บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 4 หน้า 4
“อีบ้า!!! กรี๊ดๆๆๆเลอะหมดเลย รู้มั้ยชุดนี้ราคาเท่าไหร่” วาวาตูฟังไม่ออก ได้แต่ทำหน้าเหรอหราทำตัวไม่ถูก
“กระดาษๆ เอากระดาษมา” นภางค์และทีมงานพยายามหา รื่นเริงใจร้อนตวาดแรงใส่นภางค์
“เร็วๆ สิยะ ช้าอยู่ได้” สไตล์ลิสต์รีบค้นกระเป๋าจะหยิบกระดาษ แต่นภางค์หมั่นไส้จึงขยิบตาส่งสัญญาณไม่ให้หยิบกระดาษให้รื่นเริง วาวาตูพยายามจะเอาชายเสื้อเช็ดให้ ยิ่งทำให้รื่นเริงคลั่งเข้าไปใหญ่ รื่นเริงลนลานค้นกระเป๋าหยิบกระดาษทิชชูในกระเป๋าได้ ก็รีบเช็ดกลัวว่าซอสจะติดเสื้อซักไม่ออก แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะ นภางค์รำคาญเสียงรื่นเริงมาก จึงอยากไล่ไปให้พ้นๆ “คุณพี่ไปล้างซะก่อนเถอะค่ะ”
รื่นเริงลุกพรวดโยนกระดาษทิชชู่ลงจานแล้วก็รีบไปล้าง วาวาตูมองตามหน้าเศร้า
รื่นเริงวิ่งกรี๊ดผ่านโต๊ะของเดือนสิบไปทางห้องน้ำ ยุพรางง “เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“เดี๋ยวผมตามไปดูก่อนนะครับ” ชีวาตม์ลุกตามไป
“ทำตัวมีปัญหาได้ตลอด น่าเบื่อที่สุด”
ก้านวงศ์หันไปมองรื่นเริงแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาคุยกับเดือนสิบต่อ เที่ยงวันได้แต่เบือนหน้าหนี เดือนสิบลอบมองเที่ยงวันเป็นระยะ เดือนสิบเริ่มรู้สึกผิดและใจหาย 3-4 วันที่ผ่านเดือนสิบกับเที่ยงวันคุยกันถูกคอเลยทีเดียว เที่ยงวันลุกหนีไปเสียให้พ้นจากความรำคาญใจ
ชีวาตม์มายืนรอรื่นเริงหน้าห้องน้ำหญิง รื่นเริงเดินออกมา มือยังถือกระดาษทิชชู่เช็ดรอยเปื้อน รื่นเริงยังคงโกรธอยู่ “มีอะไรเหรอครับคุณแม่”
“ก็ไอ้วาวาตูอะไรนั่นน่ะสิ ดูซิเสื้อแพงๆของฉันเลอะหมดเลย มันซักไม่ออกแน่ๆ ฉันจะเอาเรื่องมัน ให้มันชดใช้”
“อย่าให้มันเป็นเรื่องเลยครับคุณแม่”
“ไม่ได้ ฉันจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด คอยดูซิ!”
“รื่นเริงพูดไป มือก็ไม่หยุดเช็ดเสื้อ จนชีวาตม์สังเกตว่าที่นิ้วของรื่นเริง บัดนี้มันไม่มีแหวนอยู่ที่นิ้วแล้ว”
“คุณแม่ไม่ได้ใส่แหวนแล้วเหรอครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมเอากล่องมาให้นะครับ มันจะได้ไม่เป็นรอย”
“หวงจังเลยนะแหวนน่ะ ฉันยังใส่อยู่เมื่อกี้กินข้าวก็เลยถอดเก็บ”
รื่นเริงว่าแล้วก็ล้วงกระเป๋าควานหาแหวน แต่ก็หาไม่เจอ เริ่มหน้าเสีย “แหวน? ไปไหน”
“แหวนทำไมครับ คุณแม่”
“เมื่อกี้ฉันใส่ในนี้ มันหายไปไหนแล้ว”
“คุณแม่! ..... ไปลืมไว้ไหนหรือเปล่า คิดดีๆสิครับ”
“ฉันห่อทิชชู่ใส่ไว้ในกระเป๋าเนี่ย มันจะหายไปได้ยังไง”