บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 12
ข้ามสีทันดร ตอน 12
บทประพันธ์ : กฤษณา อโศกสิน // บทโทรทัศน์ : กู๊ดโฮป
ห้องรับแขก บ้านดำเกิง ดำเกิงยังคงหัวเสียไม่หายยิ่งเปิดข่าวของดวลกับเอนแล้วก็โมโหขึ้นมาอีก
“อุบาทว์ชิบหาย ทำกันเข้าไปได้ หนุงหนิงกันไม่อายฟ้าดิน อยากจะอ้วก”
“คุณคะ ..... มันเป็นแค่รูป ...อาจจะไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไร ...แหกตาดูซิ รูปมันชัดขนาดนี้” สกาวไม่กล้าเถียงได้แต่กลัวตัวสั่น
“เลี้ยงกันมาประสาอะไร ลูกชายก็เป็นตุ๊ด ลูกสาวก็ไปกับผู้ชาย 2 ต่อ 2 ยัยเดือนนะยัยเดือนทำดีมาตลอดแท้ๆ มาหลงกลไอ้ขี้ยาซะได้ ...โว้ย! เครียดชิบหาย” สกาวอยากเถียงใจจะขาด เลี้ยงลูก 2 คนมา เธอรู้ว่าเดือนสิบและดวลคงไม่ใช่อย่างที่ดำเกิงว่าแน่ๆ แต่เธอจะมีกำลังอะไรไปเถียงเข้าได้
มีเสียงกดกริ่งดังขึ้น ทำเอาดำเกิงอารมณ์เสีย “มาอีกแล้ว อีเด็กโรคจิต มาได้ทุกวัน....”
“ฉันออกไปดูนะคะ” สกาวรีบเดินเลี่ยงออกไป
“เอาเรื่องอะไร มาอีกล่ะ เบื่อชิบหาย มีเพื่อนบ้านโรคจิต” ดำเกิงบ่นงึมงำด้วยความหงุดหงิด
สกาวกลับมา หน้าตาดูตื่นเต้นชอบกล
“มีอะไร?! ทำหน้าอย่างกับมันไม่เคยมา เดินเข้าออกอย่างกับบ้านตัวเอง”
ลำธารเดินตามสกาวเข้ามาในบ้าน ดำเกิงตกใจที่วันนี้ลำธารโผล่มาได้ “สวัสดีครับ”
เช้าตรู่ ภายในห้องบังกะโล เดือนสิบตกใจตื่นเพราะเสียงคลื่นซัดริมหาด เดือนสิบค่อยๆพลิกตัวกลับไปมองเที่ยงวันว่าตื่นหรือยัง แต่ก็ไม่เห็นเที่ยงวันนอนอยู่ เดือนสิบลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดประตูออกมา เดือนสิบก็พบเที่ยงวันนอนหลับอยู่ที่เปล เดือนสิบยิ้มออกมาได้ เที่ยงวันนอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืน ไม่ได้เข้าไปในห้องนอน นั่นแปลว่าเที่ยงวันให้เกียรติเธอมาก และเดือนสิบก็เชื่อใจเที่ยงวันได้ เดือนสิบเข้าไปปลุกเที่ยงวันโดยการจับแขนเขาเบาๆ “คุณเที่ยง .... คุณเที่ยงคะ”
เที่ยงวันฝันอะไรไม่มีใครรู้ แต่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจพร้อมคว้าแขนเดือนสิบดึงมาจับแน่น
“คุณเที่ยง! เป็นอะไรคะ .....” เที่ยงวันได้สติรีบปล่อยมือเดือนสิบ “ผม .....ขอโทษ ....ผมฝัน”
“แดดกำลังจะมาแล้ว เข้าไปนอนข้างในเถอะค่ะ เดี๋ยวจะป่วย ดูสิ นอนตากยุงทั้งคืน”
“เผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ....น่าอายจัง”