บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 6 หน้า 2

“คุณว่าอะไร”

“ฉันบอกว่าคนเราเนื้อแท้เกิดมาจากความดี   ไม่ว่ากี่ชาติ..ก็ยังเหมือนเดิม”

ภาธรสีหน้าแปลกใจ แต่ปริตตามองภาธรแล้วย้อนนึก

อดีต ในเรือนไทยหนองพราย ปริกกำลังคุมข้าหลวงเช็ดถูเรือน

“ทำให้สะอาด ถูตรงนั้นหนักๆ” ปริกสั่งข้าหลวงคนหนึ่ง “พวกในครัวไปถึงไหน ไปเร่งสิว่าของเสวยเสร็จหรือยัง”

“ไม่ต้องหรอกปริก ตั้งแต่เช้าเจ้าใช้ทุกคนไม่ว่างมือ”

“ก็คนมันน้อยกว่าตอนอยู่ในตำหนักนี่เพคะ จักเรียกใช้การใดก็ไม่คล่อง”

“อดทนหน่อย นี่ยามศึกสงคราม  อีกไม่นานเราจักได้กลับบ้าน

 “แน่หรือพระพุทธเจ้าข้า” เจ้าฟ้าทิพฉายตาวาวมองดุ  ปริกก้มหน้า รีบเลี่ยงหันไปสั่งงานข้าหลวงปัดกวาดมุมห้อง เจ้าฟ้าทิพฉายมองด้วยความเศร้า เดินลงจากเรือนไปเงียบๆ ตามลำพัง

ในท้องนา เจ้าฟ้าทิพฉายเดินมามองบรรยากาศเงียบสงบ ด้วยสายตาคิดถึงและเป็นห่วงสมเด็จพ่อที่ต้องจากมา เสียงควบม้าดังมา เจ้าฟ้าทิพฉายตกใจ หันไปเห็นม้าพุ่งจากป่าเข้ามาตรงหน้า

“อย่า” ออกญาพิชิตแสนพลดึงบังคับม้าสุดแรง เจ้าฟ้าทิพฉายตกใจล้มลงไปกับพื้น ออกญาพิชิตแสนพลรีบลงจากหลังม้า มาคุกเข่าลงตรงหน้าทิพฉาย “พระอาญาไม่พ้นเกล้า เจ็บตรงไหนหรือไม่พระพุทธเจ้าค่ะ”

“ไม่ ไม่”  เจ้าฟ้าทิพฉายพยายามลุกขึ้น ออกญาพิชิตแสนพลมอง อยากจะช่วย แต่ไม่กล้าแตะต้อง

เจ้าฟ้าทิพฉายยืนขึ้นด้วยตัวเอง ออกญาพิชิตแสนพลรีบลุกตาม

“ปริกไปไหน ถึงปล่อยพระองค์ออกมาลำพัง หากพวกทหารอังวะมาลาดตระเวนแถวนี้”

“ปริกทำงานอยู่ที่เรือน เราออกมาเอง อยากเดินดูรอบๆ”

เจ้าฟ้าทิพฉายบอกเสียงอ่อนโยน จนออกญาพิชิตแสนพลเงียบลง อยู่ๆฟ้าร้อง ออกญาพิชิตแสนพลมอง ไม่ทันไรฝนตกแรงลงมา เจ้าฟ้าทิพฉายมองตกใจ

“หลบฝนทางนี้ก่อนพระพุทธเจ้าค่ะ” ออกญาพิชิตแสนพลวิ่งนำเจ้าฟ้าทิพฉายไปทางโคกร้าง

ออกญาพิชิตแสนพลวิ่งนำมาที่โคกร้าง เจ้าฟ้าทิพฉายวิ่งเข้าไปหลบใต้ต้นไม้ แต่ฝนยังสาด ออกญาพิชิตแสนพลไม่ยอมเข้ามาหลบใกล้ๆ ยืนห่าง เจ้าฟ้าทิพฉายมองออกญาพิชิตแสนพลที่ยืนตัวตรงตากฝนด้านนอก ออกญาพิชิตแสนพลมองเจ้าฟ้าทิพฉายที่โดนฝนสาด ก็วิ่งไปหักใบไม้ใบใหญ่ ยื่นมาบังให้เหนือศีรษะเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายมองสบตาออกญาพิชิตแสนพลที่ยอมตัวเปียก สองคนมองสบตากัน ไม่มีคำพูดใดใดใต้สายฝน  มีเพียงสายตาส่งความรู้สึก