บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 6 หน้า 4
“เราไม่จำเป็นต้องไปผุดไปเกิด เมื่อเราเป็นเจ้าของร่างของปริตตาแล้ว”
“ท่านกำลังถลำลึกในกิเลสของตัวเอง”
“มันก็เรื่องของข้ากับออกญา มันคือคำสัญญาที่ออกญาพิชิตแสนพลต้องรับผิดชอบ”
“แต่ความรักที่ท่านยึดเหนี่ยวมันทำร้ายทุกคน โดยเฉพาะเพื่อนข้า สาวิตฤ”
“เจ้ามีทั้งเพื่อนที่เป็นเทพ มีทั้งอำนาจ ทำไมถึงต้องกลัวข้าด้วย รวิปรียา”
“เพราะเรามีความยับยั้งชั่งใจมากกว่าท่าน อำนาจที่ถูกใช้ในมือคนหลงผิด มันคืออาวุธร้ายแรงที่สุด”
“งั้นก็จงอย่าบังคับให้ข้าต้องใช้อำนาจมากกว่านี้ ไม่ว่าออกญาจะเลือกทางไหน เจ้าก็อย่ามาชักจูงใจคนรักของข้า สัญญาสิรวิปรียา ถ้าเจ้ากล้าสัญญา ข้าก็จะไม่ทำลายเพื่อนเจ้า ไม่ทำลายทุกคนที่เจ้าเป็นห่วง”
เจ้าฟ้าทิพฉายเสียงคาดคั้น จ้องรวิปรียา
ในห้องนอนทินเทพ ทินเทพนอนเพ้อ กระสับกระส่าย ผกากุมมือทินเทพ เป็นห่วง “ตาทิน”
“สมชาย.. สมชาย อย่า อย่าดึงฉัน” ทินเทพเพ้อ ป้าสมเล่าเกรงๆ
“ไอ้สมชายมันคงทำให้คุณทินตกน้ำค่ะ”
“แล้วนี่สมชายอยู่ที่ไหน”ป้าสม จรวยยังไม่ทันตอบ มั่นวิ่งเข้ามา “เจอไอ้สมชายแล้วครับ”
ผกา ป้าสม จรวยหันไปมองสายตาร้อนใจ
ในอุทยานประวัติศาสตร์ เจ้าฟ้าทิพฉายมองรวิปรียา สายตาดุ “ถ้าเจ้าเลิกยุ่งกับข้า ก็จะไม่มีศพต่อไป”
ท่าน้ำบ้านคุณหลวง ผกาเดินเร็วมา ป้าสม มั่นตามหลัง ผกาเดินมาใกล้เห็นร่างสมชายหน้าขาวซีด ที่ถูกดึงขึ้นมานอนที่ปลายท่าน้ำ “สมชาย”
“ไอ้สม” ป้าสมตกใจ “ไอ้สมชายตายแล้ว”
ป้าสมร้องเสียงหลง มั่นยืนซึม ผกาสีหน้าตกใจมากที่เกิดเรื่องร้ายแรงในบ้าน
ในอุทยานประวัติศาสตร์ เจ้าฟ้าทิพฉายจ้องรวิปรียา “สัญญาสิ รวิปรียา”
“เราจะสัญญาถ้าท่านคืนร่างให้ปริตตา”
“ข้าจะคืนร่างให้ปริตตา เมื่อออกญาจำทุกอย่างได้”
“งั้นเราก็ไม่สัญญา เพราะปริตตาคือเพื่อนคนนึงของเราเหมือนกัน”
“ปริตตาจะไม่เป็นอะไร ข้าจะไม่มีวันทำร้ายร่างนี้ ออกญาจำคำสัญญาได้เมื่อไหร่ ให้เค้าเลือกด้วยตัวเอง แล้วข้าจะยอมรับ หรือไม่ ..ข้าก็จะทำทุกอย่างที่แม้แต่เจ้าก็ห้ามข้าไม่ได้”