บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 17 หน้า 5
“จะไปรู้มันเหรอ มันไม่ได้บอกฉันนี่”
“แล้วคุณแม่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ ลูกสาวหายไปอย่างนี้”
“รู้สึกสิวะ ทำไมจะไม่รู้สึก มันเล่นหายไปแบบนี้ ฉันก็เดือดร้อน เงินทองก็ไม่มี แล้วฉันจะออกไปเล่น...เอ่อ ...สังสรรค์กับเพื่อนยังไง” ชีวาตม์เข่าอ่อนต่อคำตอบของรื่นเริง “คุณแม่คิดได้เท่านี้เหรอครับ”
“เออ.... แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว จะต้องให้คิดอะไรอีก น่ารำคาญชะมัดเลย หลีกไปจะไปอาบน้ำ”
รื่นเริงแทบจะชนชีวาตม์ ชีวาตม์ได้แต่ส่ายหัว อึดอัดกับแม่ยายเหลือเกิน
คอนโดเอน เอนแหวกม่านเปิดให้แสงเข้า แล้วมองไปที่เตียงนอนด้วยความหงุดหงิด กิ่งคำในสภาพทรุดโทรมและไม่ได้อาบน้ำอาบท่ามาหลายวัน ทำเอาเอนเริ่มรับไม่ไหว อีกทั้งเงินในกระเป๋ากิ่งคำก็หมดไปแล้ว เอนปลุกกิ่งคำโดยปรับเสียงให้เรียบและเป็นปรกติกลบอารมณ์ขุ่นมัว “พี่กิ่งครับ ..... พี่กิ่ง”
กิ่งคำตื่นลืมตา เมื่อเห็นแสงจ้า ก็เบือนหน้าหลบแดด “หิวหรือเปล่าครับ ไม่ทานอะไรเลย”
กิ่งคำส่ายหัว กิ่งคำรู้สึกปวดหัว “ปวดหัวจัง ....”
“ตื่นมาอาบน้ำหน่อยสิครับจะได้สดชื่น”
“ขอยาได้มั้ย ปวดหัวมาก”
“เดี๋ยวไปหยิบยาพาราให้นะครับ” เอนกำลังจะลุกแต่กิ่งคำคว้ามือไว้ “ไม่ใช่ยานั้น ..... มีมั้ย”
“ไม่มีหรอกครับพี่ .... ไม่มีเงินก็ไม่มีของ” กิ่งคำล้มตัวลงนอนอย่างหงุดหงิด
“กลับบ้านบ้างเถอะครับ เดี๋ยวคนที่บ้านจะห่วง”
“จะมีใครมาห่วงฉัน .... ทำไมเหรอ ไล่ฉันเหรอ เบื่อแล้วล่ะสิ”
“ไม่ใช่ซักหน่อยครับ”
เอนลงไปนั่งกอดกิ่งคำไว้ทั้งที่เขาไม่ยินดี เอนชอบคนสวย หอมและสะอาด แต่ตอนนี้กิ่งคำไม่ใช่
“ฉันอยากอยู่ที่นี่ ..... ตลอดไป”
ห้องพักในโรงพยาบาล แม่เมฆขยับตัวตื่นขึ้นมา เธอมองไปรอบตัวด้วยความแปลกใจ
“แม่! ….แม่ตื่นแล้วครับพี่เที่ยง” แม่เมฆได้ยินเสียงเมฆรีบหันไปดู “เมฆ!...”
แต่เมื่อเห็นเที่ยงวันแม่เมฆก็หงุดหงิดทันที “มาทำไม!”
“แม่ครับ .... พี่เที่ยงมาช่วยแม่ไว้ แล้วพามาที่นี่”
“ไม่จำเป็น! ทีหลังไม่ต้องมายุ่ง”