บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 4 หน้า 5

“คุณแม่ลืมไว้ตรงไหนหรือเปล่าครับ   ลองคิดดีๆสิครับ”

“ฉันไม่รู้!  ฉันจะไปวางไว้ที่ไหนได้ล่ะ  แหวนทั้งวง”

“คุณแม่ครับ   มันเป็นของสำคัญนะครับ  คุณแม่ลองคิดดีๆสิครับ”

รื่นเริงคิดขึ้นมาได้ว่าหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดเสื้อแล้วโยนทิ้งในจาน “ว้ายๆๆๆ” รื่นเริงรีบเผ่นกลับไปที่โต๊ะทันที

“อะไรครับคุณแม่ !.....” ชีวามตม์วิ่งตามรื่นเริงออกไป

บ้านชีวาตม์  กิ่งคำพูดโทรศัพท์กับรื่นเริง เสียงแหบ

“อะไรนะคะ!  แหวนหาย ......แหวนอะไรคะ?   ของกิ่ง  แล้วคุณแม่ทำยังไงถึงได้หาย  โธ่!  คุณแม่คะ!!!”

ห้องอาหารของโรงแรม  วาวาตูร้องไห้ “I don’t  know. I didn’t take it. ผมไม่รู้เรื่องเลย ผมไม่ได้ขโมย”

รื่นเริงไม่ยอม “ก็ต้องมันนี่แหล่ะ  มันนั่งติดกับฉัน  มันจ้องแหวนฉันไม่วางตาเลย”

เที่ยงวันซัก “คุณค้นดีแล้วเหรอครับ   อาจจะอยู่ก้นกระเป๋าก็ได้”

นภางค์เห็นด้วย “นั่นสิคุณพี่   น้องก็เห็นคุณพี่เก็บใส่กระเป๋าไปแล้ว”

ยุพราขู่ “กล่าวหากันแบบนี้ไม่ได้นะคะ  โดนฟ้องกลับได้นะคะ”

“คงจะเป็นตอนควักทิชชู่ในกระเป๋าขึ้นมาเช็ดเสื้อจริงๆนั่นแหล่ะครับ”

วาวาตูได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ทีไม่เข้าใจภาษาไทย

ผู้จัดการร้านขู่ “If you took it, You’ better  return it. Or they’ll press charges. ถ้านายเอาไปก็รีบคืนซะนะ  บางทีเขาอาจจะไม่เอาเรื่อง”

“But  I didn’t  take  it. แต่ผมไม่ได้เอาไปนี่นา”

เที่ยงวันช่วย “เมื่อกี้ก็ได้ค้นตัวกันไปแล้วนี่ครับ  เรายังไม่ได้ออกไปไหนกันเลย”

“มันอาจจะเอาไปซ่อนไว้ก็ได้” รื่นเริงไม่ยอม

ชีวาตม์ช่วย “ก็ค้นจนทั่วแล้วนี่ครับ”

“แต่ก็ยังไม่ได้ค้นคนที่อยู่กับวาวาตู ไม่ใช่เหรอครับ” ก้านวงศ์เจาะจงมองเที่ยงวัน

สวาทวิมลฉุน “จะมากไปแล้วนะ!  นี่หาว่าลูกชายฉันเป็นขโมยเหรอ”

นภางค์เอ็ด “อย่าพูดส่งเดชนะก้าน”

“ตอนที่คุณรื่นเริงวิ่งไปเข้าห้องน้ำ  คุณเที่ยงวันเดินไปนั่งกับวาวาตูไม่ใช่เหรอครับ ตอนนั้นแหล่ะครับที่แหวนหายไป”

ก้านวงศ์นึกถึงตอนที่เขาคุยกับเดือนสิบ แล้วเที่ยงวันไม่พอใจ  นภางค์นึกได้ที่เที่ยงวันเดินมานั่งกับวาวาตูตอน