บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 19 (จบบริบูรณ์) หน้า 15

“โอยยยยยย   คุณเภอยู่ไหน   อย่าทิ้งผมมมมม  คุณเภ!!!!!!!!”

“น้องเภพี่ว่าหนูรีบเข้าไปให้กำลังใจคุณรามิลดีกว่านะ”

อาคม นกยูงพยักหน้าสนับสนุน  รามิลรีบกลับเข้าไปในห้องคลอด อาคมโอบนกยูง ทั้งสองคนมองเข้าไปในห้อง ส่งกำลังใจไปให้รามิลที่อยู่ในร่างเภตรา

ในห้องคลอด เภตรานอนหน้าซีดบนเตียงคลอด  รามิลยืนจับมือเภตราตรงหัวเตียง อีกมือก็ถือโทรศัพท์ถ่ายวิดีโอ  หมอทิพย์มณีนั่งอยู่ตรงหว่างขาเภตรา มีพยาบาล 1 คนยืนอยู่ข้างหมอ  อีกคนยืนข้างเตียงเภตราคอยจับท้อง

“คุณ...เป็นยังไงบ้าง”

“ทำไมมันทรมานขนาดนี้นะ  ตั้งหลายชั่วโมงแล้ว ลูกไม่ออกซะที”

“เมื่อกี้หมอบอกว่าปากมดลูกเปิด 7 เซนแล้วค่ะ  อีกเดี๋ยวก็จะออกแล้วนะคะ  แข็งใจหน่อย”

“ผมรู้แล้วว่าเพศแม่ลำบากกันขนาดนี้  มันต้องเป็นกรรมของผมแน่ๆ   เมื่อก่อนผมเอาแต่เจ้าชู้ไปเรื่อย  ไม่เคยคิดถึงจิตใจลูกผู้หญิง  กรรมตามทันผมแล้วล่ะคุณเภ”

“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยค่ะ เดี๋ยวไม่มีแรงเบ่ง”

“ปากมดลูกเปิด 10 เซนแล้วค่ะ   ทีนี้เบ่งตามจังหวะนะคะ   อึ๊บบบบ....”

พยาบาลช่วยกดท้อง ให้จังหวะเบ่ง “อึ๊บบบบ...   อึ๊บบบบ...”

“อึ๊บบบบ...  อึ๊บบบบ...   โอ๊ยยยย  ไม่ไหวแล้ว!!!”

“อีกทีค่ะคุณแม่  เห็นหัวเด็กแล้ว” หมอเชียร์

“สู้ๆ ค่ะคุณ” เภตราเบ่งหน้าดำหน้าแดง “อึ๊บบบบบบ...”

รามิลมองเภตรา น้ำตาไหลด้วยความสงสาร เสียงเด็กทารกร้องไห้จ้า รามิลยิ้มทั้งน้ำตา

“ลูกเราออกมาแล้วค่ะ”

หมอทิพย์มณีตัดสายสะดือทารก แล้วอุ้มขึ้นมา “ลูกชายค่ะ”

รามิลยืนยิ้มตื้นตันใจ แต่พอเห็นเลือดที่ตัวเด็กก็ถึงกับหน้าถอดสี ล้มลงทั้งยืน พยาบาลรีบเข้ามาดูแลรามิล “คุณพ่อเป็นลมค่ะ”

เภตราที่โรยแรงเต็มที พยายามมองลูกที่หมออุ้มอยู่ น้ำตาซึม “ลูกพ่อ”

เภตราระบายลมหายใจหลับตาลง มีเสียงตี๊ดของสัญญาณชีพดัง “แม่เด็กไม่มีสัญญาณชีพค่ะ”

ความโกลาหลบังเกิดขึ้นทันที ต้องช่วยชีวิตเภตราและรามิลไปพร้อมๆ กันในห้องคลอด

ชายทะเลหน้าบังกะโลว์ส่วนตัว ที่ชายหาดสงบสวยงาม แดดกำลังสวย  ขึ้นตัวหนังสือ “5 ปีต่อมา”

รามิลนั่งก่อปราสาททรายกับลูกชายวัย 5 ขวบอย่างสนุกสนาน รอบด้านมีอุปกรณ์เล่นทรายวางเกลื่อน

สักครู่เภตราที่สวมชุดคลุมท้อง อายุครรภ์ประมาณ 5-6 เดือนก็จูงเด็กหญิงวัย 2-3 ขวบเข้ามา เภตราก้ม

บอกลูกสาว “ไปเล่นกับพี่สิจ๊ะ”

เด็กหญิงวิ่งมานั่งเล่นทรายกับพ่อและพี่ชาย   รามิลหันมายิ้มให้เภตรา แล้วลุกขึ้นมาหา ปล่อยให้ลูกๆ เล่นกันไป รามิลเดินอ้อมมากอดเภตราจากด้านหลัง เอาคางเกยศีรษะ แล้วโยกตัวเบาๆ ขณะมองไปทางท้องทะเลสวยงาม รามิลมือลูบท้องเภตราเบาๆ “ท้องนี้ผู้ชาย  งั้นท้องหน้าผู้หญิงนะที่รัก”

“เกิดท้องหน้า ตาคุณ  คุณไม่กลัวเหรอ”

“ไม่อะ  เราจับมือกันผ่านปัญหาที่ยากที่สุดมาแล้วนี่  ต่อไปนี้มีอะไรที่เราต้องกลัวอีกล่ะ...จริงมั้ย”

เด็กชายหันมาหารามิล เภตรา “พ่อจ๋า!”

รามิล เภตราหันไปมองลูก “จ๋า”

“ไปเล่นน้ำทะเลกันนะ”

รามิล เภตรา “จ้ะ”

รามิลเดินมาอุ้มลูกชายขึ้น  เภตราเดินอุ้ยอ้ายมาจูงลูกสาว  ทั้งสี่คนจับมือกันเดินลงไปหาเกลียวคลื่น  ไม่มีใครสามารถฟันธงได้ว่าตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในร่างตัวเอง หรือสลับร่างกัน หรือสลับไปมากี่รอบแล้วในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา

“ไม่สำคัญว่าเราจะเป็นเพศไหน ขอแค่มีคนที่รักเรา เข้าใจเราแบบที่เราเป็น และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ...แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”

รามิล เภตรา และลูกๆ เล่นน้ำทะเลกันอย่างมีความสุข  เสียงหัวเราะของทั้งสี่คนผสานไปกับเสียงคลื่นกระทบฝั่ง  บอกให้รู้ว่าความสุขของคนเราไม่ได้ซับซ้อนเลย  ไม่ว่าเพศไหนก็ต้องการจะมีชีวิตอยู่โดยแวดล้อมด้วยคนที่เรารักและรักเราเท่านั้นเอง

--- จบบริบูรณ์ ---