บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 12 หน้า 5
เกาะพงัน แผนกต้อนรับรีสอร์ทแห่งหนึ่ง ชีวาตมถามเจ้าหน้าที่โรงแรม
“ผมรู้ว่าทีมถ่ายแบบพักที่นี่ ผมตามหาคนอยู่ มันเรื่องด่วนจริงๆนะครับ”
“เราไม่สามารถ บอกข้อมูลของลูกค้าได้น่ะคะ”
“เอ๊ะ! ก็บอกว่าเรื่องด่วน ไม่ได้ยินหรือไงคะ” ชีวาตม์แตะแขนยุพราเบาๆให้ใจเย็น
“ติดต่อทางโทรศัพท์มือถือ น่าจะสะดวกกว่านะคะ”
“ถ้าติดต่อได้คงไม่มารบกวนหรอกค่ะคุณ”
“งั้นดิฉันคงช่วยอะไรไม่ได้ค่ะ เพราะเป็นกฎของทางโรงแรม ยิ่งเป็นแขกที่เป็นบุคคลมีชื่อเสียง ดิฉันยิ่งต้องระวังค่ะ เพราะแฟนคลับชอบบุกถึงตัวแบบนี้เสมอ”
“นี่คุณ! ว่าฉันเป็นแม่ยกหรือไง”
“ไม่เอาน่า” ชีวาตม์ลากยุพราออกไป “ไปๆ” เจ้าหน้าที่ส่ายหน้ากับความเจ้าอารมณ์ของยุพรา
ห้องพักเอน ดวลขยับตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเสียงดัง เอนนั้นแทบไม่ขยับร่างจากเตียงเลย
ดวลค่อยๆลุกเดินเซไปเซมาไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออกก็พบโอเล่ยืนหน้าหงิกอยู่ที่หน้าประตู
“จะนอนให้ตัวละลายไปกับเตียงเลยหรือไง”
ดวลหน้าจ๋อย “ขอโทษครับพี่” โอเล่มองดุและก้าวเข้ามาในห้องจนดวลต้องถอยหลบ โอเล่มองดูเอนที่นอนติดเตียง “ตื่นๆ” โอเล่เดินหลบข้าวของเละเทะเต็มห้องไม่ว่าจะขวดเครื่องดื่ม จานอาหาร ถุงขนมฯลฯ ไปเปิดม่านหน้าต่างให้แสงเข้ามา ในห้อง ดวลรีบหยิบแว่นกันแดดใส่ทันทีเพราะแพ้แสง เอนขยับตัวเมื่อแสงสาดเข้ามา เมื่อเห็นโอเล่ เอนยิ้มให้ “มอร์นิ่งครับพี่โอเล่”
“นิ่งเนิ่งอะไรยะ นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้วนะยะ แล้วนั่นเป็นอะไรทำไมต้องใส่แว่นยะ” ดวลหลบหูหลบตา
“มีอะไรครับพี่โอเล่ ของผมมีถ่ายบ่ายๆไม่ใช่เหรอครับ”
“แล้วไม่ตื่นมาแหกตาดูข่าวกับเค้าบ้างเหรอไง”
“ข่าวอะไรอ่ะพี่โอเล่”
โอเล่โยนโทรศัพท์ลงบนที่นอน เอนงัวเงียขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ดูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ข่าวอะไรวะเอน ขอกูดูหน่อย” เอนมองหน้าดวลก่อนจะยิ้มออกมาแล้วส่งโทรศัพท์ให้ดวลดู
“ยอดฟอลโล่พุ่งไม่หยุดเลย” โอเล่กับเอนตีมือกัน
“อุบาทว์ที่สุด!...เป็นอย่างนี้ได้ไง”
ชายหาดที่ค่อนข้างคนน้อย โอเล่กำกับให้ดวลกับเอนถ่ายรูปคู่กันในกริยาท่าทางที่ใกล้ชิดจนเกินเพื่อน ซึ่งดวลไม่ค่อยพอใจ แต่ผิดกับเอนที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ภาพออกมาอย่างที่โอเล่อยากให้เป็น