บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 6 หน้า 23
“อย่ามายุ่งกับฉัน แกมันพวกรวิปรียา ออกไปออกไปให้พ้นทางของชั้นกับออกญา”
เสียงเจ้าฟ้าทิพฉายมีอำนาจ จนทินเทพอึ้ง ทินเทพเหมือนถูกสั่ง เดินกลับไปที่รถ ขับออกไป หน้าบ้านเหลือเพียงเจ้าฟ้าทิพฉายยืนตระหง่าน สายตากระด้าง
ในบ้านภาธร ภาธรมองภาพถ่ายเจ้าฟ้าทิพฉายที่กลับชัดเจนสวยงาม เทียบกับภาพถ่ายติดวิญญาณหนองพรายที่ต่างกัน ภาธรทุบโต๊ะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “นี่มันเรื่องบ้าอะไร รูปปริตตาถึงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา”
ภาธรคิดย้อน
“บันทึกของคุณปู่หลายเรื่อง แต่เรื่องที่ผมอ่านค้างอยู่ คุณปู่เขียนไว้…นั่งกรรมฐาน เป็นทางติดต่อกับนางฟ้า”
ภาธรนั่งลง หลับตา คิดจะนั่งสมาธิ ในหัวภาธรคิดถึงแต่ภาพรอยยิ้มเจ้าฟ้าทิพฉาย ความใกล้ชิด และเจ้าฟ้าทิพฉายในชุดไทยสวยงามซ้ำไปซ้ำมา จนภาธรไม่มีสมาธิ ลืมตา ลุกขึ้นเดิน เสียงหัวเราะของรวิปรียาดังเบาๆลอยลม ภาธรหันขวับทันที ภาธรมองเห็นรวิปรียาที่นั่งพิงหน้าต่างอยู่ “รวิปรียา”
“คิดจะนั่งกรรมฐาน ติดต่อฉันเหรอ”
“ผมไม่น่าเสียเวลานั่งสมาธิเลย เพราะที่จริงติดต่อคุณก็ไม่ยากหรอก” รวิปรียามอง ภาธรยิ้มแหย่
“แค่คิดว่าอยากเจอคนชอบกวนโมโห”
“นี่ว่าฉันกวนโมโหเหรอ ก็มีแต่คุณนั่นแหละที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“คุณรู้ดีกว่าผมทุกเรื่องงั้นสิ” ภาธรเดินเข้าหา รวิปรียาเองก็ลืมตัว เดินเข้าหาภาธรอย่างอยากเอาชนะ
“ใช่ ฉันรู้ดีกว่าคุณแน่นอน อย่างน้อยฉันก็รู้ว่า ควรเชื่อใคร” สองคนเดินมาหยุดตรงหน้ากัน
“รู้อะไรก็พูดออกมา ไม่ใช่ทำตัวเก่ง แต่ที่จริง ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง มีอะไรที่หนองพราย”
“ก็เอาแหวนไปหาคำตอบที่หนองพรายเองสิ คุณนักวิทยาศาสตร์”
“โธ่ ที่จริงก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“ฉันรู้ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องบอกคุณ คุณอยากพิสูจน์ทุกอย่าง คุณก็ต้องทำด้วยตัวเอง” รวิปรียาสีหน้าท้าทาย
“อีกอย่างฉันก็เป็นคนรักษาสัญญามากกว่าคุณ”
“ผมเป็นคนไม่รักษาสัญญาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“คิดสิ คิดให้ออก แล้วตัดสินใจทำสิ่งที่ควรจะทำสักที”
“ตราบใดที่ผมยังคิดไม่ออก รวิปรียา .. ผมติดต่อคุณได้ทุกเวลาใช่มั้ย” รวิปรียามอง สายตาภาธรอ่อนลง
“มีหลายเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ ตอนนี้คุณพ่อก็ยังไม่เป็นปกติ”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนคุยเล่นของใคร” ภาธรอมยิ้ม “ยกเว้นผมสักคนได้มั้ย” รวิปรียามองเคือง ภาธรยิ้มสนุก