บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 4 หน้า 3
“มานั่งกันเร๊วเร็วนะคะคุณน้อง”
“ค่ะ ....” นภางค์เหลือกตา “พอดีต้องประชุมงานกันต่อเลยรีบทานกันเร็วหน่อย เดี๋ยวก็ลุกกันแล้วค่ะ”
“อย่าเพิ่งลุกนะคะ รอคุณพี่ด้วย”
รื่นเริงเพิ่งรู้ตัวว่านั่งข้างวาวาตู รื่นเริงหงุดหงิดขึ้นมาทันทีแม้วาวาตูจะยิ้มให้ รื่นเริงก็ไม่สนใจ กลับแสดงท่าว่า
รังเกียจเสียด้วยซ้ำ วาวาตูจึงก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป นภางค์ไม่พอใจที่เห็นรื่นเริงแสดงท่าทีรังเกียจวาวาตู แต่ก็ไม่อยากจะยุ่งด้วย ก้านวงศ์ทั้งเซ็งวาวาตูกับรื่นเริงจึงขอตัว
“ผมอิ่มแล้ว ขอไปคุยเล่นกับคุณเดือนดีกว่านะครับ” ก้านวงศ์เดินออกไป
ก้านวงศ์เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะติดกับเดือนสิบ ซึ่งเป็นที่ว่างอยู่ ทักทายคนอื่นแล้วก็เริ่มจู่โจมเดือนสิบ
“คุณเดือนเหนื่อยมั๊ยครับ วันนี้นั่งรถทั้งวันเลย น่าเบื่อเหมือนกันนะครับ”
“ไม่หรอกค่ะสนุกดี” ก้านวงศ์ชวนคุยไม่หยุด เดือนสิบรำคาญใจ แต่ก็ยังคงรักษามารยาทไว้อย่างดี
เที่ยงวันยิ่งหงุดหงิด เมื่อเห็นเดือนสิบพูดคุยกับก้านวงศ์ ชีวาตม์กับสวาทวิมลมองหน้ากันเมื่อเห็นอาการเที่ยงวัน ยุพรารำคาญก้านวงศ์มาก
แอฟริกาใต้ ห้องอาหารในโรงแรม ขณะจะลงมือกินข้าวรื่นเริงก็กรีดนิ้ว หวังโชว์แหวนเพชรวงใหมj วาวาตูร้องว้าวเพราะมันสวยและดูแพงมาก รื่นเริงค้อนใส่
“สวยดีนะคะคุณพี่” นภางค์พูดชมไปงั้น เห็นรื่นเริงพยายามเหลือเกิน “เพิ่งซื้อมาเหรอคะ”
“อ๋อคะ .... เวลาไปประเทศไหนคุณพี่ก็จะซื้อของพื้นเมืองเป็นที่ระลึกน่ะคะ”
“อ๋อ .... เหรอคะ ของที่ระลึกนะคะ”
“ค่ะ .... ชิ้นเล็กๆแบบนี้แหล่ะค่ะ ขี้เกียจแบกของใหญ่กลับบ้าน”
รื่นเริงมีความสุขมากที่มีคนให้ความสนใจแหวน รื่นเริงจะตักกระดูกซี่โครงขึ้นกินมันก็ไม่ถนัด จะหั่นก็ไม่ถนัด จึงหยิบกระดูกขึ้นมาด้วยมือหมายจะกัด แต่เมื่อเหลือบตามองคนอื่น ก็เห็นว่าทุกคนกำลังจ้องมองมาที่เธอ เธอยิ้มกว้างแล้ววางกระดูกลง เอากระดาษเช็ดนิ้วมือที่เลอะ “ลืมไปค่ะ”
รื่นเริงบรรจงถอดแหวนเพชรออก แล้ววางลงบนกระดาษทิชชูข้างจาน วาวาตูเหลือบมองดูแหวน รื่นเริงเห็นวาวาตูมองอยู่ เธอรีบเอากระดาษห่อแหวนแล้วใส่ลงในกระเป๋าทันที วาวาตูรีบหันกลับไปกินข้าว จากนั้นก็หยิบกระดูกขึ้นมาแทะต่อหน้าตาเฉย นภางค์และทีมงานแอบเบะปากใส่ วาวาตูพยายามเอาช้อนตัดครึ่งมีทบอลแต่มันเหนียวจึงกระเด็นไปใส่เสื้อของรื่นเริง วาวาตูตกใจมาก รื่นเริงกรี๊ดลั่น
“Oh! Sorry! I’m so sorry. ขอโทษ ขอโทษครับ”