บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 4 หน้า 2
ฮิโตชิเอาแต่แอบมองอายูมิแล้วไม่ยอมพูดอะไร พออายูมิจะเข็นรถเข็นเข้าไปใกล้ ฮิโตชิก็รีบถอยวิ่งหนีออกไป
“เดี๋ยวก่อน !!..อย่าเพิ่งไป”
อายูมิเข็นรถเข็นตามฮิโตชิมาที่ลานบ่อน้ำโบราณมีต้นไม้รกครึ้ม “เธอเป็นใคร..ออกมาเถอะ ไม่ต้องกลัวชั้น”
อายูมิเรียกไปรอบๆ แต่ฮิโตชิก็ยังไม่ยอมออกมา จะมีก็แต่เสียงร้องเพลงกล่อมเด็กดังแว่วเข้ามาเท่านั้น
“คิรา คิรา ฮิคารุ โอโซรา โน โฮชิโย มาบาทาคิ ชิเตวา มินน่า โว มิเตรู คิรา คิรา ฮิคารุ โอโซรา โน โฮชิโย”
“ชั้นได้ยินเสียงเธอร้องเพลง ชั้นก็ชอบร้องเพลงนี้เหมือนกันนะ” อายูมิเข็นรถเข็นเข้าไปใกล้บ่อน้ำ เพราะมั่นใจว่าเสียงดังมาจากด้านหลังบ่อน้ำแน่นอนพร้อมกับร้องเพลงด้วย “คิรา คิรา ฮิคารุ โอโซรา โน โฮชิโย มาบาทาคิ ชิเตวา มินน่า โว มิเตรู คิรา คิรา ฮิคารุ โอโซรา โน โฮชิโย”
ฮิโตชินั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ข้างหลังบ่อน้ำ เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา เลยค่อยๆลุกขึ้นปรากฏตัวให้อายูมิเห็น เด็กทั้งสองคนต่างยิ้มให้กันอย่างสดใสและร้องเพลงกล่อมเด็กด้วยกันจนจบท่อน พร้อมเสียงหัวเราะให้กัน
ภายในห้องพัก รินดาราเลื่อนประตูเปิดเข้ามาในห้องและกำลังจะหันไปเลื่อนปิดประตู แต่ชะงักเพราะเจอโฮชิโนโอจิตามเธอมาด้วย โฮชิโนโอจิกวาดสายตามองรอบห้องอย่างสำรวจ
“คุณโฮชิ..ชั้นนึกว่าคุณจะรอชั้นอยู่ข้างล่าง”
“ผมให้อาคิระรอในรถ แล้วขึ้นมาช่วยคุณ เผื่อว่ามีอะไรพอให้ผมช่วยได้บ้าง”
“ข้าวของชั้นไม่ได้เยอะแยะอะไรมากมายหรอกค่ะ มีก็แต่ตำราเรียนกับเสื้อผ้า”
“ตำราเรียนท่าทางจะหนัก งั้นผมช่วยทยอยขนไปไว้ที่รถให้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เกรงใจ เดี๋ยวชั้นเสร็จแล้วจะยกลงไปเอง..ขอตัวก่อนนะคะ” รินดาราพยายามสุภาพเพื่อให้โฮชิโนโอจิรอข้างนอก
“ได้ครับ” โฮชิโนโอจิถอยออกไป
รินดารายิ้มให้แล้วค่อยๆปิดประตู จนแน่ใจว่าโฮชิโนโอจิออกไปแล้ว รินดาราจึงหยิบมือถือออกมาโทร “ซาเอะ ชั้นขอเบอร์อาจารย์ที่ปรึกษาชั้นหน่อยสิ มีเรื่องอยากจะถามอาจารย์ให้แน่ใจ”
รินดาราคุยมือถือกับอาจารย์มือหนึ่ง ส่วนอีกมือก็เอาเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเดินทาง “พวกเขาบอกว่าอาจารย์เป็นคนแนะนำหนู หนูก็เลยโทรมาถามอาจารย์ให้แน่ใจ ถ้าอาจารย์เป็นคนแนะนำหนูจริงๆ หนูก็ต้องขอบคุณอาจารย์มากนะคะ” รินดาราวางสาย ยิ้มสบายใจ หันไปเห็นหนังสือนิทานญี่ปุ่นของพ่อวางอยู่บนโต๊ะ จึงหยิบขึ้นมา “ทีนี้หนูไปสึกิได้อย่างสบายใจแล้วค่ะพ่อ”