บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 5 หน้า 4
สุดาถือขันข้าวเดินนำประยูรไปจะใส่บาตร
ประยูรตั้งใจแวะเข้าทักอุไร อ่ำ ที่กำลังจัดสำรับ “แกงอะไรมาทำบุญวะ อุไร” อุไรหันมามอง ประยูรยิ้ม ไหว้อ่ำ “สวัสดีจ้ะ อาอ่ำ” อ่ำรับไหว้ ยิ้มตอบ ประยูรเหล่อุไร “เป็นอะไรวะ มาทำบุญนะโว้ย ยิ้มหน่อยสิ”
“เอ็งมาสนใจข้าทำไม จะไปไหนก็ไป”
“คนรู้จักกัน เข้ามาทักทายกันไม่ได้รึไง อีกอย่างบอกตามตรงนะ ไอ้การกระทำแบบเด็กๆ ข้างมึงข้างกู เวลาทะเลาะกันนี่ข้าไม่ชอบเลยว่ะ มาคุยกันซะแบบนี้ให้ชาวบ้านเห็นว่าเราใจกว้างไม่ดีกว่าเหรอวะ ถ้าข้าบ้าจี้ตามแม่ข้าไปอีกคน คนจะนั่งหัวร่อกันมากกว่าชื่นชม เอ็งว่าไหมล่ะ”
“มันก็ถูกของเอ็ง แต่แม่เอ็งก็ยังประกาศสงครามอยู่โทนโท่ รึเอ็งไม่เห็น”
“สงครามอะไร”
“ก็ตรงนั้นมันที่นั่งประจำแม่ข้ามาก่อน แล้วไปแย่งนี่มันหมายความว่ายังไง”
“เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะว่ะ”
“ยอมรับมาเหอะ ว่าแม่เอ็งไม่ได้ผ่อนสงครามประสาทเลย ฝากบอกไปด้วยละกัน อย่าคิดว่าคนอื่นเขาร้ายกันไม่เป็น”
อ่ำปราม “พอแล้วอุไร”
“หัวหงอกหัวดำ ถ้ามันทำตัวไม่น่าเคารพ มันก็จำเป็นต้องถอนหงอกกันบ้าง” อุไรถือขันข้าว ลุกออกไป ประยูยิ้มแหยให้อ่ำ แล้วลุกตามออกไป
แย้มเปรย “เรื่องประยงค์กับสุดาท่าจะยากแล้วล่ะ”
“อ้าว..ทำไมล่ะ”
“ก็พ่อเล่นไปสัญญิงสัญญากับอีอัมพรมันน่ะสิ ว่าถ้าแต่งงานใหม่จะคืนลูกให้มัน”
“ปัดโธ่”
“แต่ข้าไม่กลัวหรอก เอ็งบอกสุดามันด้วยละกันว่าให้อดทนหน่อย ถึงยังไงถ้ากับประยงค์มันไม่ได้ผลข้าก็ยังมีประยูรเอาไว้เกี่ยวดองด้วยอีกคน ไม่ต้องห่วง”
“มันจะดีเร้อ แม่แย้ม”
“ดีสิ มันจะไม่ดีได้ยังไง คนรู้ใจกันเอง”
“ก็สุดามันรักประยงค์ ไม่ใช่ประยูร”
“ถ้าไอ้ยงค์มันมั่นคงกับเมียมันจนข้าหมดปัญญา อย่างน้อยสุดามันจะได้ไม่เก้อไง ไม่ดีเรอะ”
“แล้วประยูรนี่ เอ็งบังคับมันได้เรอะ”
“อ้าว ถึงเวลานั้น ถ้าไม่ใช่สุดา ข้าก็ไม่ขอใครให้มัน ไม่ยกนาให้มันแล้วมันจะฟังข้าไหม เอ็งอย่าลืมนะสำลี เราน่ะเป็นแม่พวกมัน มันต้องฟังเราถึงจะถูก”