บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 5 หน้า 10
อุไรร้องไห้อยู่ในห้อง
อัมพรทุบประตู “อุไร...อุไร เป็นอะไร เปิดประตูให้พี่หน่อย” อุไรลุกมาเปิดประตูแล้วปล่อยโฮ กอดอัมพร “ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเอ็ง”
“ฉันพลาดไปแล้ว พี่อัมพร ฉันกับลือพงษ์..มันจบแล้ว”
“พี่พอจะรู้แล้วล่ะ..พี่ยงค์บอกพี่ เขาว่าได้ยินไอ้ยูรกับแม่มันคุยกัน เรื่องแผนทำลายเอ็งให้ย่อยยับ แต่พี่ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้”
“อีแย้ม”
“เอ็งไม่น่าไปยอมลือพงษ์มันเลย”
“มันเองก็อาจจะไม่ได้คิดจริงใจกับฉันตั้งแต่แรกก็ได้ มันแค่หาเหตุมาอ้างจะได้ไม่ต้องรับผิดชอบ”
“เอ็งใจเย็นๆ ก่อน พี่จะไปคุยกับลือพงษ์มันให้ ถ้ามันเข้าใจผิด อย่างน้อยมันก็ต้องตั้งสติฟังพี่บ้าง”
”เอายังงั้นเหรอพี่”
“เอ็งหยุดร้องไห้ได้แล้ว เราต้องแก้ปัญหาก่อนที่แม่จะรู้ พี่ไม่อยากให้แม่ทุกข์ใจไปมากกว่านี้”
“อีแย้ม มันร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้จริงๆ”
“มันร้ายมาเราก็ร้ายตอบ ถ้าชาตินี้มันคิดจะจองเวรจองกรรมกับเรา แล้วทำไมเราจะปล่อยให้มันจองเวรฝ่ายเดียวล่ะ ในเมื่อเราไม่มีความสุข มันเองก็อย่าหวังเลย”
อัมพรเดินมุ่งหน้าไปบ้านลือพงษ์
“อัมพร..อัมพร” อัมพรหันไปเห็นชาวบ้านเอกเขนกอยู่บนแคร่ กวักมือเรียก “มานี่หน่อยสิ มีเรื่องจะถาม”
อัมพรจำใจเดินเข้ามาหา “มีอะไรพี่”
“เมื่อเช้าที่วัด ป้าแย้มแกเที่ยวพูดไปทั่วเลยว่าเอ็งขายลูกกิน”
“อะไรนะ..ขายลูกกิน”
“จริงรึเปล่าวะ”
“ไม่จริง”
“ไม่จริงแล้วป้าแย้มแกเอาไปพูดได้ยังไงเป็นคุ้งเป็นแคว แกบอกว่าเอ็งน่ะเสนอราคาไปเองตั้งหมื่นนึง ไอ้ยงค์มันจำใจต้องยอมให้เอ็ง ทั้งที่เงินก้อนนั้นน่ะ มันตั้งใจเก็บเอาไว้ทำทุน แต่มันอยากได้ลูกไว้ ก็เลยยอมตัดใจ”
“อีแย้มมันว่ายังงั้นเหรอ” อัมพรโกรธจนหน้าชาใจสั่น
อุไรเดินเซ็งลงบันไดมา แล้วชะงัก อ่ำเพิ่งกลับมาจากวัดนั่งเช็ดน้ำตาอยู่เงียบๆ
“แม่..แม่เป็นอะไรรึเปล่าจ้ะ” อุไรรีบเข้ามาหาอ่ำ อ่ำเมินหน้าออกไปอีกทาง “ใครทำอะไรแม่”
“มันไม่จริงใช่ไหม อุไร”