บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 6 หน้า 3
เห็นหยดน้ำฝนบนใบไม้ ฝนหยุด ออกญาพิชิตแสนพลมองเจ้าฟ้าทิพฉายที่กอดตัวเองหนาว เจ้าฟ้าทิพฉายมองออกญาพิชิตแสนพลที่ตัวเปียก
“ท่านนี่ซื่อตรงดีเหลือเกิน ขนาดอยู่เพียงสองคน ท่านยังไม่ละเมิดกฎมณเฑียรบาล ห้ามแตะต้องตัวเรา คงจักกลัวโทษตาย”
“ข้าพระพุทธเจ้าหากลัวโทษตาย” เจ้าฟ้าทิพฉายมอง สายตาออกญาพิชิตแสนพลจริงจัง
“ข้าพระพุทธเจ้าเกรงจะทำให้พระองค์มัวหมอง แม้เพียงปลายเล็บ ก็มิบังควร”
“ในยามคับขัน เจ้าก็ยังรักษากฎ”
“ความบังควรต้องยึดถือไว้ทุกลมหายใจ”
“แล้วถ้าเราขอให้วางกฎลงเสียบ้าง .. ขอให้เป็นเช่นครั้งแรกที่เราพบกัน ไร้ฐานันดรกีดกั้น ..”
“มิได้พระพุทธเจ้าค่ะ”
“ท่านจักยึดถือกฏไว้ แม้เราขอให้ละวางมันเสีย”
“ข้าพระพุทธเจ้าจักไม่ละวางสิ่งใด ที่ทำให้พระเกียรติยศต้องมัวหมอง” เจ้าฟ้าทิพฉายมองออกญาพิชิตแสนพลที่ยืนยันหนักแน่น
ในอุทยานประวัติศาสตร์ ภาธรมองปริตตา สีหน้าแปลกใจ ปริตตายิ้ม
“ทำไมมองฉันแบบนั้นละคะ”
“ผมอยากรู้ว่าที่คุณพูดเมื่อกี้ .. ไม่ว่ากี่ชาติ..ก็ยังเหมือนเดิม .. หมายความถึงอะไร”
“ฉันก้อพูดตามที่เคยอ่าน เคยรู้มา ทำไมหรือคะ อาจารย์คิดว่าฉันมีความหมายพิเศษกับอาจารย์เหรอคะ”
ปริตตามอง ภาธรรู้สึกอึดอัดเมื่อโดนย้อนถาม ลุกขึ้น “หิวน้ำมั้ย”
“หิวค่ะ”
“คุณรอตรงนี้อย่าเดินไปเดินมา มันจะปวด ผมไปซื้อน้ำให้ เดี๋ยวกลับมา”
ภาธรเดินออกไป เจ้าฟ้าทิพฉายอมยิ้ม มองตาม แล้วลดยิ้มลง เอ่ยขึ้น
“ข้ารู้ว่าเจ้าแอบดูข้ากับออกญา .. รวิปรียา” เห็นรวิปรียาที่อยู่ด้านหลังกำแพงอิฐ
เจ้าฟ้าทิพฉายลุกขึ้นยืนหันไปทางรวิปรียา รวิปรียาก้าวออกมา เผชิญหน้าเจ้าฟ้าทิพฉาย
“ไปให้พ้นทางข้าซะ ความรักไม่ใช่เรื่องของเทพ”
“เราไม่ต้องการให้ท่านทำร้ายคนตามใจชอบ ไม่ต้องการให้ท่านทำลายชีวิตอื่นๆ เพราะแรงโกรธ มันเป็นบาปนะเจ้าฟ้าทิพฉาย กรรมที่ท่านก่อเพราะความรักจะยิ่งทำให้ท่านไม่ได้ไปผุดไปเกิด”