บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 4

สวนญี่ปุ่นคฤหาสน์มิยาคาวะ ไอกับมิกิเดินกลับมาจากโรงงานทอกิโมโน

“ย่าขอบใจไอมากเลยนะจ๊ะ..มีไอมาคอยช่วยงานให้ที่โรงงานแบบนี้ แบ่งเบางานของ อาคิระไปได้เยอะเลย” 

“คุณย่ากับอาคิระให้โอกาสไอมาแล้ว ไอก็ต้องทำให้ดีที่สุดค่ะ..ว่าแต่ว่า ป่านนี้อาคิระกับท่านชายยังไม่กลับมากันเลย..เขาไปถึงไหนกันเหรอคะคุณย่า”

ย่ามิกิยิ้มนิดๆ “ธุระสำคัญ ต้องใช้เวลาจ้ะ”

“ธุระอะไรเหรอคะ..ไอพอจะทราบได้มั้ยคะคุณย่า”

“เกี่ยวกับอายูมิจ้ะ..ท่านชายกับอาคิระกำลังไปพานักกายภาพบำบัดมาช่วยทำให้อายูมิกลับมาเดินได้อีกครั้ง”

ไอสงสัย “ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไมท่านชายที่ชอบเก็บตัวอยู่แต่ในหอคอย ถึงต้องไปตามเองด้วยล่ะคะคุณย่า”

มิกิยังไม่ทันจะตอบอะไร ก็ได้ยินเสียงเคโกะเดินบ่นนานะเสียงดังเข้ามา “สะเพร่าแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเกิดคุณหนูไปตกน้ำตกท่าขึ้นมาล่ะ”

“หนูขอโทษค่ะ หนูแค่เผลอไปนิดเดียวเอง”

เคโกะตีแขน “นิดเดียว นิดเดียวตลอดของหล่อน คุณหนูถึงได้หายตัวไปแบบนี้อีกไง”

“มีอะไรน่ะเคโกะ” เคโกะกับนานะชะงัก หน้าเสีย สะดุ้งโหยง

หน้าศาลเทพเจ้านกกระเรียนที่อยู่ในความดูแลของตระกูลมิยาคาวะ อายูมิเข็นรถเข็นเข้าตามทางเดินแผ่นหิน จนถึงบริเวณหน้ารูปปั้นเทพเจ้านกกระเรียนสีทองอร่ามสวยงาม ซึ่งตั้งอยู่ภายในศาลเจ้าที่สร้างจากไม้สนตามลักษณะศาลเจ้าญี่ปุ่นทุกประการ 

อายูมิพนมมืออธิษฐานกับเทพเจ้านกกระเรียนอย่างตั้งใจ ก่อนจะได้ยินเสียงคนวิ่งผ่านหลังไปอย่างรวดเร็ว “นั่นใคร ?” เงียบ...ไม่มีเสียงตอบกลับมา จนอายูมิคิดว่าตัวเองคงจะหูฝาดเลยหันไปพนมมือไหว้ต่อ แต่เสียงวิ่งผ่านหลังไปอย่างรวดเร็วก็ดังขึ้นอีกจนอายูมิมั่นใจว่าไม่ได้มีเธออยู่คนเดียวแน่ๆ

“ใคร..ออกมาเดี๋ยวนี้..อย่ามาแกล้งอายูมิแบบนี้นะ..อายูมิไม่ชอบ!!” พออายูมิเริ่มส่งเสียงโกรธ ฮิโตชิก็ค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังเสาโทริอิ ใบหน้าของฮิโตชิเหมือนเด็กธรรมดา ผมหน้าม้าเต่อๆ แววตาซื่อๆ มองมาที่อายูมิ “เธอเป็นใคร”