บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 10 หน้า 19
“ปิดรั้วให้ด้วย จะไปแป๊บเดียว ขี้เกียจอยู่นาน” นารากับพ่ออมยิ้ม ขยิบตาให้กัน
ดำเกิงออกรถไป พ่อนารามองตามแล้วก็นึกสงสารคนในบ้านนี้ ที่มีผู้นำเจ้าอารมณ์แบบนี้
ห้องพักรักษาตัวของดวล สกาวเก็บข้าวของใส่กระเป๋า “แม่ไปได้แป๊บเดียว เดือนอยู่กับน้องนะ”
เดือนสิบส่งเงินให้แม่ “นั่งแท็กซี่นะแม่”
“เดือนเก็บไว้เถอะ แม่มีเงินค่าแท็กซี่แล้ว” เดือนสิบยัดใส่มือแม่ สกาวยิ้มแล้วก็เก็บใส่กระเป๋าอย่างฝืนไม่ได้
เดือนสิบกับดวลรู้เต็มอกว่า แม้ได้เงินไป แม่ไม่มีทางขึ้นแท็กซี่แน่ๆ คงหวงเงินเอาไว้ช่วยค่า รพ.ของดวล
ถึงไม่มาก แต่ก็ดีกว่าไม่ช่วยกันเลย ดวลกอดเข่าเหลือบมองแม่ด้วยความสงสาร เที่ยงวันเปิดประตูเข้ามา เมื่อเจอหน้าเดือนสิบ ต่างคนต่างดีใจแต่ทำตัวไม่ถูก สกาวกับดวลดีใจมากที่เที่ยงวันกลับมา
“พี่เที่ยง.....”
“สวัสดครับ....สวัสดีครับคุณน้า”
“สวัสดีค่ะ..... น้ากำลังจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า คุณเที่ยงอยู่คุยกับเดือนกับดวลนะคะ เดี๋ยวน้ามา”
“ผมไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรคะ”
“พี่เที่ยงอยู่คุยกับพี่เดือนก่อนสิครับ” ดวลรู้ว่าเดือนสิบกังวลเรื่องทะเลาะกันคราวก่อน
“พี่ว่า .... เอ่อ พี่ไปส่งแม่ดีกว่า จะไปดูบ้านด้วย”
“ไม่ต้องหรอกลูก เดือนอยู่รับแขกเถอะ”
“ผมไม่ได้ไปไหน ตั้งใจมาเยี่ยมน้องดวลครับ คุณเดือนไปส่งคุณน้าเถอะครับ ผมจะได้อยู่คุยเป็นเพื่อนน้องดวล”
เดือนสิบรู้สึกสบายใจขึ้น ยิ้มออกมาได้ รู้สึกได้ว่าเที่ยงวันไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องวันก่อนแล้ว
“งั้นเดือน .... ไปส่งแม่นะคะ” ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยไมตรี ทุกคนก็สบายใจขึ้น
ออฟฟิศเดือนสิบ เอนถามป้าแม่บ้าน
“ไม่อยู่หรอกค่ะ ช่วงนี้คุณเดือนไปเฝ้าน้อง” เอนโล่งใจที่เดือนสิบไม่อยู่
“ว้า..... เหรอครับ อุตส่าห์แวะมาหา แล้วน้องพี่เดือนอยู่ รพ.อะไรครับ”
“เอ...... ไม่รู้นะคะ”
“งั้น...... พี่ยุพละครับ อยู่มั้ย”
“คุณยุพอยู่ค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ อ้าวนั่นไง ออกมาพอดี”
ยุพราเดินออกมา เอนยกมือไหว้ทักทาย ยุพราประหลาดใจที่พบเอนที่นี่ “น้องเอนนายแบบใช่มั้ยคะ”
เอนยิ้มหวาน