บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 4 หน้า 2
“แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ .... ไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนแบบนี้ก็มีอยู่ในโลกด้วย”
ชีวาตม์ถอนใจยาว เก็บกล่องแหวนเปล่าเข้ากระเป๋า ชีวาตม์เองก็ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่รื่นเริงทำ แต่ก็ไม่อยากจะเก็บมาเป็นอารมณ์ ถึงอย่างไรชีวาตม์และรื่นเริงก็ยังต้องอยู่กันอีกนาน
“ของลูกก็เหมือนของแม่นั่นแหล่ะ ไม่เป็นไร ผมจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกลัวของหาย”
“เป็นคุณนี่ก็ดีนะไม่คิดอะไร ก็ไม่ต้องทุกข์ใจ”
ในห้องน้ำ กิ่งคุยโทรศัพท์ “ไม่เป็นไรหรอกคะวาตม์ ให้แม่เก็บไว้นั่นแหละ เบื่อเมื่อไหร่เดี๋ยวแกก็เอามาคืนเอง ขอบคุณนะคะวาตม์สำหรับแหวน กิ่งรักวาตม์ที่สุดเลยคะ”
แอฟริกาใต้ ห้องอาหารในโรงแรม ลูกทัวร์ทยอยเข้ามานั่ง วันนี้เป็นอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ในบรรยากาศซาฟารี
สวาทวิมลนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเที่ยงวันและชีวาตม์อยู่แล้ว คนอื่นๆ ค่อยๆ ทะยอยกันเข้ามา สวาทวิมลเห็นเที่ยงวันดูหงุดหงิดและกลับไปเงียบขรึมเหมือนเดิม ผิดกับตอนกลางวันที่ยังดูร่าเริง
“เป็นอะไรหรือเปล่าเที่ยง ไม่สบายหรือเปล่า วันนี้แดดแรงปวดหัวหรือเปล่าลูก”
“เปล่าครับ”
ยุพราเดินเข้ามากับเดือนสิบ ปรี่เข้ามาที่โต๊ะเที่ยงวันทันที เดือนสิบชะงักเมื่อเห็นเที่ยงวัน เที่ยงวันเองเมื่อเห็นเดือนสิบก็เบือนหน้าหนี สวาทวิมลรู้แล้วว่าต้นเหตุของความหดหู่นี้มาจากเดือนสิบนั่นเอง
ชีวาตม์เรียก “นั่งนี่เลยครับคุณยุพ”
“ดีค่ะ มาเร็วเดือน”
“ไปนั่งข้างในเถอะยุพ”
“ไม่เอาหรอก นั่งนี่แหล่ะเดือน จะได้เม้ากับคุณวาตม์ต่อ
“เอ่อ ......”
สวาทวิมลเรียก “นั่งด้วยกันเถอะหนูเดือน”
“ค่ะ คุณน้า” เดือนสิบลงนั่ง ไม่กล้าหันไปมองเที่ยงวันเลย
รื่นเริงเดินถือจานอาหารเข้ามา มองหาที่นั่ง สวาทวิมลเห็นหน้าก็แทบจะหมดอารมณ์กินข้าว
“คุณแม่นั่งด้วยกันสิครับ” ชีวาตม์ชี้ไปที่ว่างข้างสวาทวิมล
“เชิญเถอะย่ะ” รื่นเริงเดินสะบัดเข้าไปหาที่นั่ง
รื่นเริงเดินเข้ามาข้างในอาหาร เห็นโต๊ะของนภางค์กับก้านวงศ์นั่งกันอยู่พอมีที่ว่าง รื่นเริงจึงเดินเข้าไปนั่งด้วย