บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 17 หน้า 4
เมฆตัดสินใจโผลงจากรถเข็นไปหาแม่ที่พื้น เมฆเขย่าตัวแม่ แม่รู้สึกตัวบ้างแต่เหมือนว่าแม่จะไข้ขึ้นสูงมากจนไม่สามารถครองสติได้ แม่จึงได้แค่ลืมตาขึ้นมามองดูลูกได้เล็กน้อยก่อนหมดสติไปอีก
“แม่ๆ .......แม่ได้ยินเมฆหรือเปล่า” เมฆเขย่าตัวแม่ไม่รู้สึกตัวแล้ว เมฆนึกอะไรออกอย่างหนึ่ง เขาค่อยๆคลานไปอย่างยากลำบากเพื่อไปที่ตู้เก็บของส่วนตัวของเขา หยิบกล่องใบเล็กๆออกมา ข้างในมีเบอร์ของเที่ยงวัน รอจนเที่ยงวันรับสาย “พี่เที่ยง! พี่เที่ยงครับ ช่วยด้วยครับ”
หน้าร้านอาหาร เที่ยงวันกับเดือนสิบเดินออกมาจากร้านอาหาร หลังจากทานอาหารเสร็จ เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า เที่ยงวันมองดูเห็นเป็นเบอร์แม่เมฆก็แปลกใจ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“แม่น้องเมฆ”
“รับสายสิคะ” เที่ยงวันกดรับสาย เสียงจากปลายสายคือเสียงน้องเมฆร้องเรียกให้ช่วย
“น้องเมฆ! …..เกิดอะไรขึ้น”
“อะไรคะ!!”
ยศเดินคอตกออกมาจากห้องสวาทวิมล โดยมีสวาทวิมลเดินตามออกมาด้วย
“หวังว่าคุณยศจะเข้าใจที่ฉันพูดนะ” ยศนิ่งไม่ได้ตอบอะไร ดวลเข็นรถเข็นที่ตามเก็บในซุปเปอร์มาเก็ตมา 3-4 คันซ้อนกัน เพื่อนำไปไว้ที่จุดพร้อมให้บริการลูกค้า เมื่อเห็นยศกับสวาทวิมล ก็ยิ้มน้อยๆค้อมหัวอย่างสุภาพก่อนรีบเดินจากไป ยศยิ้มเจื่อนๆตอบ แต่สวาทวิมลหน้านิ่งจนดวลเกรง
“ผม .....”
“ฉันให้เวลาถึงสิ้นเดือนนะคุณยศ แล้วแต่คุณยศจะตัดสินใจแล้วกัน”
บ้านเมฆ ป้าข้างบ้านกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเที่ยงวันกับเดือนสิบเข้ามา
“มีอะไรกันล่ะคุณ”
“น้องเมฆ!” เที่ยงวันตกใจที่เห็นเมฆกอดแม่อยู่
“พี่เที่ยง! พี่เที่ยงครับช่วยด้วย”
“ตายแล้ว กำไล .... เป็นอะไรไป” เที่ยงวันรีบเข้าไปอุ้มแม่ของเมฆขึ้น เพื่อไปโรงพยาบาล เดือนสิบรีบอุ้มเมฆขึ้นรถเข็น แล้วเข็นตามเที่ยงวันออกไป
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ใครบอกฉันที”
ห้องรับแขก บ้านชีวาตม์ รื่นเริงกลับเข้าบ้านมา เห็นชีวาตม์นั่งหน้าเครียด จึงแสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วรีบเดินจะขึ้นห้อง “กิ่งไปไหนครับคุณแม่”