บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 5 หน้า 9
อุไรนั่งเซ็งอยู่มุมนึง ลือพงษ์เดินเข้ามา หยุดมองนิ่ง อุไรเงยหน้าขึ้นมอง เห็นลือพงษ์ กราดเข้าไปหา ลือพงษ์นิ่งเป็นสากกะเบือ
“ตัวเอง เป็นอะไรไป”
“เค้าควรถามตัวเองมากกว่า ว่าอะไรคืออะไรกันแน่”
“เรื่องอะไร”
“เมื่อวานตอนเย็น ตัวเองไปไหนมากับไอ้ยูร ไปไหน ไปทำอะไรกันมา”
อุไรไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ “ก็...”
“ตอบไม่ได้ใช่ไหม หาคำพูดโกหกปลิ้นปล้อนอยู่ใช่ไหม..ก็แน่ละสิ เค้ามันคนไม่มียศ ไม่มีศักดิ์ ไม่มีการศึกษา พาตัวเองเป็นคุณนายไม่ได้นี่”
“ทำไมตัวเองพูดดูถูกน้ำใจเค้าขนาดนี้”
“มันเป็นความจริงต่างหาก ดูถูกอะไรกัน เห็นอยู่ตำตา ว่าอี๋อ๋อกันขนาดไหนต่อหน้าต่อตาคนทั้งศาลาวัด แล้วยังจะว่าไม่มีอะไรอีก”
“ไอ้ยูรมันมาวอแวกับเค้าเองนะ”
“เค้าไม่เชื่อ ถ้าตัวเองไม่ไปให้ท่ามัน มันจะกล้าเข้ามาเรอะ แล้วมันก็รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกับเค้ารักกัน มันยังกล้ารู้ไหมว่ามันจงใจหยามหน้าเค้าชัดๆ แต่อย่างว่าละนะ เมื่อวานกลางทุ่งนาคงจะถึงพริกถึงขิง มันถึงได้...”
อุไรตบหน้าลือพงษ์เต็มฝ่ามือด้วยความโกรธ “ถ้าดูถูกกันขนาดนี้ ก็เลิกคบกันไปเลย แล้วไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก”
ลือพงษ์กัดฟันแน่น แล้วเดินจากไป อุไรน้ำตาร่วง ปล่อยโฮออกมา
ที่กระท่อมนา จักรยานสองคัน ถูกจอดเอาไว้เคียงกันมุมนึง ประยงค์นอนกอดอัมพรอยู่ในกระท่อม
“เอ็งมาหาพี่อย่างนี้ทุกวันได้ไหม อัมพร”
“ทำไมฉันจะไม่อยากมา ที่นี่เป็นที่เดียวที่เราจะได้เจอกัน โดยไม่ต้องมีแม่พี่” ประยงค์จูบอัมพร “วันนี้ฉันแวะไปดูลูกมาด้วย”
“อะไรนะ”
“แม่พี่ไม่อยู่ พะยอมเลยให้ฉันเข้าไป ฉันให้นมลูกด้วย พะยอมสัญญากับฉันว่าจะช่วยเกลี้ยกล่อมแม่ของพี่ให้ แล้วถ้าวันไหนแม่พี่ออกไปข้างนอก พะยอมจะส่งข่าวให้ฉันเข้าไปหาลูกได้”
“พี่จะเป็นคนส่งข่าวให้เองละกัน ขอบใจเอ็งมากนะอัมพร”
“ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ลูกต้องกินนมกระป๋องตลอดไปหรอกพี่ ลูกต้องได้กินนมฉัน”
“พี่มีเรื่องจะบอกเอ็งอีกเรื่องนึง”
“เรื่องอะไรพี่”
“เรื่องอุไร”