมาจับมือรามิล ทั้งสองคนมองภาพเคลื่อนไหวของลูกในจอแล้วยิ้มอิ่มใจเป็นที่สุด
ผ่านเวลา 1 เดือน ในคอนโดเภตรา เภตรานอนตะแคงเพราะท้องเริ่มใหญ่เต็มที รามิลนอนกอดหมอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ สักครู่..เภตราสะดุ้งเฮือก เภตรางัวเงียมองนาฬิกาตรงหัวเตียง
“เพิ่งตีสี่เอง จะรีบปลุกทำไมเนี่ยคุณ”
รามิลลุกขึ้นนั่งสะลึมสะลือ เปิดโคมไฟหัวเตียง “อะไร ใครปลุกคุณ”
เภตราพลิกตัวยากลำบาก..มองรามิล “ก็คุณนั่นแหละ เมื่อกี้คุณมาผลักท้องผม”
“ฉันเปล่านะ ฉันเพิ่งตื่นตอนคุณโวยวายนี่แหละ คุณน่ะละเมอไปเอง” รามิลล้มตัวลงนอนอย่างขี้เซา
เภตรามองรามิลนอนหันหลังให้งงๆ “เดี๋ยวสิคุณเภ ผมไม่ได้ละเมอจริงๆ เอ๊ะ...หรือว่าเราคิดไปเอง”
เภตราสลัดความคิด หลับตาล้มตัวนอนต่อ แต่ก็สะดุ้งเฮือกทันที มองท้องตัวเอง “เฮ้ย! อะไรวะ!!”
เภตรายันกายขึ้นนั่งทุลักทุเล รามิลพลิกตัวมามอง... เภตราจ้องท้องสยองขวัญ “เฮ้ย!!!”
รามิลเด้งตัวขึ้นนั่ง “คุณเป็นอะไร!”
“ผีหลอก!!!” รามิลมองไปรอบๆ “ผีเหรอ! ผีที่ไหน ฉันอยู่มาตั้งหลายปีไม่เห็นเคยเจอเลย!”