บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 6 หน้า 24
“จริงๆนะ ก็มีแต่คุณนี่แหละที่ยั่วโมโหชีวิตจืดๆของผมได้ทุกที” รวิปรียาฟังแล้วเผลอยิ้มออกมา
ในห้องคนไข้ เจ้าฟ้าทิพฉายก้าวจากเงามืดเข้ามามองคุณหลวงบนเตียง ที่เตียงคนเยี่ยม ผกานอนหลับอยู่
เจ้าฟ้าทิพฉายมองไปที่คุณหลวงที่หลับสนิท ถุงน้ำเกลือของคุณหลวงสั่นเบาๆ ก่อนน้ำเกลือจะหยดลงถี่ๆ
“คิดจะฆ่าฉันหรือ”
เจ้าฟ้าทิพฉายหันขวับไป เห็นคุณหลวงที่ถอดจิตจากร่าง ยืนอยู่ด้านหลัง “เจ้าฟ้าทิพฉาย”
“หลวงไพรัช !!!” สองคนมองจ้องกันด้วยสื่อทางจิต
ในบ้านภาธร ภาธรมองรวิปรียา “ผมมีคำถามเยอะแยะไปหมด อย่างแรกคุณทำให้ผมเห็นภาพอดีตได้ใช่มั้ย”
“ระลึกชาติน่ะเหรอ”
“ใช่ .. ด้วยดอกไม้..ดอกปาริชาต” ภาธรมอง รวิปรียาแกล้งตอบกวน
“ถ้าคนเราระลึกชาติกันได้ง่ายๆ โลกจะปั่นป่วนแค่ไหน คนนั้นเคยเป็นสามีคนนี้ เคยแย่งสมบัติมาจากคนนั้น เคยฆ่าคนโน้น เฮ้อ จะมีแต่ความทุกข์เพราะติดอยู่ในอดีต แทนที่จะอยู่กับปัจจุบันนะคุณ”
“ไม่เสมอไปหรอก มีคนที่ระลึกชาติได้ แล้วพบความสุขสงบก็มี”
“งานวิจัยของคุณล่ะสิ”
“ใช่ คุณคิดว่าผมหัวดื้อ ไม่เชื่ออะไรเลย ผมไม่ใช่แบบนั้นหรอก อย่างน้อยผมก็เชื่อว่าที่เราพบกัน ผมคุยกับคุณได้ถึงเราจะอยู่คนละมิติ มันคือเรื่องจริง...”
“บางทีฉันก็อยากให้คุณระลึกชาติได้เร็วๆนะ ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งตอบคำถามนักวิทยาศาสตร์”
“ถ้าผมระลึกชาติได้ คุณจะหายไปจากผมหรือเปล่า รวิปรียา”
รวิปรียามอง กระตุกใจกับคำถามของภาธร
ในห้องคนไข้ เจ้าฟ้าทิพฉายมองคุณหลวงที่ยืนสงบ ไม่มีท่าทางหวาดกลัว
“ตัดกิเลสให้สิ้นเสียเถอะ เจ้าฟ้าทิพฉาย ไม่ทุกข์ ไม่สุข ไม่ยึดเหนี่ยวในอารมณ์ใด ท่านจะได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี”
“ภพภูมินี้คือที่ที่เราต้องการ”
“ภาธรกลับไปเป็นออกญาพิชิตแสนพล คนรักของท่านไม่ได้ เค้าก่อกรรมดีไว้มากมายหลายภพชาติ ท่านกับเค้าแยกขาดจากกันแล้ว”
“แล้วชีวิตข้าที่ถูกย่ำยีที่หนองพราย มันไร้ค่ามากนักใช่มั้ย ถึงไม่มีใครเห็นใจความรักของข้า”
“ถ้าท่านยังยึดติดในรัก จิตของท่านก็จะไม่หลุดพ้น”