บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 5 หน้า 7
นกเล็กเอาเหล้าออกมาส่ง “เอ้า..ได้แล้ว ตาหวัง”
ชาวบ้านหาเศษตังค์ออกมาจ่ายค่าเหล้า ลือพงษ์ เครียด
ลือพงษ์นึกถึงเรื่องเมื่อวานก็เครียด
นกเล็กพูดขึ้น “เชื่อแม่รึยังว่าให้ดู ๆ กันไปก่อนน่ะ” ลือพงษ์นิ่ง “หรือเอ็งกับมันมีอะไรกันไปแล้ว” ลือพงษ์ตกใจ หรือว่าแย้มโพทนาเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว “มันง่ายกับเอ็ง มันก็อาจจะง่ายกับคนอื่นได้เหมือนกัน”
อุไรนั่งเครียด ประยูรชวนอ่ำคุย “ปีนี้น้ำมากจริงๆ นะอาอ่ำ ไม่รู้ว่าถึงเวลาเกี่ยว น้ำเหนือจะหลากมาขนาดไหน”
อ่ำเออออไปกับประยูร อุไรรู้สึกกดดัน ขยับลุกขึ้น พอดีกับจังหวะระฆังตีบอกสัญญาณ
“เดี๋ยวฉันมานะแม่”
“เอ็งจะไปไหน พระท่านกำลังจะขึ้นศาลาอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว”
อุไรลุกออกไป .. พระเดินเรียงแถวกันขึ้นมาบนศาลาพอดี อุไรต้องหลบทาง แล้วเลี่ยงไปลงอีกบันได ประยูรมองตาม
อุไรเดินน้ำตาร่วงออกมา น้อยใจลือพงษ์ อุไรนั่งลง ปล่อยโฮ
ประยูรเดินตามมา หันกลับไปมองเผื่อลือพงษ์จะตามมาด้วย แต่ก็ไม่เห็น “อุไร...เอ็งเป็นอะไร”
อุไรหันขวับมา เห็นเป็นประยูร “เอ็งตามข้ามาทำไม ไอ้ยูร”
“อ้าว..ก็นั่งกันอยู่ดีๆ เอ็งก็ดูอมทุกข์ อมโศก ข้าก็อยากรู้น่ะสิ”
“ไปเลยไป ไปให้พ้นๆ หน้าข้า ไป้”
“ข้ารึอุตส่าห์เป็นห่วง” ประยูรเอื้อมมือไปแตะไหล่อุไร “เอ็งร้องไห้ทำไม..หือ”
อุไรปัดมือประยูร ลุกขึ้นเดินหนีออกไปทันที ประยูรยิ้ม... แผนสัมฤทธิ์ผล
บนศาลา พระฉันเช้ากันบนอาสนะสงฆ์ ชาวบ้านจับกลุ่มคุยกันตามอัธยาศัย กลุ่มแย้มน้ำลายแตกฟองกว่าใคร
สำลีตกใจ “ต๊าย ยังงี้มันก็เท่ากับขายลูกกินน่ะสิ แม่แย้ม”
“ก็นั่นน่ะสิ เงินตั้งหมื่นนึง มันไม่ใช่น้อยๆ นะ”
นกเล็กขัดใจ “แม่แย้มไม่น่าไปยอมมันเลย”
“ทีแรกฉันก็จะไม่ยอมเหมือนกัน แต่แม่นกเล็กเอ๊ย หันไปเห็นหลานตาดำๆ แล้ว มันอดเวทนาจับจิตจับใจไม่ได้ ขืนยกให้แม่มันเอาไปเลี้ยง ก็คงอดตาย นมมันยังไม่ค่อยจะยอมให้ลูกมันกินเลย มันว่าเดี๋ยวนมยานเสียหุ่น เสียทรง”
สำลีหลงเชื่อ “มันพูดยังงั้นได้ยังไง คนยังงี้มันเป็นแม่คนไม่เป็นหรอก ดีแล้วล่ะแม่แย้ม ที่เอามาเลี้ยงเอง หลานทั้งคน คิดซะว่าทำบุญทำกุศลนะ”
“ฉันก็คิดยังงั้นแหละ”