บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 11 หน้า 4
ในห้องคนไข้ สมชายบีบคอทินเทพแรง “ผมต้องฆ่าคุณทิน ทั้งๆที่ผมไม่อยากทำ”
ในห้องไอซียู ภาธร รวิปรียาเข้ามา เห็นผกายืนข้างคุณหลวง รวิปรียาสายตาเป็นห่วงคุณหลวงมาก
ในห้องคนไข้ ทินเทพกำลังดิ้นรน มือเกร็ง ร่างกายเกร็งเพราะขาดอากาศ ได้ยินเสียงสะอื้นจากมุมห้อง
สมชายหันไปมอง ร่างปริตตามองเห็นเลือนราง กำลังยืนร้องไห้ อยู่ที่มุมห้อง
“สมชาย ..ฉันขอร้อง อย่าฆ่าพี่ทิน” สมชายมอง ปริตตาน้ำตาไหล มองอ้อนวอน
อดีต ท่าน้ำบ้านคุณหลวง สมชายกับทินเทพแช่น้ำ คอยจับเรือหัวท้าย ปริตตานั่งพายอยู่บนเรือ สั่งเรือไปซ้ายขวา ทินเทพ สมชายหมุนเรือไปตามที่ปริตตาสั่ง ปริตตาแกล้งเอาพายชี้ ทินเทพ สมชายดันเรือไปตามที่ปริตตาสั่ง ปริตาหัวเราะน่ารัก เหมือนเจ้าหญิงน้อยๆ ที่มีสมชาย ทินเทพคอยทำตามคำสั่ง สามคนหัวเราะสนุก
ในห้องคนไข้ ทินเทพสำลัก พยายามหายใจ สมชายมองไปที่ปริตตา
“อย่ารับใช้คนผิดสมชาย อย่ายอมทำบาป ฆ่าคนที่รักเธอ หวังดีกับเธอ”
สมชายน้ำตาไหล ปริตตามองขอร้อง สมชายตัดสินใจปล่อยมือจากทินเทพ ทินเทพสำลักลมหายใจ
ปริตตามอง สมชายหายร่างไปแล้ว
ในบ้านคุณหญิงทรงศิริ เจ้าฟ้าทิพฉายยืนอยู่ในบ้าน นึกภาพภาธรกุมมือรวิปรียาตอกย้ำความเสียใจของเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายหันกลับมา เห็นร่างสมชายยืนก้มหัว ไม่กล้าสู้หน้าเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายจ้อง
สมชายเหมือนโดนพลังจากเจ้าฟ้าทิพฉายผลักอย่างแรง ล้มกลิ้งไปกับพื้น
“ในเมื่อแกไม่ฆ่าทินเทพ ก็ต้องมีอีกชีวิตที่ทำให้รวิปรียากลับไปยามา” เจ้าฟ้าทิพฉายแผดเสียงด้วยความโกรธ
ในร้านขายของเก่า รวิปรียานั่งลงด้วยความเศร้า ภาธรนั่งลงใกล้มองรวิปรียา ภาธรกุมมือรวิปรียา รวิปรียามองภาธร “ผมจะไม่ถามว่าคุณมาจากไหน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” รวิปรียามองภาธร ตื้นตัน
“มันไม่สำคัญแล้วว่าคุณเป็นใคร ขอแค่ผมมีคุณอยู่ตรงนี้”
ภาธรบีบมือรวิปรียาแน่น รวิปรียาน้ำตาคลอกับความจริงใจของภาธร
“คุณไม่สนใจว่าฉันเป็นใคร มาจากไหน”
ภาธรยิ้ม “คุณเป็นใคร มาจากไหน มันก็ไม่สำคัญเท่าคุณจะอยู่กับผม เราจะอยู่ข้างๆกันตลอดไป”
ภาธรจับรวิปรียาซบลงบนบ่าเบาๆ ดึงมือรวิปรียามาแตะไว้ที่หัวใจ โอบรวิปรียาไว้เบาๆนุ่มนวล