บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 5 หน้า 6
ประยูรเดินตามอุไรมานั่งลงข้างๆ “วันพระนี้คนเยอะจริงๆ นะอาอ่ำ”
“ไอ้ยูร เอ็งกลับไปนั่งกับแม่เอ็งได้แล้ว ไปสิ”
อ่ำปราม “อุไร”
“เอ็งอารมณ์เสียเรื่องอะไรวะ”
อุไรสะบัดหน้าหนี
ลือพงษ์กลับมานั่งลงข้างนกเล็กที่เม้าท์กับแย้ม และสำลีสนุกปาก เรื่องเพชร เรื่องทอง ลือพงษ์เครียด... เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้
ที่บ้านลือพงษ์ โกตาโวยวาย “เอ็งนี้มันไม่รู้จักกาละเทศะ พ่อเขาผัวเขาเพิ่งตายแหม็บๆ จะให้ไปสู่ขอลูกสาวเขา เขาได้ด่าเปิงกลับมาสิ”
“ไม่ด่าหรอก เด ก็แค่ไปเกริ่นๆ กันเอาไว้ก่อนเท่านั้นแหละ พ้นร้อยวันแล้วค่อยว่ากันอีกที”
นกเล็กสงสัย “ทำไมเอ็งใจร้อนนัก”
“ก็ฉันรักอุไรเขา ฉันกลัวอุไรจะเป็นอื่นไปซะก่อนน่ะสิแม่ นะแม่นะ ไปหมั้นอุไรให้ฉันหน่อย”
โกตาบ่น “ไอ้ลูกคนนี้ มันดื้อจริงโว้ย”
นกเล็กปราม “แม่ว่าเอ็งใจเย็นๆ ก่อนดีกว่า ให้พ้นสามเดือนห้าเดือนค่อยว่ากัน อุไรมันอาจจะไม่เหมาะกับเอ็งก็ได้”
“แม่..”
“คนเรามองกันแค่ภายนอกไม่ได้หรอกนะ”
“แต่ฉันยืนยันนะว่าอุไรเป็นคนดี..ดีมากเลย ชาตินี้ถ้าฉันจะแต่งงาน ฉันจะแต่งกับอุไรคนเดียว ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่กับเดก็ต้องไปขออุไรให้ฉันด้วย”
โกตา นกเล็กได้แต่มองหน้ากัน ถอนใจ
หน้าร้านขายของชำ นกเล็ก - โกตา ลือพงษ์กำลังช่วยแม่ปิดร้าน ชาวบ้านชายเดินเข้ามาหน้าร้าน “ชาวบ้านเอาเหล้าให้แบนนึง แม่นกเล็ก” นกเล็กเข้าไปหยิบเหล้าด้านใน ชาวบ้านหันมาถามลือพงษ์ “ไอ้พงษ์..นังอุไรมันไม่ได้เป็นแฟนเอ็งเหรอวะ”
“อ้าว..ทำไมถามยังงั้นล่ะน้า เป็นสิ ฉันกำลังจะให้เดกับแม่ไปสู่ขอวันสองวันนี้แหละ”
“เป็นแฟนกะเอ็ง แล้วทำไมมันไปซ้อนท้ายไอ้ยูรไปกลางทุ่งกลางนากันเย็น ๆ ย่ำๆ ยังงั้นวะ ข้าได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกของมันสองคนแล้วเหมือนเป็นแฟนกันเลยว่ะ”
“จริงเหรอน้า”
“ข้าจะมาโกหกเอ็งทำไมล่ะ ข้าสงสัย เจอ ก็เลยต้องถาม”
“น้าอย่าได้พูดไปนะ เขาคงไปทำธุระกันเฉย ๆ เชื่อฉันสิ”