บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 11 หน้า 5
รวิปรียายิ้มอบอุ่นใจที่มีภาธรเคียงข้าง
ในบ้านคุณหลวง ผกานั่งมองเหม่อ สายตามีแต่ความทุกข์ ป้าสม จรวย มั่นเดินมานั่งตรงหน้าผกา สายตาทุกคนมองเป็นห่วง ผกามองแล้วเอ่ยบอก “คุณหลวงท่านยังอาการทรงๆ”
“เดี๋ยวท่านก็หายค่ะ”
“พวกเรามั่นใจ คุณพระคุณเจ้าต้องคุ้มครองคนดีอย่างคุณหลวง”
“คุณหลวงท่านมีแต่เมตตากับพวกเรากับทุกคน คุณหลวงท่านต้องได้กลับมาบ้านครับ”
“ขอบใจนะ ขอบใจทุกคน” ผกามองซึ้งใจคนงานทุกคนที่เป็นห่วงคุณหลวง
“ฉันก็ไม่รู้อนาคต ไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรหนักหนากว่านี้อีก แต่ฉันเชื่อ ไม่ว่านานแค่ไหน ความดีเท่านั้นที่จะเป็นเกราะปกป้องชีวิตเรา” สายตาผกามองไปไกล ถึงจะทุกข์แต่ก็ยังมีความหวัง
ในห้องเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายยืนอยู่ในความมืดตามลำพัง
นึกย้อนภาพภาธรใกล้ชิดรวิปรียา “ผมรู้ ผมมองออก ว่าใครเป็นยังไง”
สายตาเจ้าฟ้าทิพฉายมีแต่ความเศร้า ยอมรับความจริงไม่ได้
“ท่านสัญญาแล้วออกญาพิชิตแสนพล ไม่ว่านานแค่ไหน หญิงเดียวที่ท่านรักต้องเป็นข้า ไม่ใช่รวิปรียา”
ห้องพระบ้านคุณหลวง ภาธรนั่งมองไปที่พระในห้อง สายตานึกถึงอดีต หลังจากกลับมาและเคยไปพบพ่อ ถกเถียงกันเรื่องพุทธศาสนา ก่อนที่คุณหลวงจะล้มป่วย
อดีต ในห้องพระ คุณหลวงนั่งยิ้มมีเมตตา เอ่ยสอนภาธร “พระพุทธศาสนาสอนว่า ความจริงไม่ได้มีอยู่แค่สิ่งที่ตาเราเห็น ไม่ได้มีอยู่แค่สิ่งที่เราสัมผัส หรือจับต้องได้ ไม่ใช่แค่วัตถุหรือสสาร มีความจริงอีกมากมายที่เรามองไม่เห็นหรือพิสูจน์ไม่ได้ด้วยตา หู จมูก ปาก ลิ้นหรือกายสัมผัส แต่เราสามารถพิสูจน์ได้ด้วยประสาทสัมผัสที่ 6”
ภาธรสงสัย “สัมผัสที่ 6 ???”
“ใช่ ประสาทสัมผัสที่ 6 ไม่ใช่ด้วยเครื่องมือวิทยาศาสตร์ แต่เป็นจิต จิตที่ตั้งมั่น จิตที่บริสุทธิ์ จิตที่ฝึกรู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลง จิตที่มีสติ มีปัญญากำกับ เราถึงจะรู้ว่าโลกนี้คืออนิจจัง มีความไม่เที่ยง มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นตลอดเวลา ทุกขังสิ่งที่จิตปรุงแต่งขึ้นทั้งปวงก็เป็นทุกข์ อนันตาความไม่มีตัวตน อย่าหลงว่าทุกอย่างมีตัวตน หรือทุกอย่างเป็นของเรา” ภาธรสีหน้าตั้งใจฟัง
“โลกนี้ไม่มีอะไรที่คงทน” คุณหลวงเน้น “ไม่มีอะไรที่เป็นของเรา แม้กระทั่งร่างกายของเราเอง”
ภาธรมองคุณหลวงสอนด้วยรอยยิ้มสงบนิ่ง มีเมตตา