บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 14 หน้า 4
“เข้าใจครับพี่”
โรงพยาบาล ห้องพักรักษาตัวของเดือนสิบ เที่ยงวันบอกสกาว
“ดวลเค้าตั้งใจจะกลับบ้านไป เยี่ยมคุณน้า ตอนสิ้นเดือนน่ะครับ อยากมีเงินไปให้คุณน้า”
“โธ่ดวล .....”
“เงินที่ได้คงไม่ได้มากมาย แต่ผมว่าเค้าอยากให้คุณน้าสบายใจ ที่เค้าทำงานหาเงินและดูแลตัวเองได้แล้ว”
“น้าขอบคุณคุณเที่ยงมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณเที่ยง ลูก 2 คนของน้า....”
สกาวหันไปมองเดือนสิบที่นอนหลับอยู่ เดือนสิบขยับตัวลืมตาพยายามปรับสายตา
“เดือน .... ลูก .... คุณเที่ยงมาเยี่ยมแน่ะ” เดือนสิบมองหาเที่ยงวัน และยิ้มให้
“คุณเดือนเป็นไงบ้างครับ” เดือนสิบยิ้ม ... พยักหน้าให้เขา
“ได้พักมากหน่อย อาการดีขึ้นมากเลยค่ะ รอยฟกช้ำก็เริ่มจางแล้วอีก 2-3 วัน ก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะคะ”
“ดีจังเลยนะครับ”
“แล้ว ..... ดวลล่ะคะ”
“ดวลทำงานครับ มาไม่ได้”
“งาน.....? ดวลทำงานเหรอคะ ?” เที่ยงวันกับสกาวหันไปยิ้มให้กัน
สนามหญ้าในโรงพยาบาล เที่ยงวันเข็นรถเข็นพาเดือนสิบไปจอดที่หนึ่ง “เหนื่อยหรือยังครับ”
“ยังค่ะ นอนมาหลายวัน ขึ้นมานั่งมารับอากาศข้างนอกบ้างก็ดีนะคะ อีก 2 วันจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะได้ปรับสภาพร่างกายด้วย”
“อยากลุกเดินมั้ยครับ” เดือนสิบพยักหน้า เที่ยงวันจึงช่วยให้เดือนสิบลุกขึ้น แต่เดือนสิบซึ่งเพิ่งฟื้นตัวจึงมันหัวหน้ามืดและเสียหลักเซจะล้ม เที่ยงวันจึงเข้าไปรับตัวเดือนสิบเอาไว้ ลำธารซึ่งไปหาเดือนสิบที่ห้องแล้วไม่เจอจึงเดินตามออกมา เห็นภาพเดือนสิบกับเที่ยงวันใกล้ชิดแนบสนิทกันจึงโกรธ เดือนสิบหันไปเห็นลำธารพอดี ตกใจมากที่เห็นลำธารมีท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอรีบดันตัวออกจากเที่ยงวัน
“ธาร ....มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เดือนไม่รู้ว่าธารจะมาเลย ...”
“เลยมากอดกับผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะครับ คุณเดือนเธอเสียหลัก”
“คุณเลยถือโอกาสงั้นสิ”