บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 10 หน้า 17
ลำธารยิ้ม พูดเปรยๆ “ถ้ามันเป็นอย่างนั้นล่ะ”
เงินยวงอึ้ง ไม่พูดอะไร รับไม่ได้จึงสะบัดเข้าบ้านไป ลำธารยังคงครึ้มอกครึ้มใจ
บนท้องถนน มิถุนาสั่งคนขับรถตู้
“พี่คะๆ เดี๋ยวจอดตรงข้างหน้าที่สว่างๆนะ ฉันจะลง” พูดไม่พูดเปล่ามิถุนาเร่งปัดขนตาเติมหน้าเป็นการใหญ่
“แต่ว่า ..... ผมกลัวโดนนายดุนะครับ” มิถุนาขยับชุดให้ดูเซ็กซี่ขึ้น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าให้รู้สิคะ”
คนขับรถยังลังเล
“จอดเถอะค่ะ” มิถุนาควักเงินส่งให้ “เอานี่นะคะ แล้วเราไม่พูดเรื่องนี้”
“แต่ .....”
มิถุนาเปลี่ยนเสียง “เอ๊ะ! พูดรู้เรื่องหรือเปล่า ฉันจะลง ถ้าไม่จอด ฉันจะบอกคุณป้าว่า เธอไม่สุภาพกับฉัน”
“ครับๆๆ”
รถจอดที่ริมถนน มิถุนาเก็บเครื่องสำอางอย่างหงุดหงิด ขยำเงินปาใส่คนขับรถอย่างหยาบคาย
“ปิดให้เงียบนะ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน” มิถุนาเปิดลงไปอย่างหงุดหงิด
“โห ..... ขึ้นมาเป็นนางฟ้า ลงไปอย่างแม่มด”
คอนโดเอน กิ่งคำงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักหัว กิ่งคำพยายามรวบรวมสติ และพบว่าปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ มีเพียงผ้าห่มคลุมกาย กิ่งคำรีบลุกขึ้นนั่ง พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายไว้ แต่ก็ปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก เอนเข้ามาพร้อมถาดอาหารมีขนมหรืออาหารเล็กน้อย น้ำเปล่า กาแฟ อีกทั้งยาแก้ปวดหัว
“ตื่นแล้วเหรอครับพี่กิ่ง”
“เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน” กิ่งคำปวดหัว
“ปวดหัวใช่มั้ยครับ ผมมียาแก้ปวดหัวครับ”
“เอาเสื้อผ้ามา ฉันจะรีบไป”
“เอางี้ทานอะไรนิดนึงก่อน” เอนป้อนอาหาร “อย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวยากัดกระเพาะนะครับ”
กิ่งคำจำใจต้องกินขนมปังนิดหน่อย ก่อนที่เอนจะบรรจงป้อนยา กิ่งคำไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้มาก่อน กิ่งคำอ่อนยวบไปทั้งตัว แม้ชีวาตม์จะเป็นคนดี แต่ไม่ละเอียดอ่อนเท่านี้ เมื่อกินยาเสร็จ เอนก็วางถาดแล้วเดินไปหยิบชุดของกิ่งคำที่ถูกรีดไว้อย่างเรียบร้อยมาให้ กิ่งคำค่อนข้างประหลาดใจพอสมควร “นี่ครับ ผมรีดไว้ให้แล้ว”
กิ่งคำสวมชุดอย่างรีบร้อน แต่ด้วยชุดแคบและสั้น ทำให้กิ่งคำก้มใส่รองเท้าลำบาก เอนก้มลงช่วยกิ่งคำใส่รองเท้า มันทำให้กิ่งคำรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด “ไม่.....เป็นไร ฉันใส่เอง”